Κύριε διευθυντά
ΗΓερμανία χωρισμένη σε κρατίδια θα μείνει έξω από τις γεωπολιτικές και αποικιοκρατικές εξελίξεις των περασμένων αιώνων και οι Πρωσιάνοι θα ηττηθούν στους Ναπολεόντειους πολέμους. Αντίθετα τα ξαδέλφια τους οι Αυστριακοί θα καταφέρουν να φτιάξουν μια αυτοκρατορία έστω και ερμαφρόδιτη, η οποία και θα διαλυθεί εύκολα όπως δημιουργήθηκε στον πρώτο μεγάλο πόλεμο. Ο Oτο Βίσμαρκ (1871), ένας μεγάλος πολιτικός και όχι μόνο της Γερμανίας, θα ενώσει τα κρατίδια σε ένα κράτος με ισχυρές βάσεις για να παίξει βασικό ρόλο από τότε μέχρι σήμερα. Σήμερα είναι πολλοί αυτοί που υποστηρίζουν ότι εάν ο Κάιζερ δεν έκανε το λάθος να εμπλακεί στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που κατ’ ανάγκη οδήγησε και στον Β΄, η Γερμανία θα είχε κατακτήσει την υπόλοιπη Ευρώπη από θέση ισχύος πλην ίσως της Αγγλίας που επιμένει να είναι μέσα και έξω από την Ευρώπη σε ρόλο χωροφύλακα. Μπορεί η Γερμανία να έχασε δύο μεγάλες μάχες αλλά όχι και τον πόλεμο. Η βαυαρική κηδεμονία με τον Oθωνα αποτελεί παρελθόν και το συμπεθεριό με τον διάδοχο και αργότερα βασιλιά Κωνσταντίνο με τη Γερμανίδα πριγκίπισσα Σοφία θα εκπνεύσει στη συμμαχία της Αντάντ.
Παρ’ όλα αυτά θα είναι πλούσια η υποδοχή των Ελλήνων στα γερμανικά πανεπιστήμια και τις στρατιωτικές σχολές. Πολλοί Eλληνες διανοούμενοι και επιτελικοί θα περάσουν από αυτά. Eτσι η Γερμανία προσεγγίζοντας τη Μεσόγειο θα αναπτύξει σχέσεις με βαλκανικές χώρες όπως η Βουλγαρία και η Ρουμανία αλλά το βάρος θα πέσει κυρίως στην Τουρκία, η οποία στον πρώτο μεγάλο πόλεμο θα είναι σύμμαχος της Γερμανίας και στον δεύτερο θα κρατήσει μια ουδέτερη στάση υπέρ της Γερμανίας. Από τις αρχές του 20ού αιώνα οι νεότουρκοι θα εκπαιδεύονται από Γερμανούς αξιωματικούς και θα εφοδιάζονται με σύγχρονα γερμανικά όπλα. Ο Γερμανός ταγματάρχης Φον Σάντερς είναι αυτός που θα οργανώσει την εθνοκάθαρση της Τουρκίας, αρχίζοντας πρώτα με τον εκτοπισμό του Ποντιακού ελληνισμού για να πάρει σειρά η Αρμενική γενοκτονία και ο εκτοπισμός των Ελλήνων μετά την καταστροφή της Μικράς Ασίας και τέλος της Κωνσταντινούπολης.
Η Ευρωπαϊκή Eνωση βασικό σκοπό είχε να αποφευχθεί μία ακόμα γαλλογερμανική σύρραξη στην καρδιά της Ευρώπης, αλλά κυρίως γιατί το τραπεζικό σύστημα την είχε επιλέξει ως έναν σταθερό παράγοντα όπου θα επενδύσει τα κεφάλαια με δικλίδες ασφαλείας. Eνα γνήσιο ντόπερμαν που υπακούει στις εντολές του αφέντη γεννημένος πρωταθλητής κερδίζει διεθνή έπαθλα ποιότητας και παραγωγής καθιστώντας τη χώρα του ισχυρότερη. Εργάζεται αδιαμαρτύρητα και συμφωνεί για πέντε χρόνια να μην πάρει σεντς αρκεί η χώρα του να βρεθεί κοντά στις υποχρεώσεις του Μάαστριχτ. Κατασκευάζει ένα ποιοτικό προϊόν – πρόκληση όπως π.χ. το Cayene, για να το αγοράζουν τα δικά μας άμυαλα τζιτζίκια δανειζόμενοι οδηγώντας τη χώρα στην αυτοχειρία. Και τα πακέτα Ντελόρ επενδύονται στην ανάπτυξη και όχι σε μεζονέτες – προκλήσεις και εξοχικά νεοπλουτισμού.
