Κύριε διευθυντά
Το βιβλιαράκι της Σίας Κοσιώνη, «Μια άλλη ιστορία», που παρουσιάστηκε πριν από λίγες ημέρες, ένα βιβλίο που στοχεύει να διδάξει στα μικρά παιδιά την αξία της ενημέρωσης, τη δυνατότητα να ξεχωρίζουν μέσα από τις γραμμές ενός άρθρου ποια είναι η αλήθεια και ποιο είναι το ψέμα, βοηθώντας να γίνουν συνειδητοί ενεργοί πολίτες, είναι ένα ιδιαίτερα χρήσιμο και σημαντικό βοήθημα για τους γονείς και τα παιδιά, που ενημερώνει για το τι θα πει δημοσιογράφος και τι εφημερίδα.
Το «Μια άλλη ιστορία» μού έφερε στον νου άλλη μία ιστορία που συνέβη στο πρώτο Σχολείο Θηλέων που ιδρύθηκε στην Αθήνα, το 1824, διακόσια χρόνια πριν από σήμερα. Το σχολείο ιδρύθηκε υπό την αιγίδα της Φιλομούσου Εταιρείας με δάσκαλο τον κληρικό Νεόφυτο Νικητόπουλο, έναν από τους πιο αξιόλογους και φιλελεύθερους παιδαγωγούς της εποχής του.
Στο σχολείο, που στεγαζόταν στο τζαμί του Παρθενώνα, δηλαδή τη βυζαντινή εκκλησία που είχαν κτίσει οι Αθηναίοι στην Ακρόπολη, φοιτούσαν «52 κοράσια και άλλα τόσο μικρά αρσενικά παιδιά».
«Εν σχολείον», έλεγε ο Νικητόπουλος, «παρασταίνει συνεπτυγμένως έθνος ολόκληρον, διά τούτο πρέπει να είναι οργανισμένον οπωσούν κατά πολιτικόν σύστημα ενός έθνους, όπου ο μαθητής να συνηθίζει να διοική και να διοικήτει». Κάθε σχολείο, κάθε έθνος, πρέπει να έχει νόμους, νόμους παιδικούς, αλλά που να αποβλέπουν να οργανώσουν καλούς πολίτες, αυτοδύναμα και ισότιμα μέλη της κοινωνίας. ∆ιαμορφωμένες προσωπικότητες.
Σώζεται μια επιστολή πέντε Αθηναίων μαθητριών του Παρθενώνα προς τους εφόρους της Φιλομούσου Εταιρείας με ημερομηνία 16 ∆εκεμβρίου 1825, με την οποία ζητούν να τους δοθεί η άδεια να λαμβάνουν εις το σχολείο για να τις διαβάζουν τις τρεις ελληνικές εφημερίδες που εκδίδονταν τότε. Να προσθέσουν ένα καινούργιο μάθημα στα ήδη υπάρχοντα, ώστε να μάθουν να διαβάζουν πίσω από τις γραμμές της εφημερίδας, να κρίνουν και να κρίνονται.
∆υστυχώς, το μάθημα δεν συνεχίστηκε μετά την απελευθέρωση.
Θυμάμαι, όμως, στα πρώτα σχολικά μου χρόνια τη γιαγιά μου να με βάζει να διαβάζω το κύριο άρθρο της «Καθημερινής» και να της εξηγώ τι κατάλαβα.
«Τάλαινα ελληνική νεότης! Επί τόσους αιώνας διατήρησας της ευγενούς φυλής σου τ’ απαραίτητα γνωρίσματα… Πού να εγνώριζες πτωχή, ότι μετά την ανακτιθήσαν ελευθερίαν του Εθνους θα έλθη και αύθις εποχή καθ’ ην δεν θα δύνασαι να σπουδάζεις εάν… δεν πληρώνεις».
Τα λόγια τούτα είναι του Καμπούρογλου του 1882, που η μητέρα του ήταν μαθήτρια του Παρθενώνα. Και όπως λένε, κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι εντελώς τυχαία.
Καλοτάξιδη, Σία, η ιστορία σου. Σε ευχαριστούμε.
