Kύριε διευθυντά
Ο πρόσφατα αποβιώσας Τσέχος αλλά και Γάλλος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα, έφηβος ων, με την πρόσφατη οδυνηρή εμπειρία της γερμανικής Κατοχής, είχε ενταχθεί στο Κ.Κ. της χώρας του αλλά σύντομα διεγράφη. Παρά ταύτα, όπως οι ∆υτικοί γενικά, άργησε να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ σοβιετικής θεωρίας και πρακτικής. Ούτε διέκρινε τις, ούτως ή άλλως, υφιστάμενες ομοιότητες του ηττημένου Γ΄ Γερμανικού Ράιχ και του σοβιετικού καθεστώτος, το οποίο σχεδόν πανομοιότυπα εφαρμόστηκε στις «Λαϊκές ∆ημοκρατίες».
Ετσι επανήλθε στο Κ.Κ. για να εκδιωχθεί για δεύτερη φορά γιατί είχε ταχθεί υπέρ της μεταρρύθμισης, στο πλαίσιο του καθεστώτος. Το Κ.Κ. όμως δεν επέτρεπε στα μέλη του την ελάχιστη παρέκκλιση από τη γραμμή του κόμματος, σύμφωνα με το δόγμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Ετσι διεγράφη για δεύτερη φορά. Το θαμπωμένο πια, ξεφτισμένο και πλάνο ιδανικό της νεότητός του τού πίεζε αφόρητα την ψυχή και την έκφραση. Γι’ αυτό αυτοεξορίστηκε στη Γαλλία όπου εγκαταστάθηκε οριστικά.
Στη μνήμη λοιπόν του συγγραφέα της «Αβάσταχτης Ελαφρότητας του Είναι» παραθέτω ένα ενδιαφέρον απόφθεγμά του από το δοκίμιο «Η Συνάντηση», κατά το οποίο «αντίθετα με την παιδαριώδη πίστη σε μία πεποίθηση, η πίστη σε ένα φίλο είναι αρετή, ίσως η μοναδική, η ύστατη».
