Κύριε διευθυντά
Είναι αλήθεια ότι η πρόνοια της Πολιτείας να ψηφίσει νόμο, έστω και καθυστερημένα, πριν από 40 χρόνια περίπου, για την κήρυξη κτιρίων ως διατηρητέων καθώς συγκεντρώνουν στοιχεία αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος και ιστορικής αξίας, ήταν και είναι σωστή και επιβεβλημένη. Με τον χαρακτηρισμό αυτό πρόλαβαν και σώθηκαν από την κατεδάφιση αρχιτεκτονικά αριστουργήματα μεγάλων Ελλήνων και ξένων αρχιτεκτόνων. Ο νόμος, όπως τόνισα, ήταν απόλυτα ορθός, έσωσε την αρχιτεκτονική μας κληρονομιά (όση είχε απομείνει) και ωφέλησε και ωφελεί το κοινωνικό σύνολο.
Οπως κάθε μέτρο όμως που λαμβάνεται με γνώμονα την ωφέλεια του κοινωνικού συνόλου, είναι γνωστό ότι στα απόνερά του δημιουργεί σε μερίδα πολιτών ζημία, πολλές φορές μάλιστα αβάσταχτη.
Η Πολιτεία, σταθμίζοντας το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή η εφαρμογή του νόμου περί διατηρητέων βλάπτει μερίδα πολιτών, που ατυχώς γι’ αυτούς βρέθηκαν να είναι ιδιοκτήτες τέτοιων κτιρίων, έλαβε αντίστοιχο μέτρο, ψηφίζοντας τη δυνατότητα οι ιδιοκτήτες διατηρητέων να μπορούν να μεταφέρουν τον υπόλοιπο συντελεστή δόμησης, ως εμπορεύσιμο στοιχείο και έτσι να μειώσουν κατά κάποιο τρόπο τη ζημία που υπέστησαν με τον χαρακτηρισμό του ακινήτου τους.
Ο νόμος αυτός, περί της δυνατότητας μεταφοράς συντελεστή δόμησης, ψηφίσθηκε μεν αλλά δεν μπόρεσε στην πράξη να εφαρμοσθεί, εδώ και 40 χρόνια.
Δυστυχώς, τα εκάστοτε σχέδια Προεδρικών Διαταγμάτων που προέβλεπαν την έγκριση για την εφαρμογή του, επιστρέφονται από το Συμβούλιο της Επικρατείας ως ελλιπή και ανεφάρμοστα.
Σήμερα λοιπόν, οι αδικημένοι πολίτες αναμένουν τη σύνταξη του σωστού σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος, ώστε να τύχει της έγκρισης του Συμβουλίου της Επικρατείας.
Είναι τεράστια αδικία να εκκρεμεί μια απόφαση 40 χρόνια, αφήνοντας πίσω της χαμένες περιουσίες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε οικογένεια έχει καθήκον να αντιμετωπίσει τις υποχρεώσεις της προς τα παιδιά και τα εγγόνια της.
Η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να θεραπεύσει την αδικία, δίνοντας επιτέλους λύση σε αυτό το χρόνιο πρόβλημα.
Θέλω να επαναλάβω ότι η ψήφιση της δυνατότητας κήρυξης ενός κτιρίου ως διατηρητέου ωφέλησε μεν το κοινωνικό σύνολο, αλλά κατέστησε μία μερίδα πολιτών φτωχότερη, αφού είναι μη δυνάμενη να αξιοποιήσει τη δυνατότητα να εμπορευθεί τον μεταφερόμενο συντελεστή δόμησης, που της ανήκει.
Ο χαρισματικός αρθρογράφος της «Καθημερινής» κ. Νίκος Βατόπουλος, με την ευαισθησία που τον διακρίνει σε ό,τι αφορά την αρχιτεκτονική μας κληρονομιά και όχι μόνο, ας βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή. Εχει πολύ καλή γνώση των πολλαπλών προβλημάτων που υπάρχουν, όπως π.χ. διατηρητέα που έχουν καταντήσει να είναι ερείπια, αφού οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν τη δυνατότητα να τα συντηρήσουν.
Εν κατακλείδι, οι ιδιοκτήτες διατηρητέων κτιρίων που βλέπουν την περιουσία τους να καταστρέφεται, αναμένουν από την Πολιτεία να ολοκληρώσει τη δυνατότητα μεταφοράς συντελεστή δόμησης.
Αποτελεί βαριά αμέλεια και αδικία, η δημόσια διοίκηση να κωφεύει επί 40 χρόνια στα αλλεπάλληλα έγγραφα και παρεμβάσεις του Πανελλήνιου Συνδέσμου Διατηρητέων. Είναι χρέος της και αποτελεί καθήκον της να τελειώνει επιτέλους με τη σύνταξη και αποστολή προς υπογραφή από το Συμβούλιο της Επικρατείας, ενός σωστού σχεδίου Προεδρικού Διατάγματος.
