Σαμαράς – Κάμερον
Κύριε διευθυντά
Η απαράδεκτη, από πάσης απόψεως, συμπεριφορά του Βρετανού πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον στην τελευταία σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Eνωσης, στις Βρυξέλλες, κατά τη διάρκεια της οποίας ετάχθη «αναφανδόν υπέρ μιας ήπιας αντιδράσεως της Ε.Ε.» έναντι της προκλητικής στάσης της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, δημιουργώντας, έτσι, άμεση σύγκρουσή του με τον Eλληνα πρωθυπουργό, προκαλεί έντονα τα συναισθήματα όλων εκείνων, μεταξύ των οποίων και ο γράφων, οι οποίοι εξακολουθούν να αναφέρονται στους κοινούς αγώνες των δύο χωρών κατά των ολοκληρωτισμών του 20ού αιώνα.
Συμπεριφορές όπως αυτή του Βρετανού πρωθυπουργού οδηγούν αναπόφευκτα στα αντίθετα, των επιδιωκομένων, αποτελέσματα, όπως άλλωστε συνέβη και με τα πορίσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.
Oσο και εάν πολλοί Aγγλοι ιθύνοντες πιστεύουν ότι εξακολουθεί, και στον 21ο αιώνα, να επικρατεί το δόγμα του 19ου αιώνα, ότι δηλαδή «η Αγγλία δεν έχει μόνιμους συμμάχους αλλά μόνιμα συμφέροντα», που κατά κυνικό τρόπο διατύπωσε ο, πράγματι μεγάλος, Βρετανός πρωθυπουργός Χένρι Τζον Τεμπλ, 3ος υποκόμης του Πάλμερστον, εν τούτοις, καλόν είναι να τονισθεί ότι επιχειρηματολογία περί «αγγλικών συμφερόντων» στις ημέρες μας, με τη θέση που κατέχει το Ηνωμένο Βασίλειο στον παγκόσμιο γεωπολιτικό και στρατηγικό χάρτη, έχει πλέον όλως σχετική αξία.
Υπενθυμίζω ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός ήταν ο μόνος, εάν είναι δυνατόν, ο οποίος αντέστη στα ακαταμάχητα επιχειρήματα που προέβαλε με απολύτως σθεναρό, υπεύθυνο και τεκμηριωμένο τρόπο ο Eλληνας πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, καταγγέλλοντας ενώπιον του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου την αήθη, προκλητική και παράνομη τουρκική δραστηριότητα στην κυπριακή ΑΟΖ, επέμβαση που παραβιάζει ευθέως τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Κλείνοντας θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να υπενθυμίσουν ή μάλλον να πληροφορήσουν τον Βρετανό πρωθυπουργό ότι αυτός απευθυνόταν στον αρχηγό κυβερνήσεως της μοναδικής χώρας στον κόσμο που συμπαραστάθηκε στην πατρίδα του «στην πιο μεγάλη της ώρα», κατά την περίφημη ρήση του μεγίστου των Aγγλων σερ Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Και κάτι ακόμη, ειδικά, ως προς τον Eλληνα πρωθυπουργό. Καλόν είναι να γνωρίζει ο κ. Ντέιβιντ Κάμερον ότι οι άμεσοι πρόγονοι του κ. Αντ. Σαμαρά (Εμμανουήλ Μπενάκης – Αλέξανδρος Ζάννας) αρνήθηκαν τον ρόλο του «επιτήδειου ουδετέρου» που επιφύλαξε η Τουρκία για τον εαυτό της την περίοδο που διακυβεύονταν, πράγματι, τα ύψιστα βρετανικά, και όχι μόνον, συμφέροντα, συμπαραταχθέντες, ο καθένας στην εποχή του, σταθερά δίπλα, με αφάνταστες προσωπικές ταλαιπωρίες (φυλακίσεις, εγκλεισμούς σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως κ.λπ.), στη μαχόμενη, τότε, πατρίδα του.
Iωαννης K. Θεοδωροπουλος – Δικηγόρος
Η δεύτερη «ταφή» των ηρώων της Αλβανίας
Kύριε διευθυντά
Είναι γνωστό ότι η απόδοση ταφικών τιμών σε κάθε νεκρό (θυσία της Αντιγόνης) και ιδιαίτερα για τους υπέρ πατρίδος πεσόντες εθεωρείτο ιερό καθήκον (εξ έθους νόμων πανελλήνων) από την ελληνική αρχαιότητα (εκτέλεση Αθηναίων στρατηγών, νικητών της ναυμαχίας των Αργινουσών).
