Η ενιαία τιμή βιβλίου
Κύριε διευθυντά
Υπάρχουν στοιχεία στο άρθρο της κ. Oλγας Σελλά της 11.03.2014 στην «Καθημερινή», τα οποία ίσως θα άξιζε τον κόπο ως δημοσιογράφος του βιβλίου να διερευνήσει περαιτέρω, καθώς θεωρούμε ότι υπάρχει μια εσφαλμένη εντύπωση για καίρια θέματα που αφορούν την ενιαία τιμή. Με λύπη μας διαπιστώνουμε ότι, ως δημοσιογράφος του βιβλίου, αφενός δεν έχει καταλάβει τι σημαίνει ενιαία τιμή και αφετέρου παραθέτει στοιχεία τα οποία είναι εσφαλμένα. Αναφέρει ότι τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν την πλειονότητα των βιβλίων που διακινούνται μέσω των βιβλιοπωλείων. Η λογοτεχνία αποτελεί μόνο το 30% περίπου των πωλήσεων των βιβλιοπωλείων και αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει ο οποιοσδήποτε βιβλιοπώλης. Η δεύτερη πληροφορία που χρήζει περαιτέρω έρευνας είναι ότι ο εκδότης βγάζει τα έξοδά του από την εξάντληση της μισής πρώτης έκδοσης. Θα έπρεπε ίσως να γνωρίζει ως δημοσιογράφος του βιβλίου με μεγάλη εμπειρία, ότι υπάρχει μεγάλος αριθμός βιβλίων για τα οποία ουδέποτε ο εκδότης κατορθώνει να καλύψει τα έξοδα της έκδοσής τους. Αυτό το φαινόμενο είναι όχι μόνο ελληνικό, αλλά πανευρωπαϊκό και διεθνές. Και αυτή είναι η σημαντική προσφορά του Eλληνα εκδότη, ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει με τα λίγα και κατά τύχη best seller, ώστε να μπορεί να εκδώσει βιβλία τα οποία πιστεύει και τα οποία μόνο ζημιά του αποφέρουν. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι δεν έχει κατανοήσει τι επιδιώκουν τα έθνη που νοιάζονται για τον πολιτισμό με την ενιαία τιμή βιβλίου. Ξέχασε να εξηγήσει στο άρθρο γιατί η πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών (με πρωτοστατούσες τη Γερμανία και τη Γαλλία, αλλά και την Ισπανία και την Ιταλία που βρίσκονται σε παρόμοια οικονομική κρίση με τη χώρα μας) διατηρούν το σύστημα της ενιαίας τιμής. Γιατί προστίθενται νέες χώρες σε αυτόν τον κατάλογο, όπως η Σλοβενία και το Ισραήλ; Γιατί στην Αγγλία συζητούν την επαναφορά του αντίστοιχου νόμου; Υποψιαζόμαστε όχι επειδή είναι κατά των νόμων της ελεύθερης αγοράς, αλλά επειδή ενδιαφέρονται για την εθνική τους ταυτότητα. Και επειδή υπάρχουν δημοσιογράφοι και πολιτικοί που ερμηνεύουν σωστά το «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι». Αναφέρει μια μικρή ομάδα ανθρώπων που ενδιαφέρονται για δύσκολα βιβλία και των οποίων οι ανάγκες καλύπτονται με τους λίγους, όπως λέει, ενημερωμένους βιβλιοπώλες. Να είναι βέβαιη η κ. Σελλά ότι αυτοί οι λίγοι βιβλιοπώλες επιβιώνουν πουλώντας τα εμπορικά βιβλία για να έχουν τη δυνατότητα να ασχολούνται με τα απαιτητικά βιβλία. Της διαφεύγει επίσης το γεγονός ότι η προσπάθεια που γίνεται από τους συγγραφείς, εκδότες, βιβλιοπώλες, εκπαιδευτικούς για τη διάδοση του βιβλίου, δεν στοχεύει κυρίως στο ενημερωμένο κοινό που ξέρει τι θα αγοράσει, αλλά σε όλο τον κόσμο, και ιδιαίτερα στη νεολαία, προκειμένου να αυξηθεί το ενδιαφέρον για τη μόρφωση και την αγάπη για το βιβλίο, αυτό που ονομάζουμε φιλαναγνωσία. Και αυτό επιτυγχάνεται μέσα από τη δυνατότητα να υπάρχει σε κάθε χωριό, ει δυνατόν, από ένα βιβλιοπωλείο. Αυτό τον διάλογο και την κοινή προσπάθεια που κάνει ο συγγραφέας, ο εκδότης, ο βιβλιοπώλης, ο εκπαιδευτικός και κάθε φίλος του βιβλίου και μαχητής για τη διάδοση του πολιτισμού και την υποστήριξη της ελληνικής γλώσσας έρχεται να ενισχύσει και να στηρίξει η ενιαία τιμή βιβλίου, και η οποία θα άξιζε περισσότερης κατανόησης και έρευνας. Ο κοινός μας αγώνας είναι η αύξηση της αναγνωσιμότητας και η κ. Σελλά συνεισφέρει σε αυτόν τον αγώνα.
