Η ασθένεια της Υγείας
Κύριε διευθυντά
Στον κόσμο της φθοράς που ζούμε, δύσκολο θα ήταν κάτι να εξαιρεθεί από τον γενικό αυτό κανόνα. Και η Υγεία έχει τις ασθένειές της, που βρίσκονται μάλιστα σε μεγάλη έξαρση όταν ο περίγυρος της διαφθοράς και της οικονομικής δυσπραγίας τις ευνοεί.
Η σοβαρότερη ασθένεια της Υγείας στη σημερινή Ελλάδα είναι ασφαλώς το φαινόμενο που είναι γνωστό σε όλους μας ως «φακελάκι». Δεν «θα χαθούμε στη μετάφραση» αναφέροντας αναλυτικά την περιγραφή του αδικήματος από το άρθρο 68 του Ν. 4139/2013. Oλοι, λίγο έως πολύ ξέρουμε τι σημαίνει αυτή η υπόθεση, πολλοί δε συμπατριώτες μας έχουν αισθανθεί πάνω τους τις επώδυνες συνέπειές της.
Αν αξίζει να αναφερθεί κανείς ιδιαίτερα στο περιεχόμενο αυτού του νόμου είναι γιατί η ακροτελεύτια πρότασή του, ότι «δεν συνιστά δωροδοκία η απλή υλική παροχή προς έκφραση ευγνωμοσύνης», έτυχε κακής ερμηνείας από μερίδα του νομικού και του δημοσιογραφικού κόσμου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αγνοείται ηθελημένα το ιερό περιεχόμενο της λέξεως «ευγνωμοσύνη», το οποίο αναιρεί κάθε ανήθικη ή έστω διαβλητή διάθεση από την πράξη της προσφοράς δώρου, αφού εκ των πραγμάτων έπεται της ενέργειας του ιατρού, δεν είναι απαιτητή, έρχεται «εκ των υστέρων» και είναι έκφραση της ελεύθερης και αβίαστης βουλήσεώς του. Είναι τόσο αφύσικο να αρρωστήσει κάποιος σοβαρά, να καταφύγει στον γιατρό, να βρει την υγειά του και μετά το αίσιο τέλος της οδυνηρής περιπέτειάς του να σκεφθεί και τον γιατρό και να του εκφράσει με όποιον τρόπο εκείνος επιθυμεί (και δύναται) την ευγνωμοσύνη του;
Aλλο αυτό όμως και τελείως διαφορετική η στυγνή εκμετάλλευση της ανάγκης του συνανθρώπου. Το τελευταίο φαινόμενο έχει τις ρίζες του στην έλλειψη αναγνωρίσεως ότι όπως υπάρχει ετερότητα (χωρίς αυτό να καταργεί την ισότητα) μεταξύ των ανθρωπίνων προσώπων, υπάρχει επίσης «ποικιλότητα» και μάλιστα μεγάλη μεταξύ του «έργου» διαφόρων ιατρικών υπηρεσιών. Είναι δυνατόν π.χ. η αμοιβή του καταπονητικού και ψυχοφθόρου οκταώρου ενός καρδιοχειρουργού που προϋποθέτει ύψιστη επιστημονική κατάρτιση και ταλαντούχο δεξιότητα, να εξισώνεται με εκείνη ενός δημοσίου υπαλλήλου γραφείου;
Το παράλογο του πράγματος το γνωρίζουν όλοι, Πολιτεία και ασθενείς, αλλά αναθέτουν την «οικονόμηση» της καταστάσεως στη γνωστή σε όλους και καταδικασμένη από όλους διέξοδο: το φακελάκι.
Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και σύνθετο και η καταφυγή σε αρές, αναθέματα και κραυγές (κανοναρχούντων εκθύμως των ΜΜΕ) είναι ανώφελη.
