Κύριε διευθυντά
Δύο ναυάγια συγκέντρωσαν εδώ και μέρες το ενδιαφέρον των Μέσων και της κοινής γνώμης. Από τη μια ένα καράβι (ο Θεός να το κάνει…) κατάφορτο με εκατοντάδες εξαθλιωμένους ανθρώπους, που πλήρωσαν μερικές χιλιάδες δολάρια ο καθένας (από το ανύπαρκτο υστέρημά τους) σε κάποιους ανάλγητους εγκληματίες, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο μέσα από ένα επικίνδυνο ταξίδι εκατοντάδων χιλιομέτρων. Από την άλλη, ένα υπερσύγχρονο, υψηλής τεχνολογίας βαθυσκάφος, με πέντε μόλις επιβάτες, που έδωσαν από 250.000 δολάρια ο καθένας (από το υπερπλεόνασμά τους) για να ικανοποιήσουν κάποιο προσωπικό «εγώ» (περιέργεια, φιλοδοξία, έκρηξη αδρεναλίνης;), καταδυόμενοι σε βάθος 3.800 μέτρων για να δουν από κοντά τα σκουριασμένα υπολείμματα ενός ναυαγίου του περασμένου αιώνα. Υπάρχει κάποια αναλογία ανάμεσα στα δύο εγχειρήματα; Εντελώς διαφορετικά τα κίνητρα, τα μέσα, το κόστος τους, η δημοσιότητά τους, η κινητοποίηση των σωστικών μέσων (αλήθεια, ποιος πληρώνει μια εκτεταμένη επιχείρηση έρευνας και διάσωσης από θαλάσσης και αέρος σε 14.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα ωκεανού;), με αρνητικό δυστυχώς αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις. ∆ύο διαμετρικά αντίθετες όψεις του σύγχρονου κόσμου. Αφορμή όχι για κατάκριση, αλλά για προβληματισμό και περίσκεψη.