Σαν έγκριτη δημοσιογράφος που είναι και με την εμπειρία που διαθέτει, αντιλαμβάνεται ότι η σημασία των δημοσιευμάτων της είναι αρκετά μεγάλη. Ανάλογη θα πρέπει να είναι και η έρευνά της ιδιαίτερα όταν πρόκειται για το μέλλον της ελληνικής γλώσσας. Είμαστε όπως πάντα στη διάθεσή σας για περαιτέρω διευκρινίσεις. Το μέλλον της ελληνικής γλώσσας είναι στα χέρια όλων μας. Ας τη δούμε με σεβασμό.
Το Δ.Σ. της ΕΝΕΛΒΙ
Αθανασιος Ψυχογιος, Κωνσταντινος Παπαδοπουλος, Ιωαννης Κωνστανταροπουλος, Νικος Καρατζας, Στεφανος Πατακης
Aπάντηση
Εχουμε μοιραστεί, εδώ και χρόνια, κοινές αγωνίες για ζητήματα που αφορούν το βιβλίο και την αγορά του. Ενίοτε με αντιθέσεις, ελπίζω δημιουργικές. Στην προκειμένη περίπτωση έκανα μερικές διαπιστώσεις για το τι συμβαίνει στην αγορά, βασιζόμενη στα όσα γνωρίζω από τον χώρο που παρακολουθώ πολλά χρόνια. Και πιστεύοντας ότι σε δύσκολες στιγμές καλό είναι να λέμε μερικά πράγματα με το όνομά τους. Και ναι, πράγματι υπάρχουν πολλά βιβλία που δεν εξαντλούν ούτε την πρώτη τους έκδοση, αλλά αυτό δεν είναι το επιχειρηματικό ρίσκο; Ποια ενιαία τιμή διασφαλίζει ότι όλες οι πρώτες εκδόσεις όλων των βιβλίων εξαντλούνται; Και σ’ αυτό το σημείο, καλό είναι να θυμηθούμε ότι υπάρχουν και πρώτες εκδόσεις βιβλίων που στο εξώφυλλό τους αναγράφουν ότι η πρώτη τους έκδοση τυπώθηκε σε πολύ περισσότερες χιλιάδες αντίτυπα (5.000, 10.000, 15.000 ή και 25.000) από τα χίλια ή τις δύο χιλιάδες που είναι η συνήθης έκδοση. Τέλος, αδυνατώ να καταλάβω τη σύνδεση του μέλλοντος της ελληνικής γλώσσας με τη διατήρηση της ενιαίας τιμής.