ΥΓ.: Το σχέδιο του Χίτλερ ήταν μια Ευρώπη χωρίς τελωνεία και ένας αυτοκινητόδρομος που θα τη διασχίζει και θα φτάνει ώς τις θάλασσες της Ουκρανίας. Στις μέρες μας το σχέδιο το υλοποιούν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.
Δημητρης Μαυραειδοπουλος
Πρόοδος με την όπισθεν
Κύριε διευθυντά
Οαγνώστων λοιπών στοιχείων κ. Γαβριηλίδης δήλωσε πως «όταν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση δεν θα χρειάζεται να κάνουν τόσες πορείες οι πολίτες». Υποθέτω ότι δεν εννοεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβάλει ποσοστώσεις (ανάλογα με τα συνθήματα). Μάλλον φρονεί ότι ουδείς θα έχει αιτήματα για τα οποία θα αισθάνεται την ανάγκη να διαδηλώσει, δεδομένου ότι όλες οι αδικίες θα εξαλειφθούν και όλα τα όνειρα των πικραμένων θα «υλοποιηθούν».
Μου θύμισε την περιγραφή ενός συνεδρίου κομμουνιστών συγγραφέων που είχε γίνει στη Μόσχα επί σταλινισμού. Οι σύνεδροι εξυμνούσαν τον νέο γενναίο κόσμο που θα ανεδύετο από τα ερείπια του παλαιού, οπότε ο Αντρέ Μαλρώ εξέφρασε την αγωνία του: «Και τι γίνεται με τον πολίτη που τον πατάει το τραμ;». Ακολούθησε μια αμήχανη σιγή οπότε ο προεδρεύων, πλήρης δογματικής βεβαιότητος, απάντησε: «Σε ένα τέλειο σοσιαλιστικό σύστημα μεταφορών δεν θα γίνονται ατυχήματα».
Κατά τον κ. Γαβριηλίδη, στο τέλειο σοσιαλιστικό κράτος που θα «χτίσει» ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απολύτως φυσικό να μην κάνουν πορείες οι πολίτες. Μερικοί προοδευτικοί κινούνται προς το μέλλον με την όπισθεν.
Κωστας Γιαννοπουλος
Με ποιες χώρες συγκρινόμαστε
Kύριε διευθυντά
Στο φύλλο της «Καθημερινής» της 21/3/2014 ο συνεργάτης σας κ. Θ. Γεωργακόπουλος αναφέρει στοιχεία σύγκρισης της Ελλάδας με άλλες χώρες ανά τον κόσμο σχετικά με τον βαθμό δημοκρατίας, οικονομίας, διαφθοράς, και άλλα. Συγκεκριμένα αναφέρονται, προς σύγκριση, οι χώρες: Τυνησία, Σενεγάλη, Ναμίμπια, Γκάνα, Μπουρκίνα-Φάσο, Μογγολία, Τανζανία, Τζιμπουτί, Σομαλία, Κένυα, Μαδαγασκάρη, Μαλάουι. Για κάποια κριτήρια η Ελλάδα βρίσκεται πιο χαμηλά, για κάποια πιο πάνω. Διαβάζουμε ακόμα ότι είμαστε μια πιο ήσυχη χώρα μέσα στην Ευρώπη σε σύγκριση με την Αλβανία, την Τουρκία, το Μαυροβούνιο, το Κόσοβο, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τη FYROM. Να γελάσουμε ή να κλάψουμε; Αυτό που δεν έλαβαν υπ’ όψιν τους οι διεθνείς οργανισμοί που εξέδωσαν αυτά τα στοιχεία είναι η ιστορία αυτών των χωρών. Οι αφρικανικές χώρες βγήκαν από την αποικιοκρατία στο δεύτερο ήμισυ του 21ου αιώνα. Οι τέσσερες χώρες – μέλη της πρώην Γιουγκοσλαβίας δεν μετρούν πάνω από 20 χρόνια ανεξαρτησίας. Για τη Μογγολία και την Αλβανία ο ανεξάρτητος βίος τους διαρκεί λιγότερο από έναν αιώνα. Εμείς σε κάπου 15 χρόνια θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια ανεξαρτησίας. Αν βάλουμε αυτόν τον παράγοντα μέσα στην εξίσωση βγαίνει ότι για κάθε δεκαετία ανεξαρτησίας οι Αφρικανοί ανταγωνιστές μας έχουν διανύσει πολύ μεγαλύτερο δρόμο από εμάς. Αφήνω στην άκρη τη μακραίωνα ιστορία μας που μας πάει πέρα από τον Περικλή γιατί τότε οι υπολογισμοί θα δείξουν ότι η Ελλάδα έχει ανατρέψει τη φορά του χρόνου και πάει ολοταχώς προς τα πίσω. Παραμένει το ερώτημα: τι θα γιορτάσουμε το 2028 όταν θα έχουν συμπληρωθεί δύο αιώνες ανεξαρτησίας;
