Κύριε διευθυντά
Το συναινετικό διαζύγιο καθιερώθηκε για να φύγουμε από τις εικονικές δίκες και τις ψευδορκίες. Με τη λύση του γάμου με δικαστική απόφαση, με τις αυτοπρόσωπες παρουσίες των συζύγων και με τη μεσολάβηση ενός χρονικού διαστήματος μεταξύ των δύο εμφανίσεων που προέβλεπε σχετικώς ο πρώτος νόμος, υπήρχε η δυνατότητα να συνειδητοποιήσουν οι σύζυγοι πόσο σπουδαίος είναι ο θεσμός του γάμου και να κάνουν δεύτερες και ωριμότερες σκέψεις γι’ αυτό που θέλουν να κάνουν, και να διαπιστωθεί από το ∆ικαστήριο ότι αυτοί που θέλουν να λύσουν τον γάμο τους είναι σε θέση να δώσουν την ελεύθερη και ανεπηρέαστη συναίνεσή τους. Με την ανάθεση της λύσεως του γάμου σε συμβολαιογράφους και με τη ταχύτητα της εκδόσεως του διαζυγίου δεν γίνεται βέβαιο αν και οι δύο σύζυγοι συναινούν με ελεύθερη και ανεπηρέαστη βούληση, και το σπουδαιότερο και χειρότερο είναι ότι περνάει στη συνείδηση των πολιτών ότι ο γάμος δεν είναι τίποτα σπουδαίο πράγμα αφού μπορεί να λυθεί με μία συμβολαιογραφική πράξη και με ένα απλό «κλικ» στον υπολογιστή μας.
Αν θέλουμε να προστατεύσουμε το παιδί πρέπει να ενισχύσουμε τον θεσμό του γάμου, γιατί μόνο μέσα στον γάμο και με την παρουσία και τη φροντίδα και των δύο γονέων μπορεί να αναπτυχθεί φυσιολογικά το παιδί και να γίνει ένας σωστός και ολοκληρωμένος άνθρωπος. Τα μέτρα που προβλέπει ο νόμος και οι προσπάθειες δικαστών και δικηγόρων έχουν σκοπό να μειώσουν τη ζημιά που έχει κάνει το διαζύγιο, χωρίς να επιτυγχάνουν πλήρως τον σκοπό αυτό.
