Κύριε διευθυντά
Στο άρθρο του «τα Γλυπτά και η Δημοκρατία» ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης ψέγει την καυχησιολογία των Ελλήνων «ότι κρατάνε από τρανή γενιά», ενώ δεν έχουν επισκεφθεί οικειοθελώς την Ακρόπολη. Τι να δουν όμως και τι να αποθαυμάσουν από την Ακρόπολη όπως την κατήντησαν οι βομβαρδισμοί του Μοροζίνι και οι λεηλασίες των Αγγλων φίλων μας; Μήπως είναι επίψογος και ο Διονύσιος Σολωμός, ο οποίος ουδέποτε επεσκέφθη την Αθήνα –για την Ακρόπολη έστω– για να μην απογοητευθεί; Μην προβληματίζεσαι για το κατάντημα της Ελλάδος είχε πει κάποτε στον Οδυσσέα Ελύτη ο Μάνος Χατζιδάκις, νοσηλευόμενο στον Ευαγγελισμό. Εγώ, εσύ και οι φίλοι μας δεν κινδυνεύουμε. Για μας η Ελλάδα είναι στα όνειρά μας. Για την Ακρόπολη των εθνικών μας ονείρων έλεγε και ο όρκος των αγωνιστών της ΕΟΚΑ και ας μην την είχαν δει οι περισσότεροι εξ αυτών ούτε καν σε φωτογραφία.
Η παγκόσμια ευαισθησία για την κλοπή των ελληνικής κληρονομιάς γλυπτών του Παρθενώνος ξεκίνησε μεν από την εκστρατεία της Μελίνας, ετροφοδοτείτο όμως αναντίρρητα και από τη διαμάχη της επιστροφής τους στην Ελλάδα. Ο θόρυβος της δημοσιότητας, αφενός αναζωπυρώνει την εθνική υπερηφάνεια και αφετέρου κεντρίζει το εθνικό συμφέρον. Αναζωογονεί τον τουρισμό, άρα και το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, μήπως μας συμφέρει η φάμπρικα αυτή που είναι και τελείως ανέξοδη; Μήπως η προγονολατρία, της «τρανής γενιάς» το άκκισμα, υποκρύπτει υποσυνείδητα ή συνειδητά την επιθυμία επικαρπίας της δόξας των προγόνων μας;
Μήπως θα έπρεπε να αρχίσουμε να χρεώνουμε δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας (royalties) για τους Ολυμπιακούς Αγώνες από την Coca-Cola και την Adidas μέχρι τον τελευταίο χορηγό; Το χρήμα είναι η δόξα του πνεύματος είχε πει κάποτε ο χαρισματικός δημαγωγός Γεώργιος Παπανδρέου, αλλά να πληρώνω για να με δοξάζουν; Είναι δυνατόν να γίνονται Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα και να υποθηκεύεται η χώρα για 100 χρόνια; Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι οι ελίτ της χώρας και όχι ο λαός της, είχε πει ο Σόιμπλε, μετά την παρέλαση του παρδαλού θιάσου στις Βρυξέλλες για να δια-
πραγματευτούν δήθεν τη χρεοκοπία ή τη σωτηρία της χώρας.
Και κάτι τελευταίο από το άρθρο του πολυσχιδούς συνεργάτου σας κ. Μανδραβέλη. Την Κύπρο δεν την έβαλε στην Ευρωπαϊκή Ενωση ο κ. Σημίτης, ως ισχυρίζεται ο κ. Π. Μ., αλλά η λέσχη Μπίλντερμπεργκ, εκτός και αν ο πρώην πρωθυπουργός ανήκει στην περιώνυμη λέσχη. Αυτό τουλάχιστον, κύριε διευθυντά, διαβάζουμε στη σελίδα 23 του βιβλίου σας «Ενα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974», όπου περιγράφετε καθαρά πού, πώς και από ποιους ελήφθη η ως άνω απόφαση, όχι τόσο εύκολα, αν πιστέψουμε ως ειλικρινείς τις αντιρρήσεις της Αγγλίας. Είναι, πιστεύω, μια γνήσια από πρώτο χέρι πληροφορία που δεν σκοτώνει την αντίληψη, αλλά αντιθέτως τη γονιμοποιεί.