Λευτερης Ζουρος – Ομότιμος Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης, Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών
Τηλεόραση που δίδασκες
Κύριε διευθυντά
Το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014 στις 18.55 στις ειδήσεις της ΔΤ προβλήθηκε ρεπορτάζ για την ανασφάλιστη εργασία της Κατερίνας Γράβου. Σύμφωνα με βιογραφικό της που βρήκα στο Διαδίκτυο (HYPERLINK “http://exelixeis.gr/” n _blankexelixeis.gr,) «ως συντάκτης του υπουργείου Εργασίας, μας ενημερώνει για ό,τι συμβαίνει σε ασφαλιστικά και εργασιακά θέματα».
Κλείνοντας το ρεπορτάζ η δημοσιογράφος εμφανίζεται να κατεβαίνει προς το έδαφος μέσα σε κάδο (κουβά) εκσκαπτικού μηχανήματος.
Δεν ξέρω αν με αυτό το, άσχετο με το υπόλοιπο θέμα, «σκηνοθετικό εύρημα» θεώρησε ότι θα εντυπωσιάσει τους τηλεθεατές. Το σίγουρο είναι ότι έπεισε τον χειριστή του μηχανήματος να παρανομήσει και έθεσε τον εαυτό της σε κίνδυνο, όπως θα έπρεπε να γνωρίζει ως ασχολούμενη με εργασιακά θέματα. Εκτός και αν ήθελε να μας μιλήσει πέρα από την ανασφάλιστη και για την ανασφαλή εργασία.
Πανος Δημητριου
Τα γκράφιτι
Κύριε διευθυντά
Συμφωνώ σχεδόν πάντοτε με τις απόψεις του κ. Πάσχου Μανδραβέλη στα ποικίλα θέματα που ασχολείται στα άρθρα του στην «Καθημερινή», και πολλές φορές σκέπτομαι «να και ένας που τολμά να πει τα πράγματα με το όνομά τους». Με τις θέσεις που αναπτύσσει στο άρθρο του στην «Καθημερινή» της 25ης Φεβρουαρίου με τίτλο Re-think Thessaloniki σχετικά με τα «γκράφιτι», δεν συμφωνώ καθόλου. Η καταστροφή κάθε ελεύθερης επιφάνειας με χρώματα σπρέι σε όλη τη χώρα και κυρίως στις μεγάλες πόλεις αποτελεί για μένα απόλυτη περιφρόνηση προς το περιβάλλον που ζούμε, με προφανή εκδικητική διάθεση προς το κοινωνικό σύνολο και όχι διάθεση καλλιτεχνικής έκφρασης όπως διαφαίνεται στο κείμενο. Αυτό το φαινόμενο της νεολαίας είναι μόνο ελληνικό. Θα έχει επισκεφθεί άλλες χώρες και θα έχει διαπιστώσει πως εκεί σέβονται την πόλη τους, τα σχολεία τους, τα πανεπιστήμιά τους, τα τρένα τους. Εκεί η νεολαία δεν έχει ανάγκη προβολής των «καλλιτεχνικών» της τάσεων;
Φοβούμαι πως η ανοχή της κοινωνίας μας (η οποία εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό από εσάς που έχετε τη δυνατότητα επηρεασμού της κοινής γνώμης) προς ό,τι είναι κακόγουστο, καταστρεπτικό, επικίνδυνο, δίνοντάς του μια ερμηνεία «προοδευτική», ονομάζοντας τέχνη τα μουντζουρώματα των πάντων, ή χαϊδευτικά «μπαχαλάκηδες» τους καταστροφείς των πάντων κ.λπ., μας οδηγεί σε αδιέξοδο από το οποίο δεν θα είναι πλέον εύκολο να βγούμε.
Σταθης Κοκκεβης