Κύριε διευθυντά
Η επιστολή της κυρίας Κ. Παπαθωμά (24/6/2023) ευστοχότατα παρατηρεί ότι «η περίοδος των διωγμών [των χριστιανών] κατά τους ρωμαϊκούς χρόνους, αποτελεί το μεγαλύτερο όνειδος για όλη την ανθρωπότητα». Και, πράγματι, εντυπωσιάζει το πόσο λίγο απασχολεί την τρέχουσα ιστοριογραφία μας το μακροχρόνιο εκείνο έγκλημα.
Παραταύτα, είναι εμφανώς άδικη η μομφή κατά του εκλεκτού λογίου Α. Στέφου: όταν αναφερόμαστε σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός, δεν είναι δυνατόν να μας ζητούν να αναλύουμε και όλα τα άλλα ανάλογα ιστορικά επεισόδια συγχρόνως. Επομένως, ο κ. Στέφος καθόλου δεν «εκπέμπει κάποιο μήνυμα που συμβάλλει στην… αποχριστιανοποίηση».
Συγχρόνως όμως, εύστοχη είναι και η αναφορά της κ. Παπαθωμά στην Αλεξανδρινή μεγαλομάρτυρα «εκπαιδευθείσαν εις πάσαν ελληνικήν παιδείαν και πολλά ωραίαν» Αικατερίνην (κατά τον Συναξαριστή). Πλην της αγιότητος, οι ομοιότητες με την Υπατία στη ζωή και στον θάνατο είναι εντυπωσιακές.
Με τα δύο αυτά σπουδαία πρόσωπα της ελληνικής Ιστορίας, θαυμάζουμε το ύψος της Αρετής, και αισχυνόμεθα για το βάθος της Κακίας.
