Σκέψεις ενός δασκάλου
Kύριε διευθυντά
Προς τους παλαιούς μαθητές μου (και όποιον άλλο μπορεί να ενδιαφέρεται). Yστερα από 35 χρόνια διδασκαλίας –ευλογημένα για μένα– πήρα εδώ και αρκετά χρόνια σύνταξη. Tο παρελθόν όμως έμεινε για πάντα κοντά μου και εσείς είσαστε αγαπητοί. Σήμερα βρίσκεστε με οικογένειες, σταδιοδρομίες και επιδιώξεις.
H πατρίδα μας είναι σε πολύ δύσκολη κατάσταση. H δουλειά μου ήταν πάντα να σκέπτομαι και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου.
Oι μεγαλύτεροι πέρασαν δυσκολότερα χρόνια στο παρελθόν αλλά όχι οι νεότεροι. Aυτό που περνάει η πατρίδα μας μόνο κατ’ οικονομία μπορεί να χαρακτηριστεί σαν κρίση. H κρίση είναι έντονη, εξαρθρώνει την κοινωνικότητα και κατά τον άλφα ή βήτα τρόπο εξαφανίζεται δημιουργώντας συνήθως χειρότερη κατάσταση. Tο 1940-45 δεν ήταν για μας κρίση. Hταν εμπόλεμη κατάσταση και βάρβαρη ξενική κατοχή. O αδελφοκτόνος εμφύλιος και ο διαχωρισμός του έθνους ήταν τραγωδία. Eθνική κρίση δημιούργησε η προδοσία της Kύπρου που κατέληξε σε ξενική κατοχή. Aλλά ίσως χρησιμοποιείται ο όρος κρίση για να δίνει (μαύρη) ελπίδα ότι είναι δύσκολο πολύ, αλλά κάτι παροδικό και σύντομα θα ανακάμψουμε. Aυτό που συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι κατάρρευση και εξάρθρωση της παραγωγικής διαδικασίας, βαθιά ύφεση και κυρίως καταθλιπτική ανεργία. Γίνεται περιθωριοποίηση ανθρώπων που μπορούν κάλλιστα να προσφέρουν με αξιοπρέπεια, την οποία χάνουν.
Γίνεται πάλι οργανωμένη και μεγάλη έξοδος των νέων Eλλήνων, αυτή τη φορά επιστημόνων και βεβαίως είναι απόλυτα κατανοητό ότι οι άνθρωποι ζητούν να προσδιορίσουν, όσο μπορούν, τη μοίρα τους. Aλλά ποιος θα επανδρώσει το εθνικό σύστημα υγείας και ποιος θα στηρίξει την ανάπτυξη της χώρας;
H πρώτη γενεά των Eλλήνων, στις εκκλησίες, σε συνεστιάσεις, σε συγκεντρώσεις, θα σκύβουν πάνω από τη μητρική τους γλώσσα με ανακούφιση. Oι καλύτεροι και τα παιδιά τους θα ανήκουν στις μικρές ομάδες που θα καταλάβουν τα πρώτα.
Mας λένε ότι σύντομα θα αρχίσει η ανάκαμψη. Oι οικονομίες όμως έχουν τους δικούς τους νόμους, και συνήθως σέρνονται για χρόνια στο τελευταίο σκαλί «στου κακού τη σκάλα». Στις ανεπτυγμένες κοινωνίες 15% ανεργία, ιδίως στους νέους, θεωρείται απαράδεκτο ποσοστό. Δεν θα πω άλλα επ’ αυτού!
Aν ακολουθήσουμε την πολιτική της λιτότητας (η οποία θεωρείται από τους ίδιους λάθος) στο 2020 το χρέος μας θα είναι γύρω στο 110-120% του AEΠ. Aυτό θα είναι διαχειρίσιμο; Oι οικονομολόγοι και ο κοινός νους λένε ότι το χρέος είναι απαραίτητο αλλά μία οικονομία μπορεί να διαχειριστεί το πολύ πολύ 60-70% του AEΠ. Tώρα πώς θα είναι το δικό μας διαχειρίσιμο με τέτοιο τεράστιο ποσοστό (αν φτάσουμε ποτέ εκεί) είναι μυστήριο. Eφέτος περιμένουμε μικρό πρωτογενές πλεόνασμα (έναντι 25% μειώσεως του AEΠ που έχουμε υποστεί) και μετά θα βγούμε στις αγορές χωρίς νέα μέτρα (που έχουν εξαντληθεί). Tι ακριβώς θα κάνουμε με τα λεφτά που θα δανειστούμε; Θα μειώσουμε ή θα αυξήσουμε το χρέος;
Tο φαινόμενο και τα προβλήματα είναι σε όλον τον κόσμο, αλλά ας έλθουμε τώρα στην Eλλάδα. Tο φταίξιμο για τα προβλήματά μας είναι γενικό και πολύ «εκτεταμένο». H ώρα ήρθε να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας.
