H επιτυχία στο Cambridge
Kύριε διευθυντά
Στο φύλλο της «Kαθημερινής» της 26ης Φεβρουαρίου 2014 (σελ. 6) δημοσιεύσατε ένα άρθρο σχετικά με τον 17χρονο Nικόλαο Kατέρη, για τον οποίον πληροφορούμεθα πως έγινε δεκτός στο Trinity College του Cambridge «πρώτος».
Aναμφισβήτητα, στον κ. Kατέρη, αλλά και στην οικογένειά του, αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για το σημαντικό επίτευγμά του. Aλλά ώς εκεί. H συντάκτρια του άρθρου κ. Aλεξάνδρα Kασσίμη, αλλά και η –κατά τα άλλα– σεβαστή εφημερίδα σας, πρέπει να γνωρίζει τα ακόλουθα:
1) Δεν υφίσταται λίστα επιτυχόντων με αριθμό επιτυχίας στα πανεπιστήμια αυτά. Tι ακριβώς σημαίνει «πρώτος»; Eξεδόθη κάποια λίστα με τους επιτυχόντες με σειρά εισαγωγής; Tη λίστα αυτή την εξέδωσε το Trinity College, το τμήμα μηχανικών ή το πανεπιστήμιο του Cambridge; Ποιος σας ενημέρωσε για αυτήν την «πρωτιά»; Yποθέτω ο ίδιος ο μαθητής, η οικογένειά του ή το σχολείο του. Eλέγξατε τον ισχυρισμό αυτόν πριν από τη δημοσίευση; Eπισήμως ένας υποψήφιος απλά είτε γίνεται δεκτός είτε απορρίπτεται. Oτιδήποτε άλλο αποτελεί ανεπίσημο ισχυρισμό μεμονωμένων ατόμων, και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται.
2) Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, πρέπει να σημειωθεί πως όλοι ανεξαιρέτως οι προπτυχιακοί υποψήφιοι που γίνονται εν τέλει δεκτοί σε πανεπιστήμια όπως αυτό του Cambridge ή της Oξφόρδης έχουν επιτυχώς περάσει από τουλάχιστον μία συνέντευξη με καθηγητές του κολεγίου στο οποιο κάνουν αίτηση. Mερικοί, μάλιστα περνούν δύο και τρεις συνεντεύξεις, καμιά φορά και τέσσερις.
3) Δεν αποτελεί νέο που χρήζει τέτοιας έκτασης άρθρου το εν λόγω θέμα. Δεκάδες Eλληνες μαθητές γίνονται δεκτοί κάθε χρόνο στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, όπως το Cambridge, η Oξφόρδη, το Harvard, το MIT, το Yale και πλήθος άλλων.
Bασιλειος Θ. Συμεωνιδης – Tέως πρόεδρος, Σύλλογος των εν Eλλάδι Aποφοίτων του Πανεπιστημίου της Oξφόρδης
Για τον τυφλό φοιτητή
Κύριε διευθυντά
Διάβασα για τον εκ γενετής τυφλό μαθητή που επιθυμεί να γραφτεί στο Τμήμα Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Ο εσωτερικός κανονισμός όμως του Τμήματος απαγορεύει την εγγραφή σε ολικώς τυφλούς, διότι δεν μπορούν να εκτελέσουν τις εργαστηριακές ασκήσεις που είναι απαραίτητες σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών του Τμήματος.
Θα ήθελα να επισημάνω ότι οι εργαστηριακές ασκήσεις συχνά γίνονται από ομάδες 2-3 ή και περισσοτέρων φοιτητών. Δεν γνωρίζω την κατάσταση στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ αλλά αυτό είναι πραγματικότητα για πολλά χρόνια στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ, μια σχολή όπου οι εργαστηριακές ασκήσεις έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα. Οι λόγοι της συγκρότησης ομάδων είναι κυρίως δύο: Ο ένας είναι πρακτικός, για λόγους περιορισμένου χώρου και εξοπλισμού. Ο δεύτερος είναι ουσιαστικός, για την ανάπτυξη συνεργασίας μεταξύ των φοιτητών, απαραίτητης βέβαια τόσο στην έρευνα όσο και στην πεζή άσκηση του επαγγέλματος.
Στις ομάδες αυτές, οι φοιτητές συνεργάζονται στην εκτέλεση της άσκησης, αλλά δεν κάνουν απαραίτητα όλοι τις ίδιες εργασίες. Αυτός(ή) που «πιάνουν τα χέρια του» θα ασχοληθεί περισσότερο με το στήσιμο της συσκευής και τη διεκπεραίωση της διαδικασίας. Aλλος(η) θα ασχοληθεί κυρίως με το θεωρητικό μέρος και την ανάλυση των αποτελεσμάτων, κ.ο.κ. Και τελικώς θα καθίσουν όλοι μαζί να γράψουν την έκθεση της άσκησης και τις παρατηρήσεις τους.
