Κύριε διευθυντά
Η κατάταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση (Ε.Ε.) της ελληνικής απονομής δικαιοσύνης κατά το 2021 είναι σημαντικά κάτωθεν της διαμέσου («μεσαίας») απονομής δικαιοσύνης στην Ε.Ε., όσον αφορά την απαιτηθείσα χρονική διάρκεια έκδοσης πρωτόδικης απόφασης. Κάτι που έχει επισημάνει και η «Κ» (10.6.2023). Η έρευνα της Ε.Ε. δείχνει ότι οι γυναίκες είναι περισσότερες μεταξύ των εισαγγελικών λειτουργών, και ακόμη περισσότερες μεταξύ των δικαστών. Οπότε η ρήση «οι γυναίκες τα καταφέρνουν καλύτερα» δεν φαίνεται να ισχύει στον εν λόγω χαμηλό ρυθμό απονομής δικαιοσύνης στην Ελλάδα, ακόμη και αν μερικές γυναίκες μπορεί να ήσαν ταχύτερες ανδρών στην εν λόγω έκδοση αποφάσεων. Κι αυτό συμβαίνει, μολονότι και γυναίκες έχουν εισέλθει και στις ανώτατες βαθμίδες δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών, αλλά και της πολιτικής και πολιτειακής βαθμίδας: του πρωθυπουργού (υπηρεσιακού) και Προέδρου της ∆ημοκρατίας. Βεβαίως, δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβάλει κανείς στη βελτίωση κοινωνικής ομάδας, ιδίως όταν υπεισέρχεται ο φόβος αντιποίνων, ή απωλείας κεκτημένων, και μάλιστα σε κοινωνία με πολυετή ανοχή στην παραβατικότητα. Τουλάχιστον όμως μπορεί να γίνει προσπάθεια με μέσα που έχουν εφαρμοσθεί σε άλλη κοινωνική ομάδα από την Πολιτεία, όπως στα ∆ΕΠ («καθηγητές») ΑΕΙ. Μάλιστα για το ∆ΕΠ ΑΕΙ έχει αναγνωρισθεί και από υπουργό Παιδείας φόβος (π.χ., για καταστροφή εργαστηρίου, μη χρηματοδότηση προγραμμάτων, κ.ά.) να ενεργήσουν κατά συνείδηση που καταγγέλλω επί πολλά έτη – βλ. επιστολές μου: «Κ», «Οι νόμοι, ο φόβος, η παραβατικότητα» 16.12.2021. «Επανίδρυση του κράτους» (να αρχίσει από τα ΑΕΙ), 16-7-2004. Για το ∆ΕΠ ΑΕΙ, λειτουργούς Παιδείας, είχε εφαρμοσθεί ο Ν. 2530/1997 για την υποβολή ετησίων υπευθύνων δηλώσεων εκτέλεσης καθηκόντων (βλ. επιστολή «Κ» 16.7.2004)! Ο νόμος πολύ αργότερα τροποποιήθηκε, αλλά με την εισαγωγή των ετησίων δηλώσεων στον εσωτερικό κανονισμό ΑΕΙ! Οταν η Πολιτεία εφαρμόζει τέτοιο ακραίο μέτρο σε λειτουργούς Παιδείας για την ανεύρεση «αληθείας» μέσω πολυετών διδακτορικών διατριβών και τη συνέχισή της μέσω της επιστημονικής έρευνας, γιατί να μην εφαρμοσθεί και σε λειτουργούς ∆ικαιοσύνης με μόνον το πτυχίο Νομικής (οι πολύ παλαιότεροι) και ολιγόμηνο εξάσκηση στη σχολή δικαστών; Και μάλιστα με περισσότερα προνόμια, που όμως δεν έχουν αποτρέψει την απαράδεκτη διεθνή μειωτική προβολή της Ελλάδας, αλλά και τις συνέπειες στην ποιότητα ζωής στην Ελλάδα με προβληματική ∆ικαιοσύνη. Ιδίως όταν και ο αριθμός δικαστών ανά μονάδα πληθυσμού και οι σχετικές δαπάνες ως ποσοστό ΑΕΠ είναι ανώτερες της διαμέσου τιμής στην Ε.Ε. Η εισαγωγή των πιο πάνω δηλώσεων είναι απλώς ένα πρώτο μέτρο. Η ορθή αξιολόγηση είναι η, δυστυχώς, μη… εφαρμόσιμη ακόμη λύση, διά λόγους που έχετε πρόσφατα επισημάνει (βλ. «Κ» 4-6-2023, Αλέξης Παπαχελάς «Αριστεύοντες ανίκανοι και επικίνδυνοι»). Βεβαίως υπάρχει και το «φιλότιμό» μας: Μόνον που στην Ελλάδα περισσότερο απλώς επικαλείται, αλλά φαίνεται να εφαρμόζεται περισσότερο αλλού (βορειότερα…)! «∆ει δη ηγετών τόλμης βελτιώσεων»…
