Κύριε διευθυντά
Συνηθίζεται σε διάφορες ομιλίες, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση το θείο κήρυγμα στις εκκλησίες, να χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από αρχαία κείμενα, τα οποία πρώτα απαγγέλλονται ή διαβάζονται στο πρωτότυπο κείμενο και αμέσως μετά ακολουθεί η απόδοσή τους στη νέα ελληνική γλώσσα. Προφανώς αυτό γίνεται επειδή ο ομιλών θεωρεί ότι το πρωτότυπο κείμενο εν μέρει ή εν όλω είναι ακατανόητο για μεγάλο ή το μεγαλύτερο μέρος του ακροατηρίου. Αν τούτο πράγματι συμβαίνει (και αυτό είναι πιο πιθανό όταν ο λόγος είναι προφορικός παρά γραπτός), τότε η παράθεση του αρχαίου κειμένου δεν ωφελεί και ίσως είναι περιττή.
Αν όμως τα δύο κείμενα ετίθεντο σε αντίστροφη σειρά, πρώτα δηλαδή το κείμενο στη νέα ελληνική και κατόπιν το πρωτότυπο, είναι πολύ πιθανόν να διδόταν προσοχή και να υπήρχε αρκετή ή και πλήρης αντίληψη του αρχαίου κειμένου. Ετσι, η επικοινώνηση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας θα ήταν πιο αποτελεσματική και χρήσιμη για μεγάλο μέρος του κοινού:
Ο Ιησούς λοιπόν τούς είπε πάλι: «Ειρήνη σ’ εσάς! Οπως ο Πατέρας έστειλε εμένα, έτσι στέλνω και εγώ εσάς». Επειτα από τα λόγια αυτά, φύσηξε στα πρόσωπά τους και τους λέει: «Λάβετε Πνεύμα Αγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγχωρημένες· σε όποιους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα κρατηθούν έτσι».
Εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. Καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. (Ιω. κ΄ 21-23)