Κύριε διευθυντά
Τα «…εύκολα έως κρατικά εγγυημένα παρασιτικά κέρδη των διαπλεκομένων ιδιωτών…», που καταγγέλλει (ορθότατα) ο συνεργάτης σας κ. Κ. Καλλίτσης («Καθημερινή», φ. 4-5 Μαΐου 2024) είναι ελάχιστο κλάσμα των συνολικών επιβαρύνσεων της οικονομίας από τον παρασιτισμό στο ευρύτερο δημόσιο.
Η, πράγματι, αδικουμένη στην Ελλάδα μισθωτή εργασία ΔΕΝ περιλαμβάνει το συντριπτικώς μεγαλύτερο μέρος των μισθοδοτουμένων από το ευρύτερο δημόσιο. Οι αδικούμενοι μισθωτοί είναι μόνον όσοι εργάζονται εκτός του ευρυτέρου δημοσίου. Η παρεχομένη στο ευρύτερο δημόσιο εργασία, κρίνοντας από το ανύπαρκτο επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών αστυνομεύσεως, εκπαιδεύσεως, απονομής δικαιοσύνης, περιθάλψεως, δεν είναι αντίστοιχη προς το κόστος των μισθών στο ευρύτερο δημόσιο. Οι υπεράριθμοι μισθοδοτούμενοι άεργοι στην Ελλάδα είναι απλώς υπερβολικώς πολλοί και κοστίζουν πολύ. Οπως και οι συνταξιοδοτικές παροχές είναι πολύ υψηλότερες από τις συνεισφορές των συνταξιοδοτουμένων, ενώ και η βαρυτάτη ασφαλιστική επιβάρυνσις των νυν εργαζομένων, χάριν των παλαιών, χρειάζεται να διπλασιάζεται με μεταβιβάσεις από τον προϋπολογισμό, πάλι δηλαδή από τους νυν εργαζομένους!
Εάν αρκούσε η πολιτική βούληση για «…την ενίσχυση και διεύρυνση της μισθωτής εργασίας, με τη δημιουργία σύγχρονων και ισχυρών επιχειρήσεων, με την αποκατάσταση ενός περιβάλλοντος υγιούς ανταγωνισμού και την καταπολέμηση των γενικευμένων πρακτικών καρτέλ, με την αναβάθμιση της παραγωγής των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών και δη αυτών που ενσωματώνουν γνώση και σύγχρονη τεχνολογία…», θα τα είχαμε όλα αυτά σε αφθονία. Δυστυχώς, παραλλήλως χρειάζεται συντριπτική (και πολιτικώς οδυνηρή) μείωση του μεγάλου παρασιτισμού, αυτού του ευρυτέρου δημοσίου, και αυτό προσκρούει στο πολιτικό κόστος. Τα «παράσιτα» του ευρυτέρου δημοσίου ψηφίζουν, ενώ οι «παρασιτικοί» ιδιώτες είναι ελάχιστοι και, συνεπώς, εκλογικώς ασήμαντοι. Το πλεόνασμα που καταβροχθίζει σήμερα (και για τα τελευταία τουλάχιστον πενήντα έτη) το ευρύτερο δημόσιο πρέπει να γίνει κέρδη, ναι, μεγάλα ιδιωτικά κέρδη. Μόνον από το γρήγορο αυγάτισμα αυτών των δαιμονοποιημένων κερδών, σε βάθος χρόνου, υπάρχει πιθανότητα να δουν οι γνησίως εργαζόμενοι Θεού πρόσωπο. Οσες χώρες πλούτισαν, δεν πλούτισαν με «πολιτική βούληση», αλλά με τον σκληρό ανταγωνισμό μεταξύ απλήστων και αναλγήτων ιδιωτών καπιταλιστών και εκμεταλλευτών. Αυτές οι χώρες δίνουν καλούς μισθούς, και μόνον αυτές. Ολες οι άλλες συνταγές είναι φιδεμπόριο.
Οπως φιδεμπόριο είναι και η ανδρεοπαπανδρεϊκή κλάψα περί των και τάχα μη προνομιούχων. Οι Αγγλοι λένε ότι «βρίσκει κανείς όσους μη προνομιούχους θέλει, αρκεί να τους πληρώνει».
