Κύριε διευθυντά
Το Ναυτικό Μουσείο της Ελλάδος πρέπει να είναι η τεράστια ιστορία της ναυτοσύνης των Ελλήνων, από τα χρόνια που η Αργώ ξεκινούσε από την Ιωλκό, μέχρι σήμερα. Εκεί είναι οι αγώνες και τα κατορθώματα του Πολεμικού Ναυτικού μας και, επίσης, τα αξιοζήλευτα επιτεύγματα της Εμπορικής Ναυτιλίας, που σήμερα κατέχει μία από τις πρώτες θέσεις στον κόσμο.
Διαμαρτύρεται ο πλοίαρχος Π.Ν. κ. Ματθαίος Δημητρίου, με την επιστολή του στην «Κ» της 14ης Φεβρουαρίου, για τον αποκλεισμό του Ναυτικού Μουσείου από το Πάρκο Ναυτικής Παράδοσης, που με τη βοήθεια και τη μεγάλη οικονομική αρωγή του εφοπλιστή κ. Αρη Θεοδωρίδη δημιουργείται στον Φλοίσβο. Μαζί του διαμαρτυρόμαστε και εμείς που σταδιοδρομήσαμε στη θάλασσα και αισθανόμαστε τυχεροί που διαλέξαμε αυτό το επάγγελμα.
Σήμερα κομμάτια αυτής της ιστορίας εκτίθενται σε μία «σπηλιά» που δημιουργήθηκε από τη διαπλάτυνση της Ακτής Θεμιστοκλέους, στη Φρεαττύδα. Είναι αυτή η σωστή αντιμετώπιση της ελληνικής ναυτοσύνης από την πολιτεία; Είναι δυνατόν να ξεχωρίζουμε τη ναυτική παράδοση από την ιστορία της;
Μετά το Μουσείο της Ακρόπολης και το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο που δρομολογείται, θεωρώ ότι ήρθε η ώρα να αποκτήσουμε ένα Ναυτικό Μουσείο αντάξιο της ναυτικής παράδοσης των Ελλήνων.
Τέλος, όπως διδάσκει η καθηγήτρια Μαρία Ευθυμίου, εάν πέτυχε η Επανάσταση του ’21, κατά μεγάλο μέρος το οφείλουμε στους εμπόρους και στους ναυτικούς (καραβοκύρηδες και τσούρμα) που έφεραν το ανήσυχο πνεύμα του Διαφωτισμού στην πατρίδα. Κάποια ευγνωμοσύνη δεν οφείλουμε σ’ αυτούς;