Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας τα διάφορα δημοσιεύματα σχετικά με την πολυετή αλυσίδα πράξεων και παραλείψεων που οδήγησε στην τραγωδία των Τεμπών, πολύ σύντομα «χάνουμε την μπάλα», κατά το κοινώς λεγόμενον. Πού αρχίζει και πού τελειώνει αυτό το έπος κακοδιοίκησης; Σε πόσες δεκαετίες ξετυλίγεται; Και πώς ακριβώς μπορούν να επιμερισθούν οι ευθύνες σε ένα κουβάρι υπουργείων και άλλων δημοσίων υπηρεσιών, οργανισμών, εταιρειών, συνδικαλιστικών φορέων, ανεξαρτήτων «αρχών», κωλυσιεργιών, συμβάσεων και ακυρώσεων, αναθέσεων και ενστάσεων, ακόμη και κλοπών ακριβού υλικού;
Πόσους και ποιους θα πρέπει τελικά να ενοχοποιήσουμε και τι θα πρέπει να ζητήσουμε από τον καθένα για να έχουμε μια στοιχειώδη αίσθηση απονομής δικαιοσύνης; Μεταξύ σοβαρού και αστείου, επειδή στην ιστορία εμπλέκονται και τα μνημόνια και οι αλησμόνητοι «θεσμοί», μια λύση θα ήταν να μηνύσουμε το ΔΝΤ και τους ανθρώπους του, που μας ανάγκασαν σε δραστικές περικοπές προσωπικού και άλλες τέτοιες εκπτώσεις (χωρίς αυτούς να δείτε πόσο γρήγορα θα τα είχαμε τελειώσει όλα…). Χλωμό το βλέπω. Να μου το θυμάστε, τελικά μόνο ο σταθμάρχης θα τιμωρηθεί. Ισως και ο επιθεωρητής που έσπευσε να πάρει πολυήμερη αναρρωτική άδεια.
Δυστυχώς, η αρρώστια της χώρας είναι βαριά και πολυσυστηματική. Ακούγοντας τους φραστικούς διαξιφισμούς των κομματικών στελεχών πριν καλά καλά ολοκληρωθούν οι κηδείες των θυμάτων, δεν στηρίζω καμία ελπίδα στο πολιτικό της προσωπικό. Με το μάτι στις κάλπες (όποτε στηθούν) οι πάντες προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη ή να μειώσουν τις απώλειες που προβλέπουν. Χωρίς να σκέφτονται ότι ένα κράτος (και οι μηχανισμοί του) οφείλει να έχει διάρκεια μεγαλύτερη από μια κυβερνητική ή υπουργική θητεία, διότι θα πρέπει να συνεχίσει να υφίσταται και να λειτουργεί και όταν οι διάφοροι εκλεγμένοι ή διορισμένοι υπάλληλοί του θα έχουν περάσει στο βασίλειο της λήθης. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, ο Θεός να βάλει το χέρι Του.