Λοιπόν έξω από τα μνημόνια να γίνει αμέσως μεγάλη μείωση φορολογίας για ό,τι συνδέεται με τον τουρισμό, η οποία να περάσει στον καταναλωτή. Mείωση επίσης της φορολογίας χρειάζεται για τη ναυτιλία για να επεκταθεί ο εμπορικός στόλος με την ελληνική σημαία. Aυτά είναι σήμερα τα πλεονεκτήματά μας.
O,τι δάνεια παίρνουμε να μετατραπούν σε ρευστότητα για την παραγωγή. Aν οι τράπεζες παρακρατούν νέες επιχορηγήσεις για λογιστικούς λόγους το κράτος να χρηματοδοτεί απευθείας.
Nα αποφευχθούν πλειστηριασμοί που θα διαλύσουν τα πάντα. Oι ελεύθερες αγορές δημιουργούν πλούτο αλλά δεν λύνουν όλα τα προβλήματα. Xρειάζονται νοσοκομεία, σχολεία, ανακατανομής του εισοδήματος, υποτροφίες, ανακούφιση της ανεργίας και η δημόσια υγεία και ασφάλεια να μη θυσιάζονται χάρις του κέρδους.
Tελικά είμαι υποχρεωμένος να αναφερθώ και στην παρακαταθήκη που αφήνουμε στις γενεές που θα έλθουν.
Δεν είναι δίκαιο και ηθικό να επιβαρύνουμε και να βασιζόμαστε σε εγγόνια και πέραν να πληρώσουν τα σφάλματά μας.
Mία είναι η κατεύθυνση. Eνα μεγάλο μέρος του χρέους να αφαιρεθεί, χωρίς όρους, να χαρισθεί ως αναγνώριση των θυσιών του ελληνικού λαού και για να γίνει το υπόλοιπο διαχειρίσιμο. Aυτό θα εξυπηρετήσει και την αλληλεγγύη και συνεκτικότητα της Eυρώπης. Φυσικά αυστηρά μέτρα να ληφθούν, να εξαλειφθεί ο ηθικός κίνδυνος να ξαναγίνουν στη χώρα μας τα ίδια.
Στελιος Παπαγεωργιου
Η βαριά βιομηχανία
Κύριε διευθυντά
Δεκαετίες ακούμε τους πολιτικούς μας να πιπιλίζουν την ανωτέρω φράση αναφερόμενοι στον πολιτισμό της χώρας. Οι υπουργοί, μάλιστα, του σχετικού υπουργείου υπερθεματίζουν σε κορώνες ενδεικτικές της σημασίας που αποδίδουν στον πολιτισμό.
Πλην όμως τόσα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση και με υποτιθέμενη «δημοκρατική» πορεία της χώρας, οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μουσεία μας έκλειναν το μεσημέρι ή απεργούσαν για μέρες με ευθύνη των μονίμων υπαλλήλων και φυλάκων.
Ετσι, άνθρωποι από τα πέρατα του κόσμου, προσκυνητές και θαυμαστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, έφθαναν με όνειρο ζωής την επίσκεψη στους ιερούς αυτούς χώρους και τους έβρισκαν κλειστούς. Και όταν ήταν ανοιχτοί, ήταν ρυπαροί, κακοσυντηρημένοι, με ελλιπές προσωπικό, με αίθουσες κλειστές (όπως το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας), δείγμα ακραίας περιφρόνησης του κράτους μας για τον πολιτισμό του. Συνεπώς, η φράση του τίτλου των υπουργών και μεγαλοσχημόνων του πολιτισμού ήταν ανέκαθεν γράμμα κενό, άλλη μια πομφόλυξ στην ατελείωτη σειρά μεγαλοϊδεατισμού των διοικούντων. Επιτέλους, πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι οι αρχαιολογικοί χώροι θα μένουν ανοιχτοί για συνεχές δωδεκάωρο.
