Κύριε διευθυντά
«Σεβαστή μου μητέρα…». Ετσι άρχιζαν τα σύντομα γράμματα από το μέτωπο που έστελνε ο θείος μου ο Κώστας στη γιαγιά μου με τα ταχυδρομικά δελτάρια. Υστερα «ουδέν νεώτερον…» και τέλος το επίσημο γράμμα που της έλεγε ότι ο γιος της πέθανε ηρωικά για την πατρίδα του, σε μια επικίνδυνη αποστολή για την οποία ο ίδιος δεν είχε κληρωθεί, παίρνοντας εθελοντικά τη θέση συστρατιώτη του, λέγοντας: «Αυτός έχει μικρά παιδιά που δεν πρέπει να μείνουν ορφανά». Το σώμα του έμεινε κάπου εκεί στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, και η μητέρα του, μαζί με την αδελφή του, τη μητέρα μου, έμειναν να αναρωτιούνται πώς ήταν οι τελευταίες του στιγμές και πώς θα αντιμετωπίσουν τον πόλεμο και την Κατοχή ολομόναχες. Αυτός, όπως και τόσοι άλλοι, είχε εφαρμόσει στην πράξη με τον πιο τραγικό τρόπο αυτά που είχε μάθει όταν έκανε τη στρατιωτική του θητεία. Αυτός δεν ήταν ο όψιμος πατριώτης που θα υπηρετήσει είκοσι μόνο ημέρες, εξαγοράζοντας το υπόλοιπο της θητείας του με τα dollars του, ο «θείος από το Σικάγο» που ήρθε στην Ελλάδα να δείξει στους Ελληνες πώς ζουν οι προοδευτικοί άνθρωποι στις «πολιτισμένες» χώρες.
Κάθε χρόνο, οι παρελάσεις μας θυμίζουν ακριβώς αυτούς που θυσιάστηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι. Αυτούς που αξίζουν τον ορισμό της λέξης «υπερήφανος», κάποιου δηλαδή που έχει επιτελέσει ένα αξιόλογο έργο – το πιο αξιόλογο σε αυτή την περίπτωση. Καθώς περνούν από μπροστά μας οι στρατιώτες που είναι έτοιμοι «αν χρειαστεί η Ελλάδα μας να δοξαστεί, τότε όλοι μαζί…», οι νοσοκόμες και κυρίως οι ανάπηροι του πολέμου, σεμνοί, παρ’ όλα όσα πέρασαν και όσα προσέφεραν, στο μυαλό μου έρχονται κάτι άλλες παρελάσεις, οι παρελάσεις αυτών που διακηρύσσουν την… υπερηφάνεια τους για τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και δραστηριότητες. Σαν να ενδιέφεραν κανέναν!