Κύριε διευθυντά
Διάβασα όλα τα άρθρα της «Καθημερινής» 25-26/2/2023 σχετικά με την απόσυρση του πρώην πρωθυπουργού. Στο πιο ευνοϊκά διακείμενο (άρθρο Παύλου Παπαδόπουλου) η προσπάθεια ευνοϊκής περιγραφής των πεπραγμένων του μάλλον επιτυγχάνει τα αντίθετα αποτελέσματα.
Ειδικά οι ευθύνες μιας διακυβέρνησης προάγγελου μνημονίων:
α) Πότε επιρρίπτονται στην πολιτεία (με το σχόλιο περί μη κυβερνησιμότητας της χώρας, παρότι συμφωνώ σε κάποιο βαθμό με το κακό προηγούμενο της μετά τη μεταπολίτευση καθιέρωσης δυσανάλογων απαιτήσεων εκ μέρους των πολιτών για καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους).
β) Πότε επιρρίπτονται στον μετέπειτα επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου (πώς να το κάνουμε δηλαδή, η ακριβής αποτύπωση των στατιστικών δεδομένων, που αφορά νούμερα, δεν μπορεί να επιδέχεται πέραν της μιας και μοναδικής ερμηνείας που είναι η βάση εκκίνησης για τη σωστή διαχείριση της οικονομίας). Οσο για την απάντησή του σε δημοσιογράφο ότι θα επέλεγε, για να θυμάται, σαν την πολυτιμότερη στιγμή της πρωθυπουργικής του θητείας την αποχώρησή του από το αξίωμα (άρθρο Στάθη Καλύβα), τι να σκεφτεί κανείς, να του συμπαρασταθεί σαν σε ήρωα τραγωδίας ή να λυπηθεί τη χώρα που υπέστη τις συνέπειες του ερασιτεχνισμού του;
Το πιο καίριο σχόλιο (που επιβεβαιώνει την άποψη «μια εικόνα χίλιες λέξεις») κάνει ο ιδιοφυής σκιτσογράφος σας Ανδρέας Πετρουλάκης που τον δείχνει να μετέχει σε διαδήλωση ηθοποιών, όπου σε ερώτηση διπλανού του εάν είναι συνάδελφος/ηθοποιός απαντά «Ναι!, 5 χρόνια έπαιζα τον πρωθυπουργό».