Κύριε διευθυντά
Η κυρία Πρόεδρος της ∆ημοκρατίας στο μήνυμά της της για την εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου είπε ότι την ημέρα εκείνη έγινε στην Ελλάδα επανάσταση, η οποία, μεταξύ άλλων, ήταν και «αστική». ∆εν είναι όμως έτσι η ιστορική αλήθεια: Η Επανάσταση του 1821 ήταν αποκλειστικά και μόνον εθνικοαπελευθερωτική, δεν είχε κανένα, ούτε το παραμικρό, ταξικό στοιχείο. Αυτό το γράφουν στα απομνημονεύματά τους όλοι οι ήρωες του Αγώνα της Ανεξαρτησίας και ιδίως ο Κολοκοτρώνης και ο Φωτάκος, τα έργα των οποίων η κυρία Πρόεδρος πρέπει να γνωρίζει.
Μέχρι το 1821 είχαν γίνει δύο μεγάλες αστικές επαναστάσεις στον κόσμο, η αμερικανική και η γαλλική, αλλά εκεί είχαν διαμορφωθεί μέσω των αιώνων ώριμες αστικές τάξεις, ώστε να μπορέσουν να διεκδικήσουν δικαιώματα. Στην Ελλάδα του 1821, αλλά και πολλές δεκαετίες αργότερα, δεν υπήρχε αστική τάξη διότι δεν είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις που θα ευνοούσαν την ανάπτυξή της. Λόγου χάριν, βιομηχανία, μεγαλεμπόριο, ναυτιλία αστικού τύπου και όχι κοτζαμπασίδικου όπως της Υδρας και των άλλων νήσων και ούτω καθεξής. Πρώτος που έκανε απόπειρα να ενισχύσει την ανάπτυξη της αστικής τάξης ήταν ο ΧαρίλαοςΤρικούπης μετά το 1880. Τα βήματα που έγιναν πάντως τότε ήταν λίγα και δειλά. Ο αστικός μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας διαμορφώνεται μετά το 1909 και την άνοδο του Ελευθερίου Βενιζέλου, ο οποίος, εκτός από τις άλλες μεγάλες υπηρεσίες που προσέφερε στο έθνος, δημιούργησε και ρωμαλέα αστική τάξη που είναι αναγκαία για να ανδρωθεί μια κοινωνία. Αν διαβάσουμε το έργο του Π. Κανελλόπουλου «Η νεοελληνική κοινωνία»(1931) θα τα βρούμε αυτά. Τις παραπάνω απόψεις υποστηρίζουν οι μεγάλοι νεότεροι ιστορικοί όπως ο Κ. Παπαρρηγόπουλος, ο Σ. Λάμπρος, ο Π. Καρολίδης, ο Γ. Σωτηριάδης, ο Κ. Αμαντος κ.ά. Ο μόνος ο οποίος ισχυρίστηκε ότι η Επανάσταση του 1821 ήταν ταξική, ήταν ο Κορδάτος, αλλά αυτός ήταν στρατευμένος στην υπηρεσία του ΚΚΕ, το οποίο όμως και αυτόν αργότερα τον αρνήθηκε και απέρριψε την άποψή του περί του ταξικού χαρακτήρα της Επαναστάσεως του 1821. Τιμώ την κ. Σακελλαροπούλου ως αρχηγό του κράτους, αλλά ο αρχηγός του κράτους πρέπει να είναι προσεκτικότερος και να μη διατυπώνει απόψεις τις οποίες δεν επαληθεύει η Ιστορία.