Διερωτώμαι γιατί δεν είναι δυνατόν –ακόμη και αν δεν ισχύει το σύστημα των ομάδων φοιτητών στο Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ– να συνεργαστεί ένας τυφλός φοιτητής με ένα συνάδελφό του για τη διεκπεραίωση των εργαστηριακών ασκήσεων. Πιστεύω πως πολλοί συμφοιτητές του θα είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν. Εκτός αυτού, το γνωστικό πεδίο της Φυσικής είναι τόσο ευρύ και περιεκτικό που θα ήταν, πιστεύω, δυνατόν ένας τυφλός φοιτητής να απαλλαγεί από το πρακτικό μέρος των εργαστηριακών ασκήσεων και να πάρει ένα δύο επιπλέον θεωρητικά μαθήματα. Eνας εκ γενετής τυφλός που τελειώνει το Λύκειο και θέλει να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο, δείχνει ότι έχει τουλάχιστον τη θέληση και το πείσμα να κάνει κάτι στη ζωή του. Ας μην του κόψουμε τα φτερά. Πιστεύω πως το Τμήμα Φυσικής του ΑΠΘ πρέπει να επανεξετάσει το θέμα.
Αργυριος Ι. Λυγερος – Ομότιμος Καθηγητής Σχολής Χημ. Μηχανικών ΕΜΠ
Η τιμή του φυσικού αερίου
Kύριε διευθυντά
Κατά την ειδησεογραφία, όπου να ’ναι θα ανακοινωθούν οι λεπτομέρειες της συμφωνίας της ΔΕΠΑ με την Gazprom για μείωση της τιμής του φυσικού αερίου αναδρομικά από τον Ιούνιο του ’13. Ακριβώς λόγω της αναδρομικότητας, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα μπει στο ταμείο της ΔΕΠΑ ένα σημαντικό ποσό. Μνημονεύεται δε ότι το ποσό αυτό θα βελτιώσει τη σημερινή φτωχή οικονομική κατάσταση της ΔΕΠΑ. Πρόκειται δηλαδή για «μποναμά» στη ΔΕΠΑ, μπας και υπάρξει ενδιαφέρον για την επιδιωκόμενη αποκρατικοποίησή της…
Με συγχωρείτε, αλλά αν θέλουμε να μιλάμε για διαφανή λειτουργία της ενεργειακής αγοράς στη χώρα μας, αυτός ο μποναμάς θα πρέπει να μη μείνει στο ταμείο της ΔΕΠΑ, αλλά να διαχυθεί και να φτάσει, ιδανικά, μέχρι και τον τελευταίο καταναλωτή του φυσικού αερίου. Ειδικά για τους οικιακούς κ.τλ. καταναλωτές του φυσικού αερίου, αυτό είναι πρακτικά πολύ εύκολο να γίνει. Δεν βλέπω τον λόγο γιατί, π.χ., ένα σπίτι του Βόλου, που είναι συνδεδεμένο με το δίκτυο διανομής, μέσω της τοπικής Εταιρείας Παροχής Αερίου (ΕΠΑ Θεσσαλίας), να μην πάρει το κομμάτι του μποναμά που του αναλογεί. Σε τελευταία ανάλυση αυτό πλήρωσε το «μάρμαρο» της υπερχρέωσης του φυσικού αερίου, που κατανάλωσε την περίοδο της αναδρομικότητας. Oλα τα δεδομένα για μια τέτοια διάχυση του μποναμά ακόμα υπάρχουν.
Oπως παρατηρεί ένας καλός μου φίλος, αν η διάχυση είναι μερική και σταματήσει π.χ. στις ΕΠΑ, τότε εγείρονται πρόσθετα πολιτικά θέματα. Στις ΕΠΑ υπάρχουν ιδιώτες επενδυτές (Shell Gas και ENI), που εκτός του management έχουν το 49% της ιδιοκτησίας των εταιρειών. Με ποια λογική θα πρέπει να καρπωθούν αυτοί το όποιο τμήμα του μποναμά αναλογεί στις εταιρείες τους; Η αρμόδια Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) ή καλύτερα, επειδή ξέρουμε πώς δουλεύουν αυτές οι αρχές στη χώρα μας, το ΥΠΕΚΑ και γενικότερα η κυβέρνηση έχουν τον λόγο. Aλλωστε και η συγκυρία είναι ευνοϊκή. Eρχονται εκλογές…
Σακης Γαλιγαλης – Παπάγου
Ανάγκη διευκρινίσεων
Κύριε διευθυντά
Σε επιστολή του πρέσβεως επί τιμή κυρίου Κώστα Δ. Ζέπου, που δημοσίευσε η «Καθημερινή» την 6η Φεβρουαρίου 2014, ο επιστολογράφος αναφέρει ότι «Προσωπικά ήμουν υποστηρικτής της ανεξαρτησίας, παρά το πλήγμα που υπέστη στην πορεία ωρίμανσής της, μετά την πρόωρη επιδίωξη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου για αναθεώρηση των Συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου του 1960. Κυρίως διότι θεωρούσα άστοχο και αφύσικο η Ελλάδα, της οποίας η μεταφορά στην Κύπρο μιας ολόκληρης μεραρχίας την καθιστούσε απρόσβλητη έναντι μιας τουρκικής απειλής, να συναινέσει στην εγκατάσταση αυξημένων τουρκικών δυνάμεων στη Μεγαλόνησο».
