Κύριε διευθυντά
Στο προσκήνιο ξανά τα πριμ παραγωγικότητας δημοσίων υπαλλήλων. Με τη μόνη διαφορά ότι τώρα τα λένε μπόνους! Αλλαξε ο Μανωλιός… Κατά τα λοιπά, η ίδια ασπιρίνη για πονοκέφαλο, ενώ ο ασθενής έχει βαριά ασθένεια. Σε γράμμα μου προς την έγκριτη «Κ» στις 5/4/1996 (τόσο παλιά είναι η ιδέα – ευτυχώς αποσύρθηκε τότε), μεταξύ άλλων έγραφα ότι πάνε τώρα μερικές δεκαετίες από τότε που παραιτήθηκα πριν την ώρα μου και στο διάστημα αυτό δεν μπορώ να φανταστώ ότι το ελληνικό Δημόσιο κατέστη ικανό να μετράει την παραγωγικότητα των υπαλλήλων του, ενώ δεν ξέρει καλά καλά πόσους υπαλλήλους έχει. Πόσο μάλλον «δουλειές του ποδαριού», που, από τη φύση της ασκεί η δημόσια διοίκηση. Ως γνωστόν, η παραγωγικότητα είναι συνάρτηση του παραχθέντος έργου, αλλά τι παράγει το Δημόσιο; Τίποτε! Θα μπορούσε να απαντήσει προφανώς ο Ελλην πολίτης. Εντούτοις, και το Δημόσιο κάτι παράγει, αλλά υπό τις συνθήκες υπό τις οποίες λειτουργεί, δεν είναι μετρήσιμο. Π.χ. ποιο το παραχθέν έργο και ποια η παραγωγικότητα υπαλλήλου, ο οποίος στήνεται με τις ώρες στους προθαλάμους των γραφείων της ιεραρχίας, από τμηματάρχη μέχρι υπουργό, για να πάρει μια τζίφρα; (έξι τζίφρες!). Μηδέν! Είναι σωστό και δίκαιο ο υπάλληλος αυτός να εξαιρεθεί του μπόνους; Οχι. Το αξίζει το μπόνους; Οχι! Αλλοπρόσαλλο.
Και ποιος, παρακαλώ, θα χορηγεί αυτό το μπόνους; Η ιεραρχία; Τότε, όλοι θα κρίνονται άξιοι του μπόνους, αφού υπαλλήλους έχουμε «άριστους» και διοίκηση αυτή που έχουμε. Ή το μακρύ χέρι του κόμματος θα χρίζει τους δικούς μας, με αποτέλεσμα και αυτοί που δουλεύουν φιλότιμα να το ξανασκεφτούν;
Εν πάση περιπτώσει, όταν ο δημόσιος υπάλληλος δεν εκτιμάει την προνομιακή θέση που βρίσκεται, με αποκορύφωμα τη μονιμότητα, ώστε να προσφέρει κάτι παραπάνω, κανένα μπόνους δεν είναι αρκετό να του αλλάξει μυαλά.
