Ο Παγασητικός και η «πρώτη φορά»

Κύριε διευθυντά
Ασχέτως περιβαλλοντικών μελετών όσον αφορά την εγκατάσταση σταθμού (πλωτής πλατφόρμας προσεγγιζόμενης από δεξαμενόπλοια) επαναεριοποίησης υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στον περίκλειστο Παγασητικό, υπάρχει το αξίωμα της Μηχανικής περί της πρώτης εφαρμογής: Πάντα η πρώτη φορά (ή πρώτες φορές ή πρώτος καιρός λειτουργίας κ.τ.λ.) είναι πείραμα! Βλ. «Τιτανικός» που ήταν κατασκευασμένος με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας της εποχής και βούλιαξε στο πρώτο ταξίδι του, και εκ των υστέρων, λόγω προόδου της επιστήμης, φάνηκαν οι τραγικές αστοχίες-ατέλειές του, και επίσης βλ. τις τραγικές επιπτώσεις της πρώτης δοκιμής ατομικής βόμβας (αναρίθμητοι καρκίνοι-τερατογενέσεις κ.λπ. στις γύρω κοινότητες), παρότι τα διαπρεπέστερα μυαλά της εποχής (Οπενχάιμερ – Τέλερ – νομπελίστες) είχαν μελετήσει-προβλέψει «μηδενικές παράπλευρες απώλειες», και πάμπολλα άλλα τέτοια παραδείγματα (βλ. Διαδίκτυο). Επειδή λοιπόν ποτέ πριν δεν έχει εγκατασταθεί LNG σε περίκλειστη θάλασσα, άρα είναι η πρώτη φορά-εφαρμογή, στη Μαγνησία θα γίνει ένα πείραμα και οι κάτοικοί της θα είναι στην κυριολεξία (όχι μεταφορικά) πειραματόζωα. Αντί λοιπόν αυτό το πείραμα να εκτελεστεί (ως «πρώτη φορά») σε κάποιον ερημικό κόλπο, θα γίνει με 200.000 κόσμο γύρω γύρω σε απόσταση αναπνοής. Ασε που το Πήλιο είναι, διά νόμου, «Τόπος Ιδιαιτέρου Φυσικού Κάλλους», οπότε χαίρει προστασίας αρχαιολογικού χώρου: Μπορεί να φανταστεί κανείς δεξαμενόπλοια και πλωτές εξέδρες επαναεριοποίησης έξω από την Πομπηία ή το Μονακό;