Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας στην «Καθημερινή» (φύλλο 20/5/2023) τις γλαφυρές εκλογικές ιστορίες, δεν άντεξα στον πειρασμό να γράψω μια δική μου ανάμνηση από τη δεκαετία του ’50. Ηταν η πρώτη φορά που ο Λευτεράκης Κ. Βενιζέλος κατήρχετο στην πολιτική αντιμέτωπος και με εσωκομματική αντιπαλότητα στα Χανιά. Ο ξάδερφός μου ο Μανώλης, δεμένος με αίμα με το παράνομο ΚΚΕ (ο αδερφός του πήγε τζάμπα από το βόλι ενός παραστρατιωτικού) διορισμένος όμως –ύστερα από δήλωση μετανοίας– σε κρατικό οργανισμό στην Αττική, κατέβηκε στα Χανιά να ψηφίσει χάρη σε δωρεάν εισιτήριο που του έδωσε το γραφείο του Λευτέρη Β. (Ουσιαστικά ήταν προσφορά του πλοιοκτήτη Τυπάλδου).
Την Κυριακή το πρωί μετά την εκκλησία, ο Μανώλης ήλθε στο σπίτι μας να δει τη μάνα μου και θεία του. Μας διηγήθηκε ότι το προηγούμενο βράδυ το πέρασε πίνοντας ουίσκι με ξηρούς καρπούς στο σπίτι του Εθνάρχου Ελ. Βενιζέλου στη Χαλέπα με οικοδεσπότη τον Λευτέρη Β. Η μάνα μου ενδιαφερόμενη για το ηθικό μέρος της υποθέσεως και γνωρίζοντας τα προσωπικά πολιτικά πιστεύω του ανεψιού της, λέει στον Μανώλη: «∆εν πιστεύω δα, να μην τονέ ψηφίσεις». «Οϊ θειά», απαντά εκείνος, «σου ορκίζομαι».
Μετά το μεσημβρινό φαγητό πήγα με ένα φίλο τσάρκα σε άλλα εκλογικά τμήματα της Χαλέπας. Καθώς ξεπρόβαλα απότομα σε μια πλατεία στον Αη-Γιώργη, να σου και βλέπω τον Μανώλη να εγχειρίζει σε έναν άλλο ξάδερφό του από το σόι της μάνας του δύο ψηφοδέλτια της Ε∆Α. Εκανα πως δεν το πρόσεξα, τον χαιρέτησα εγκάρδια μεγαλοφώνως και προχώρησα. Φυσικά και δεν τον κάρφωσα στη μάνα μου και για να μην τη στενοχωρήσω, αλλά και γιατί θα του το κράταγε μια ολόκληρη ζωή για… παραβίαση όρκου!