Κύριε διευθυντά
Ο Μακεδόνας συγγραφέας Πολύαινος έζησε τον 2ο αι. μ.Χ. (επί αυτοκράτορα Μάρκου Αυρηλίου). Μας διέσωσε πλήθος πολεμικών ανεκδότων (κυρίως στρατηγήματα) που αφορούν περίφημους Ελληνες και Ρωμαίους στρατηγούς.
Ανάμεσα σ’ αυτά σώζεται και το στρατήγημα του Πεισίστρατου. Μου το θύμισε η προεκλογική παραζάλη (ή μάλλον το προεκλογικό μένος) που βιώσαμε όλοι μας αυτές τις μέρες, υποψήφιοί τε και ψηφοφόροι…
Και για να είμαστε πιο ακριβείς, ο Πεισίστρατος τους ξεπέρασε όλους. Εφτασε μέχρι αυτοτραυματισμού! Μαγευτική γαρ η δύναμη της εξουσίας και του χρήματος, που θολώνει κυριολεκτικά το μυαλό του ανθρώπου, όπως λέει χαρακτηριστικά ο Αισχύλος. Σας το μεταφέρω λοιπόν, μια και είναι τόσο επίκαιρο. Η γλώσσα του είναι η Ελληνιστική Κοινή πλέον, αρκετά κατανοητή, αλλά ας προσθέσουμε και την απόδοση στη Νέα Ελληνική.
«Πεισίστρατος Μεγακλεί διεπολιτεύετο. Και ην ο Μεγακλής υπέρ των πλουσίων τεταγμένος, ο δε Πεισίστρατος υπέρ των πενήτων. Και δή ποτε εν εκκλησία πολλά τω Μεγακλεί λοιδορησάμενος και απειλήσας, απηλλάγη. Καταστρώσας δ’ εαυτόν ου καιρίοις τραύμασι, της υστεραίας προήλθεν επί την αγοράν, δεικνύων τοις Αθηναίοις ταύτα. Ο δε δήμος υπερηγανάκτησεν, ως ο κηδόμενος αυτών δι’ αυτούς ταύτα είη παθών, και ες φυλακήν του σώματος έδωκεν αυτώ τριακοσίους φύλακας οις κορυνηφόροις χρησάμενος, αυτός τε τύραννος Αθηναίων εγένετο, και τοις παισί την τυραννίδα κατέλιπεν».
Ο Πεισίστρατος αντιπολιτευόταν με τον Μεγακλή. Και ο Μεγακλής είχε ταχθεί υπέρ των πλουσίων, ο δε Πεισίστρατος υπέρ των φτωχών. Και αφού λοιπόν κάποτε κατηγόρησε πολύ τον Μεγακλή και τον απείλησε στην εκκλησία του δήμου, απομακρύνθηκε. Αφού δε κατατραυμάτισε τον εαυτό του, όχι βέβαια με καίρια τραύματα, την επομένη παρουσιάστηκε στην αγορά και τα έδειχνε στους Αθηναίους. (Σαν να τους έλεγε, ορίστε τι μου έκαναν οι αντίπαλοι!). Ο δε λαός καταγανάκτησε, διότι αυτός που εφρόντιζε κι ενδιαφερόταν γι’ αυτούς, τα ‘παθε όλ’ αυτά για χάρη τους, κι αμέσως του πρόσφεραν 300 σωματοφύλακες. Ο Πεισίστρατος λοιπόν, αφού χρησιμοποίησε αυτούς τους ροπαλοφόρους και ο ίδιος έγινε τύραννος των Αθηναίων και στα παιδιά του άφησε (κληρονομιά) το τυραννικό αξίωμα.[Δεν είχαν τότε τη σημασία που έχουν σε μας σήμερα οι λέξεις τυραννίδα και τύραννος. Ηταν απλά ένα είδος πολιτεύματος, με τον τύραννο ως απόλυτο – γενικό άρχοντα].
Ας μου επιτραπεί να τελειώσω με το πονετικό πάντα ερώτημα: πότε επιτέλους ο αιωνίως προδομένος και εξαπατημένος λαός μας θα αποκτήσει τη σοφία που χρειάζεται και θα συνειδητοποιήσει πως η ισχύς (και η νίκη του) ευρίσκεται εν τη ενώσει και ουχί εν τοις κόμμασι…