Kύριε διευθυντά
Συχνά πυκνά οι συνεργάτες της «Καθημερινής», ο Νίκος Βατόπουλος, o Γιώργος Λιάλιος, o ∆ημήτρης Ρηγόπουλος και όχι μόνο, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Αθήνα. Και οι κάτοικοί της «γκάγκαροι» και επήλυδες αγωνιούμε μαζί τους για την πόλη μας.
Τον Σεπτέμβρη του 1970, πάει μισός αιώνας από τότε, ρώτησαν τον Κ. ∆οξιάδη πώς θα είναι η Αθήνα το έτος 2000 και εκείνος απάντησε: Οταν μου δώσανε το ερώτημα πήγα στους ∆ελφούς και προσπάθησα να δω τον ίδιο τον Απόλλωνα, δεν τα κατάφερα, βρήκα όμως την Πυθία και το κουβεντιάσαμε.
Αρνήθηκε όμως να μου μιλήσει πάνω στο θέμα αυτό. Οταν έφευγα όμως μου έδωσε στο χέρι ένα κεραμίδι. Ηταν σκοτεινά και δεν το διάβασα. Οταν όμως κατέβηκα κάτω στον αυτοκινητόδρομο μπόρεσα με το φως των αυτοκινήτων να το διαβάσω. Ελεγε «Ελπίδα να σώσουμε την Αθήνα δεν υπάρχει – Θάνατος της πόλης».
Το διάβασα και τρόμαξα… Εβαλα το κεφάλι μου στα χέρια μου και σκεπτόμουν πώς να φύγω από αυτή την πολιτεία. Οταν έσκυψα όμως το κεφάλι είδα πάλι το κεραμίδι στα χέρια, μα αυτή τη φορά έλεγε άλλα. Απόρησα, θυμήθηκα όμως την πονηριά, αλλά και σοφία της Πυθίας που σου έδειχνε πάντοτε τους δύο δρόμους που μπορεί να πάρει η εξέλιξη των ανθρώπων. Εγραφε λοιπόν το κεραμίδι: «Ελπίδα να σώσουμε την Αθήνα – Δεν υπάρχει θάνατος της πόλης».
Να ο χρησμός της Αθήνας. Να βάλουμε μυαλό και να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη Αθήνα.
Θαρσείτε λοιπόν Νεοέλληνες και επειδή μυαλό φοβάμαι ότι δεν πρόκειται να βάλουμε, ας πάμε άλλη μια βόλτα στους ∆ελφούς.
Και μέχρι τότε ας προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε την πόλη μας και να δημιουργήσουμε μια καλύτερη Αθήνα.
*Αρχιτέκτων