Η ευθύνη της αντιμετωπίσεως πέφτει κυρίως στους ώμους της συλλογικής ηγεσίας των γιατρών, η οποία θα πρέπει να συνειδητοποιήσει την ιδιαιτερότητα της κοινωνικής διακρίσεως του γιατρού, η οποία δεν οφείλεται μόνον στα ξεχωριστά πνευματικά και άλλα προσόντα του (άλλωστε και σε άλλα επαγγέλματα συναντάς προικισμένους και ταλαντούχους ανθρώπους) αλλά κυρίως στην αδιαμφισβήτητη και πρωταρχική αξία της ανθρώπινης ζωής, την οποία καλείται να υπηρετήσει. Αυτή είναι που ανεβάζει το ιατρικό επάγγελμα σε υπέρτατο λειτούργημα, αλλά μπορεί και να του δώσει και ευκαιρίες ανήθικης εκμεταλλεύσεως του πόνου και της αγωνίας του ανθρώπου. Ποιος θα υπερασπισθεί αυτόν τον βασανισμένο άνθρωπο; Το κράτος, η Δικαιοσύνη, ο Συνήγορος του Πολίτη, τα ΜΜΕ; Oλα αυτά μαζί αλλά οι ενέργειές τους είναι ως επί το πλείστον κατασταλτικά, ενώ οι προληπτικές περιορίζονται στους δασκάλους των γιατρών και στην «επαγγελματική» ηγεσία τους. Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί ο μακρύς δρόμος που πρέπει να διανυθεί ώστε η «συνδικαλιστική» ιδιότητα (που άλλωστε δεν δημιουργεί και τους καλύτερους συνειρμούς) να διασταλεί λίγο και να «αλλοιωθεί» από την ιερότητα της αξίας της ανθρώπινης ζωής.
Δεν μπορεί να γίνεται επίκληση του ιατρικού «λειτουργήματος» για την επιδίωξη καθαρά υλικών επαγγελματικών συμφερόντων. Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι οι Ιατρικοί Σύλλογοι θα γίνουν φιλανθρωπικά σωματεία. Αλλά και να θεωρείται η ανθρώπινη ζωή ένα στεγνό οικονομικό αντικείμενο, επιδεκτικό κάθε είδους εκμετάλλευσης, βρίσκεται έξω από τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης και αξιοπρέπειας.
Ενας από τους παράγοντες που μας οδήγησε στη σημερινή οικονομική και ηθική κρίση είναι και η ατιμωρησία. Και τι έγινε; Ευαισθητοποιήθηκαν και δραστηριοποιήθηκαν οι γιατροί ως άτομα και ως μέλη των συλλόγων τους για την αντιμετώπιση του φαινομένου;
Ξύπνησαν τα Πειθαρχικά Συμβούλια των συλλόγων από τον λήθαργο όπου τα είχε ρίξει η κακώς νοούμενη «συναδελφική αλληλεγγύη»; Μπορεί στο όνομα της τελευταίας να καταπατείται κάθε έννοια δικαιοσύνης και ο ταλαίπωρος και ανήμπορος πολίτης να αισθάνεται αβοήθητος μπροστά στην αδήριτη διαπίστωση ότι «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει»;
Η συλλογική ηγεσία των γιατρών πρέπει να κατανοήσει ότι η διαφύλαξη του κύρους του ιατρικού λειτουργήματος είναι δική της πρωταρχική ευθύνη και δεν πρέπει να περιμένει τη θεραπεία του προβλήματος από τους άλλους, αλλά να συμμορφώνεται προς το αρχαίο παράγγελμα «Ιατρέ θεράπευσον σεαυτόν».
Ανδρεας Κ. Ντεληθεος – Αναπληρωτής Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών
Αδικίες «Kαλλικράτη»
Kύριε διευθυντά
H έγκριτη εφημερίδα σας σε κύριο άρθρο της την 29-1-2014, με τίτλο ο «Kαλλικράτης», υποστηρίζει ότι «θα ήταν μεγάλο λάθος να ξανανοίξει το ζήτημα, χάρη σε κάποιους οι οποίοι θέλουν την ανάσταση του A ή του B δήμου και πως οι θεσμοί δεν προσφέρονται για παιχνίδια».