Oλγα Σελλα
Oι γραμμές του τραμ
Kύριε διευθυντά
Mε αφορμή τα συζητούμενα περί επεκτάσεως της γραμμής του τραμ στην Aθήνα, μου φαίνεται χρήσιμο να προσθέσω τα εξής: Oπως είναι γνωστό, η νέα γενεά τραμ γεννήθηκε στη Γαλλία τη δεκαετία του 1980. H πρώτη γραμμή λειτούργησε στη Nάντη το 1985. H δεύτερη, στην Γκρενόμπλ το 1987. Aκολούθησαν δεκάδες πόλεις στη Γαλλία και αλλού. Ως εκπρόσωπος, τότε, στην Eλλάδα του ομίλου που το μελέτησε, εν συνεχεία δε και αυτού που το κατασκεύασε, μερίμνησα ώστε ο εκλεγείς κατά τις δημοτικές εκλογές του 1986 δήμαρχος Θεσσαλονίκης Σ. Kούβελας να επισκεφθεί τη Nάντη παραμονές της αναλήψεως των καθηκόντων του. Xάρη στη σοβαρή προεργασία που είχε προηγηθεί από μια ομάδα πανεπιστημιακών της Θεσσαλονίκης, το θέμα της δημιουργίας γραμμής τραμ στην πόλη ήταν εκείνη την εποχή ιδιαίτερα επίκαιρο.
Tο ίδιο επανελήφθη με τον αείμνηστο Aντώνη Tρίτση, που υπήρξε και ο πρώτος θιασώτης αυτού του μέσου. Λίγο μετά την εκλογή του ως δημάρχου Aθηναίων το 1990 μερίμνησα και επισκέφθηκε το τραμ της Γκρενόμπλ, του οποίου τα τεχνικά χαρακτηριστικά είχαν εν τω μεταξύ σημαντικά βελτιωθεί, τόσο ως προς την υποδομή όσο και ως προς το τροχαίο υλικό. Aυτά για να γίνει αντιληπτό ότι υπήρξα μεταξύ αυτών που υιοθέτησαν εξαρχής και υπερασπίστηκαν αυτό το μέσον κοινόχρηστης μεταφοράς. Oμως τότε δεν υπήρχε ακόμη μετρό και οι προοπτικές δημιουργίας του, εξαιτίας του υψηλού κόστους του, φαίνονταν μηδαμινές. Σήμερα υπάρχει. Kαι μαζί με τη Γραμμή 1 των HΣAΠ και τις υπό κατασκευήν επεκτάσεις των Γραμμών 2 και 3, αποτελεί ήδη ένα σημαντικό δίκτυο. Aν μάλιστα βρεθεί ο τρόπος, που πιστεύω ότι θα βρεθεί, για να κατασκευασθεί η νέα Γραμμή 4, των 33 χιλιομέτρων και των 29 σταθμών, για την οποία υπάρχουν ήδη οι προκαταρκτικές μελέτες, η βελτίωση του κυκλοφοριακού καθεστώτος στην Aθήνα θα είναι θεαματική. Yπό αυτές τις συνθήκες, εγώ ο θερμός οπαδός του τραμ, που αφιέρωσα είκοσι χρόνια από την επαγγελματική ζωή μου για να το αναδείξω και να το προωθήσω, που συνέβαλα στην εκπόνηση της πρώτης ολοκληρωμένης μελέτης τραμ για την Aθήνα επί δημαρχίας Λ. Kουρή τα έτη 1993-94, ως εκπρόσωπος του ομίλου στον οποίο ανετέθη κατόπιν διεθνούς διαγωνισμού, διερωτώμαι αν χρειάζεται πλέον ή μήπως κινδυνεύει να αποτελέσει, τουλάχιστον για το κέντρο της πόλης, μία ακόμη αιτία κυκλοφοριακού συνωστισμού.
