Κύριε διευθυντά
Είμαι κι εγώ ένας από εκείνους τους συμπατριώτες μας που ήταν μέχρι σήμερα απόλυτα πεπεισμένοι ότι οι νέοι μας δεν αξίζουν και πολλά πράγματα, γιατί δεν μελετούν, δεν διαβάζουν, δεν γνωρίζουν την ιστορία μας, δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά και την πολιτική και, γενικά, δεν είναι αντάξιοι ημών των παλαιοτέρων για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους.
Oμως, πριν από 15 ημέρες είχα πάει καλεσμένος ενός φίλου που ανακαίνισε το προκεχωρημένο φυλάκιο του στρατού μας στη νησίδα Παναγιά, στην άκρη της πατρίδας μας στο σύμπλεγμα των Οινουσσών.
Αφήνοντας στην άκρη τις τελετές και τις επισημότητες, είδα πράγματα που με άφησαν άφωνο.
Νέα παιδιά, καταδρομείς και απλοί στρατιώτες, οπλισμένοι σαν αστακοί, ντυμένοι με πλήρεις πολεμικές στολές και σε ετοιμότητα μερικών λεπτών να στέκονται και να παραφυλάνε τον στενό δίαυλο μεταξύ του νησιού και της Τουρκίας. Αγνά νέα παιδιά, πατριώτες μέχρι το κόκαλο, έτοιμοι για όλα, σκληρά εκπαιδευμένοι, αλλά και με μεγάλη καλοσύνη και υπερηφάνεια που φυλάνε εκεί τις τελευταίες σπιθαμές της Ελλάδας.
Αυτή η εμπειρία ήταν απίστευτη για όλους εμάς τους πρωτευουσιάνους που ζούμε σε έναν παραμορφωμένο και τόσο έξω από την αληθινή πραγματικότητα κόσμο.
Μετά μας έτυχε η τραγωδία με τα τρένα στα Τέμπη. Τι να πεις και γι’ αυτή την περίπτωση; Ας αφήσουμε τη γενική κατάσταση, αλλά τι μας λένε τα τρία νεαρά παιδιά που μέσα από φλόγες και την καταστροφή δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω να φύγουν και «να την κοπανήσουν» όπως θα κάναμε όλοι εμείς; Με κίνδυνο της ζωής τους και με μια γενναιότητα που μόνο τα νιάτα μπορούν να έχουν, έσπασαν τα τζάμια και έσωσαν από βέβαιο θάνατο πάνω από 15 ανθρώπους.
Τι μπορούμε να πούμε εμείς σε αυτά τα παιδιά; Οτι δεν μελετάνε αρκετά; Οτι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική; Ποιος από εμάς μπορεί να τα ευχαριστήσει έστω και για ένα τοις εκατό γι’ αυτό που έκαναν;
Αυτά τα παιδιά θα φέρουν για όλη τους τη ζωή δύο σπουδαία παράσημα.
Το ένα είναι ότι ξέρουν πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν θα ζούσαν αν δεν υπήρχαν αυτοί και το δεύτερο ότι έδειξαν σε εμάς το μεγαλείο της νέας μας γενιάς!
Ας μη γελιόμαστε και κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Αυτά τα παιδιά κάνουν και έκαναν αυτά που η δική μας περασμένη (και γερασμένη) γενιά ούτε να διανοηθεί δεν θα μπορούσε.
Είμαστε, λοιπόν, περήφανοι και ήσυχοι ότι η πατρίδα θα βρίσκεται σε καλά και ασφαλή χέρια όσο θα υπάρχουν αυτοί οι νέοι ήρωες.