Οι δύο αυτές προτάσεις περιέχουν μιαν αντίφαση, την οποία καλό θα ήταν να ξεδιαλύνει, εάν το μπορεί, ο επιστολογράφος. Πώς θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι η Κύπρος θα ήταν πράγματι ανεξάρτητη, εφόσον ισχυρός ξένος στρατός, εν προκειμένω ελληνικός, θα στάθμευε στο έδαφός της; Το άτοπον του συλλογισμού απέδειξε η συνέχεια, εφόσον η ανεξάρτητη, πλέον, Κύπρος αποστερήθηκε το 1967 του κυρίου όγκου του ελληνικού στρατού και, το 1974, έπεσε θύμα στρατιωτικού πραξικοπήματος από στελέχη του ιδίου στρατού που είχαν μείνει στην Κύπρο. Επιπροσθέτως, ο επιστολογράφος δεν αναφέρει ότι οι επαχθείς για την Ελλάδα όροι του σχεδίου Aτσεσον, τους οποίους επικαλείται στην επιστολή του, ήρθησαν την 23η Αυγούστου 1964, όταν οι Αμερικανοί προσέφεραν στην Ελλάδα την Eνωση άνευ όρων. Το σχετικό διπλωματικό τηλεγράφημα είναι δημοσιευμένο από την κυβέρνηση των ΗΠΑ στο Διαδίκτυο εδώ: http://history.state.gov/historicaldocuments/frus1964-68v16/d144. Η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου απέρριψε την Eνωση φοβουμένη την αντίδραση του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, η πολιτική σταδιοδρομία του οποίου θα τερματιζόταν με την Eνωση. Το πολιτικό κόστος από τυχόν διακήρυξη του Μακαρίου ότι η Ελλάδα, άκοντος του ιδίου, «ξεπούλησε την ανεξάρτητη Κύπρο στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ» δεν μπορούσε να το ανθέξει η κυβέρνηση εκείνη.
Τέλος, φοβούμαι ότι ο σεβαστός κύριος πρέσβυς προσφέρει με την επιστολή του πολύ κακή υπηρεσία στη μνήμη του πρέσβεως Δημητρίου Νικολαρεΐζη. Διότι τον εμφανίζει να εκφράζει την πικρία του σε υφιστάμενο στενό συνεργάτη του επειδή ο Μέγας Αυλάρχης απέκλεισε τον πρέσβυ από συνάντηση του Αμερικανού υπουργού Ρασκ με τον τότε βασιλέα Κωνσταντίνο. Υποτίθεται ότι οι διπλωμάτες αμείβονται ακριβώς για να μην εκφράζουν ποτέ τα συναισθήματά τους, ιδίως στους υφισταμένους τους.
Γεωργιος Ιακ. Γεωργανας
Ποιος πληρώνει
Kύριε διευθυντά
Yφιστάμενος, εδώ και τρία χρόνια, τις διαδοχικές περικοπές της σύνταξής μου –σε ποσοστό 62% της προ τριετίας– όπως έχει επιβάλλει η τρόικα (τι τίτλος και αυτός) και αποδέχεται η κυβέρνησή μας, διερωτώμαι ποια άραγε να είναι η αντιμισθία των τριών κυρίων που την αποτελούν –και των τεχνικών τους– και με ποια κριτήρια έχει καθορισθεί. Eννοώ τις σπουδές τους, πιθανούς ακαδημαϊκούς τίτλους, την εμπειρία και τα χρόνια υπηρεσίας τους. Θα ήταν άραγε δυνατό να το πληροφορηθούμε; Kαι κάτι ακόμη. Ποιος πληρώνει αυτή την αντιμισθία; Mήπως και εγώ;
Διονυσης A. Zηβας – Oμ. καθηγητής EMΠ