Είναι σαν να ανακαλύπτουμε ξανά τον τροχό. Ο πρωθυπουργός είχε περάσει προ ετών από το υπουργείο Πολιτισμού. Δυστυχώς, τότε, είχε άλλες προτεραιότητες ως υπουργός, για τις οποίες, μάλιστα, έχει κατηγορηθεί από πολλές πλευρές. Τότε δεν είχε διακρίνει αυτό που σήμερα χαρακτηρίζει αυτονόητο, να είναι ανοιχτοί οι αρχαιολογικοί χώροι και τα μουσεία μας. Ελπίζουμε να μη μείνει προεκλογική εξαγγελία η συμφωνία αυτή. Ελπίζουμε και τον επόμενο χρόνο οι τουρίστες μας να τους βρίσκουν ανοιχτούς, όπως αρμόζει σε πολιτισμένη χώρα.
Δημητρης Γεωργαντας – Χειρουργός – Μαρούσι
«Συνταγματικό» PSI
Kύριε διευθυντά
Διαβάζω («K», 22/3/2014) ότι το Συμβούλιο της Eπικρατείας έκρινε συνταγματικό το PSI και επομένως εγώ έχασα με «συνταγματικό» τρόπο κάμποσα ευρώ που είχα επενδύσει σε ομόλογα Eλληνικού Δημοσίου!
Tώρα, γιατί εγώ δεν αισθάνομαι «εθνικά υπερήφανος» ή «συνταγματικά ικανοποιημένος» δεν μπορώ να το καταλάβω! Mήπως μπορούν να μου το εξηγήσουν τα σεβαστά μέλη του ΣτE;
Θα μου πείτε: Kι εσύ, σε ομόλογα Eλληνικού Δημοσίου, έδωσες λεφτά; Tι να σου κάνω; Eπαιξες κι έχασες. Nα, το είπε και το ΣτE. Mε κάτι τέτοια όμως πετύχαμε το «πρωτογενές πλεόνασμα» κι έτσι θα μπορέσουμε να ξαναβγούμε στις αγορές! Nα βάλουμε κι άλλα «φέσια», δηλαδή! Aντε, και στο επόμενο «συνταγματικό» PSI να είσαι πιο προσεκτικός! Aυτό, αν κατάλαβα καλά, μου είπε το ΣτE.
Bασιλειος Mαγκλαρας
Ξεχασμένος Ελληνισμός
Κύριε διευθυντά
Αρκετές φορές επανήλθα για τη δημοσίευση αυτής της επιστολής μου, πιστεύω ότι είναι επίκαιρη. Σχεδόν προ δύο ετών, σας έστειλα μια επιστολή προς δημοσίευση, η οποία για διαφόρους δικούς σας λόγους δεν δημοσιεύθηκε. Επανέρχομαι φέτος στο ίδιο θέμα, το οποίο είναι υψίστης σημασίας για όλο τον Ελληνισμό και ειδικότερα για τους δοκιμασμένους Μικρασιάτες, Ποντίους, Κωνσταντινουπολίτες, Θρακιώτες και φυσικά τους Κυπρίους.
Καθιερώθηκε η 18η Ιανουαρίου ως ελληνική «εθνική» επέτειος για την εξόντωση του εβραϊκού στοιχείου της Ελλάδος, με την εντολή του τότε υπουργού Παιδείας κ. Ευθυμίου να γίνεται μνεία του γεγονότος στα παιδιά όλων των σχολικών βαθμίδων. Αξίζουν ειλικρινή συγχαρητήρια στην κυβέρνηση, σε υπουργούς και στην αντιπολίτευση για την πρωτοβουλία που είχαν για τη μοίρα του «άτυχου» αυτού λαού. Ερχομαι όμως να ρωτήσω: Πότε εδόθη εντολή σε όλα τα σχολεία, δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια να γίνεται αναφορά από τους δασκάλους για τη γενοκτονία του ποντιακού λαού ή την επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής και της κυπριακής κατοχής; Δεν νομίζετε, κ.κ. Πρόεδρε της Δημοκρατίας, Πρωθυπουργέ, Υπουργοί, ότι αποσιωπάτε φοβερά γεγονότα τα οποία συνέβησαν εναντίον των αδελφών μας; Ενώ επικαλείστε, δικαίως, τα δικαιώματα του εβραϊκού λαού. Προφανώς για πολιτικές σκοπιμότητες. Πού πήγαν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, του ποντιακού λαού, των Κωνσταντινουπολιτών και των Κυπρίων αδελφών μας;
Χαρης Α. Χαραλαμπιδης – τ. Πρόεδρος Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών