Κύριε διευθυντά
Στη μεγάλη αίθουσα του Νέου Μουσείου της Βεργίνας όπου εκτίθεται το εντυπωσιακό άγαλμα της Ευρυδίκης, εκτίθεται και το γλυπτό με την κυνηγετική σκηνή: Ενα κυνηγόσκυλο έχει σαλτάρει και έχει γαντζωθεί με όλα του τα πόδια πάνω στη ράχη του αλαφιασμένου αγριόχoιρου, ενώ συγχρόνως έχει δαγκώσει το αριστερό αυτί του γουρουνιού και το τραβάει προς τα πίσω (αντίθετα με το τρέξιμό του) σαν «χαλινάρι», για να το συγκρατήσει και να το σταματήσει από την αγωνιώδη και τρελή του φευγάλα.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η «ένταση» που έχει αποδώσει ο γλύπτης, τόσο στο τρέξιμο του αγριογούρουνου, όσο και στο γάντζωμα του σκύλου πάνω στη ράχη του, και προπαντός στο τράβηγμα του «χαλιναριού»!
Μιλώντας κανείς με τη γλώσσα του Χρήστου Καρούζου (Χρ. Καρούζος «Αρχαία Τέχνη», εκδ. Ερμής, Αθήνα 2014), θα μπορούσε να φωνάξει στον σκύλο: «Ως πότε θα τραβάς αυτό το χαλινάρι»; ή «Λίγο ακόμα και θα το συγκρατήσεις το θήραμά σου»!
Η όλη σύνθεση (υπάρχει φωτογραφία της στο Διαδίκτυο) αποπνέει μια σπάνια αίσθηση λεβεντιάς και αντρειοσύνης: Ενας σκύλος ισάξιος ανδρείου κυνηγού, ο οποίος κυνηγός όχι μόνο υπερηφανεύεται και καυχιέται στα συμπόσια ότι «σκότωσε κάπρο στο κυνήγι», αλλά συγχρόνως αποκλείει από συνδαιτυμόνες όσους δεν κατόρθωσαν κάτι τέτοιο, προσφέροντάς τους… ζήλια, αλλά και μέγα κίνητρο να τον μιμηθούν, αν θέλουν –και το ήθελαν πολύ– να καθίσουν δίπλα του…
*Κτηνίατρος, Καστοριά