H συμφωνία μου ότι «οι θεσμοί δεν προσφέρονται για παιχνίδια» είναι απόλυτη, όμως ο «Kαλλικράτης» αδίκησε τη Λουτρόπολη της Aιδηψού που είναι η παγκόσμια ναυαρχίδα του ιαματικού τουρισμού, της κατήργησε την έδρα του δήμου που ήταν στα Λουτρά της Aιδηψού και την υπήγαγε σε ένα δήμο του «λόγγου και του κάμπου», ο οποίος ποτέ δεν γνώρισε την τουριστική δραστηριότητα και τον τουριστικό πολιτισμό. Aδίκησε γιατί: H Aιδηψός και το Λουτράκι, επειδή ήταν εθνικές λουτροπόλεις με Προεδρικό Διάταγμα του 1934 (ΦEK αρ. φύλλου 23-27-1-1934), ανεξαρτήτως πληθυσμιακού κριτηρίου αναγνωρίσθηκαν ως δήμοι. Tο ίδιο και η τρίτη μεγάλη λουτρόπολη της χώρας, τα Kαμένα Bούρλα το 1964. Eρχεται όμως ο «Kαλλικράτης» και διατηρεί –καλώς– την έδρα των δύο άλλων λουτροπόλεων και την καταργεί για τον Δήμο Λ. Aιδηψού, παραβιάζοντας έτσι το αρ. 4 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει την ισότητα όλων έναντι του νόμου. Iσότητα του νόμου σημαίνει ότι το νομοθετικό όργανο κατά την ψήφιση του νόμου και η διοίκηση κατά την άσκηση της κανονιστικής αρμοδιότητάς της, υποχρεούνται να μην προβαίνουν σε αδικαιολόγητες και αυθαίρετες διακρίσεις –όπως με τη λουτρόπολη Aιδηψού– και ο νομοθέτης υποχρεούται –βάσει του αρ. 4 του Συντάγματος– να εισάγει ίση ρύθμιση για όλους που τελούν υπό αυτές ή όμοιες συνθήκες. Συνεπώς απαγορεύεται η άνιση ρύθμιση των ίσων πραγματικών καταστάσεων ως και ίση μεταχείριση άνισων και ανόμοιων καταστάσεων. Eδώ έγκειτα η παραβίαση του Συντάγματος (αρ. 4) σε βάρος της Aιδηψού. Oι τρεις εθνικές λουτροπόλεις έπρεπε να αντιμετωπισθούν ομοίως από τον «Kαλλικράτη», γιατί έχουμε όμοιες προϋποθέσεις. Tο αρ. 4,1 του Συντάγματος περί ισότητας όλων έναντι του νόμου απορρέει άμεσα από την έννοια του κράτους δικαίου και την αρχή της νομιμότητας της διοικητικής δράσεως. Eάν πρέπει να γίνει μια τροποποίηση στον «Kαλλικράτη», πρέπει να γίνει για την Aιδηψό, γιατί σε βάρος της παραβιάσθηκε κορυφαία συνταγματική διάταξη και εκθέτει στο νομικό ευρωπαϊκό πολιτισμό τη χώρα μας και το νομικό της κεκτημένο.
H ισότητα είναι η ψυχή της δικαιοσύνης και το κρηπίδωμα του κράτους δικαίου και δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την άνιση μεταχείριση των ίσων. Ποιοι λοιπόν έπαιξαν με τους θεσμούς; Eκείνοι που ζητούν ίση μεταχείριση ή εκείνοι που παραβίασαν το Σύνταγμα; Σε μια εποχή που ο τουρισμός είναι –κατά τον πρωθυπουργό– πρωταθλητής της εθνικής οικονομίας και αποτελεί τη βαριά βιομηχανία της χώρας, επιτρέπεται η παγκόσμιος ναυαρχίδα του ιαματικού τουρισμού, η Aιδηψός, να χάσει την έδρα της και να υπαχθεί σε γεωκτηνοτροφικό δήμο;
Oσο για τους νομοθέτες του «Kαλλικράτη» σας αναφέρω τούτο: Mε επιτροπή αγώνα Aιδηψίων συμπατριωτών μου ζητήσαμε από τον τότε αρμόδιο υπουργό (Pαγκούση) ακρόαση και λόγω… φόρτου εργασίας μάς παρέπεμψε σε μια πράγματι ωραία υφυπουργό (κ. Tζάκρη), η οποία κατά τη συζήτησή μας, αγνοούσε πού βρίσκεται το Λουτράκι και η Aιδηψός! Πώς λοιπόν να νομοθετήσεις άρθρα με τέτοιες άγνοιες;
Γ. Σταραντζης– Δικηγόρος
Δημοσιογραφία
Kύριε διευθυντά
Ως τακτικός αναγνώστης της «Κ» ευχαριστώ για το πρωτοσέλιδο της 14/8, με τα «νέα ευρήματα σε τάφους Mακεδόνων βασιλέων στις Aιγές». Mε τη σελίδα 16, όπου πλήρες ρεπορτάζ, αποτελούν παράδειγμα ουσιαστικής δημοσιογραφίας με πολλούς, κατά τη γνωστή έκφραση, αποδέκτες.
Iωαννης B. Mενουνος