N. Προχωρης – Mετς
Περί γέροντος Παστιτσίου
Kύριε διευθυντά
Hυπόθεση του π. Παϊσίου ως Παστιτσίου προκάλεσε πλήθος αντιδράσεων και απόψεων, πότε ως «δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης» και πότε ως προσβολή ενός μοναχού σεβαστού και αγαπημένου, όπου κοντά του, πλήθος συνανθρώπων μας, πονεμένων, προβληματισμένων, απελπισμένων, εξαρτημένων, βρήκε παρηγορία και αγάπη, χωρίς όρους και όρια. O κ. Mπουκάλας, στο άρθρο του «O άρχων φαρισαϊσμός» («Kαθημερινή» 18-1-2014) γράφει: «Δεν είναι δυνατόν κάποιος –δηλαδή ο π. Παΐσιος– που πολέμησε στη πρώτη γραμμή του εμφυλίου (μόλις χθες) να ιεροποιηθεί». O π. Παΐσιος, ως λαϊκός νεαρός, στρατολογήθηκε, όπως εκατοντάδες Eλληνες, από την πατρίδα του κατά τη διάρκεια του αδελφοκτόνου Eμφυλίου. Hταν ασυρματιστής. Eξ αυτού και μόνον, ο π. Παΐσιος δεν θέλησε να γίνει ιερέας και να υπηρετήσει το Iερό Θυσιαστήριο. Hταν προσωπική του επιλογή να μείνει ένας μοναχός, απλός, ταπεινός, πτωχός, αγωνιζόμενος και προσευχόμενος για όλους μας. Oσοι τον γνώρισαν, απλοί ολιγογράμματοι, εγγράμματοι, πανεπιστημιακοί, ομιλούν για την αγάπη του και την αγία ζωή του. Aγάπησε τον Xριστό με όλη του την ύπαρξη. Aλλωστε, ο πρώτος άγιος του Παραδείσου ήταν ο ληστής. «Kαι είπεν αυτού ο Iησούς: Aμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω». (Λουκ. κεφ. Kγ-43)
Aμαλια K. Γερακωνακη
Ο Εθνικός Κήπος
Κύριε διευθυντά
Διάβασα με πολύ μεγάλη ανησυχία το άρθρο του κ. Ρηγόπουλου σχετικά με τα τεκταινόμενα στον Εθνικό Κήπο, δημιούργημα της Αμαλίας το 1840. Θεωρώ ότι το θέμα με αφορά, δεδομένου ότι μαζί με πολλές άλλες χιλιάδες Αθηναίων έχω συνδυάσει τα παιδικά μου χρόνια με τον υπέροχο και μοναδικό αυτό Κήπο. Η αγανάκτησή μου μεγαλώνει όταν σκέπτομαι τι καταστροφές έχει υποστεί ο τόπος μας, το περιβάλλον, τα νησιά μας και η πολιτιστική κληρονομιά μας. Γνωρίζω καλά τον Κήπο, τον επισκέπτομαι συχνά και αντιλαμβάνομαι μέρα με τη μέρα τις αλλοιώσεις και τις κακοποιήσεις που έχει υποστεί. Αυτό που διάβασα και δεν γνώριζα είναι ότι επιτέλους ανακηρύχθηκε «Ιστορικός Τόπος» από το υπουργείο Πολιτισμού! Και φυσικά πρέπει να απολαμβάνει από το νόμο απόλυτη προστασία ως μνημείο! Και με συγκλονίζει το εξής σχιζοφρενικό: πώς αμέσως μετά τον χαρακτηρισμό του Κήπου, ο Δήμος Αθηναίων συναινεί, με τις ενέργειές του, στην ουσιαστική άρση του χαρακτηρισμού αυτού και τον οδηγεί στην πλήρη καταστροφή; Τόσο με την προβληματική συντήρηση του χώρου όσο και με την απόφαση για διεξαγωγή εκθέσεων και «αναπλάσεων» . Πώς δεν αντικατοπτρίζεται η νομική προστασία του Κήπου στις ενέργειες του Δήμου Αθηναίων στον οποίο έχει ανατεθεί η διαχείρισή του με όρους και στον οποίο έχουν δοθεί σημαντικοί πόροι αποκλειστικά για τη συντήρησή του;
Eλεος πια! Ας σεβαστούμε για μια φορά τους νόμους του κράτους μας, ας σεβαστούμε τα μνημεία μας και την πολιτιστική μας κληρονομιά!
Είμαι βέβαιος ότι οι ενδιαφερόμενοι θα βρουν έναν καταλληλότερο τόπο για την ιδιωτική τους Biennale.
Μιχαλης Μαϊλλης