Με την ευκαιρία της επετείου του «Οχι», να επισημανθεί ότι το ιερό καθήκον της πολιτείας δεν ασκείται αποτελεσματικά στο θέμα της περισυλλογής και ενταφιασμού των οστών των ηρωικά πεσόντων κατά την εποποιία 1940-41. Eτσι ακόμα και σήμερα, 73 χρόνια μετά, τα οστά των περίπου 8.000 πεσόντων στρατιωτικών να μένουν διάσπαρτα και πολλά στην επιφάνεια των πεδίων μαχών στην Αλβανία. Πολλές πρωτοβουλίες έχουν αναληφθεί από την ελληνική πλευρά. Μεταξύ αυτών η υπογραφή σε επίπεδο πρωθυπουργών, τον Απρίλιο του 2010, συμφωνίας για τη δημιουργία δύο μεγάλων νεκροταφείων και τη μεταφορά εκεί των οστών των Ελλήνων στρατιωτικών που θα ευρίσκοντο στα πεδία των μαχών. Εξαίρεση αποτελεί η ανακατασκευή του νεκροταφείου στους Βουλιαράτες και η πρωτοβουλία του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου για το νεκροταφείο στην Κλεισούρα.
Το κυρίως ζήτημα όμως, η περισυλλογή των οστών, δεν έχει γίνει.
Εξ όσων είναι γνωστά, η αλβανική πλευρά προβάλλει θέματα τεχνικής φύσεως. Στην πραγματικότητα, εθνικιστικοί κύκλοι πιέζουν επικαλούμενοι θεωρίες συνωμοσίας, όπως ότι η παρουσία των νεκροταφείων υποκρύπτει εδαφικές διεκδικήσεις της Ελλάδος κατά της Αλβανίας. Η στρατιωτική δεοντολογία και η διεθνής πρακτική απαιτούν οι νεκροί των μαχών να θάβονται εκεί όπου έπεσαν, όπως π.χ. τα ελληνικά στρατιωτικά νεκροταφεία σε Ελ Αλαμέιν και Ρίμινι, τα γερμανικά νεκροταφεία σε Χανιά και Διόνυσο, τα αγγλικά νεκροταφεία σε Σούδα και Φάληρο, τα δύο συμμαχικά νεκροταφεία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου στη Λήμνο κ.ά.
Τα αρμόδια υπουργεία Εξωτερικών και Aμυνας οφείλουν μία επίσημη ενημέρωση των συγγενών, των συμπολεμιστών και του ελληνικού λαού επί του θέματος. Κυρίως όμως περιμένουν αποτέλεσμα. Τα 73 χρόνια αναμονής είναι πολλά. Καιρός είναι να μαζέψουμε και να τιμήσουμε τους νεκρούς μας όπως αυτοί με τη θυσία τους τίμησαν την πατρίδα μας.
Ι. Μυτιληναιος – Αντιστράτηγος ε.α.
Ε. Σακελλαριου – Αντιναύαρχος ε.α.
Η Ιταλία επενδύει στην εκπαίδευση
Κύριε διευθυντά
Η είδηση γράφτηκε πριν από λίγες μέρες στη «Κ». Oμως απασχόλησε ελάχιστα τους αρμόδιους φορείς στο εγχώριο εκπαιδευτικό μας σύστημα, το οποίο εξακολουθεί να είναι εγκλωβισμένο σε τακτικισμούς με πολιτική χροιά έτσι ώστε να συντηρείται η ίδια νοοτροπία με τις ίδιες παλιές τακτικές που το οδήγησαν σε οικονομικά, ηθικά και πνευματικά ελλείμματα. Παρά το αξιόλογο έμψυχο δυναμικό που υπάρχει σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες, η «επίσημη» εκπαιδευτική κοινότητα και οι πολιτικές ηγεσίες εξακολουθούν να επινοούν διάφορα «εφευρήματα» για να παρακάμψουν εφαρμογή των νόμων και να διατηρούν τα επιχειρήματα ότι υπάρχει ανάγκη χρηματοδότησης και νέοι διορισμοί!
Στη γειτονική Ιταλία ανακοινώθηκε ένα στρατηγικό σχέδιο επένδυσης 20 δισ. ευρώ στην εκπαίδευση με το οποίο επιτυγχάνονται παράλληλοι στόχοι: 1) δημιουργούνται 150.000 θέσεις εργασίας, 2) αξιοποιούνται τα επιτεύγματα της τεχνολογίας στις επικοινωνίες και στην πληροφορική με στρατηγικές υποδομές, 3) υπάρχει πρόσβαση στη μάθηση 24 ώρες το 24ωρο και 4) καλλιεργείται «κλίμα» για τη διά βίου ανοικτή μάθηση στις κατά τόπους μικρές κοινωνίες.
Δεν είναι του παρόντος η ανάδειξη της οικονομικής δημοσιονομικής σκοπιάς αυτού του προγράμματος, το ύψος του ποσού, ούτε ο σχολιασμός της σύγχρονης αντίληψης που αφορά στις νεότερες μορφές εκπαίδευσης την οποία σκοπεύουν να υλοποιήσουν οι Ιταλοί. Απλώς θα ήθελα να επισημάνω την τεράστια ειδοποιό διαφορά που διαπιστώνεται μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας στον τομέα της εκπαίδευσης. Στη γειτονική μας χώρα δημιουργήθηκε ένας στρατηγικός σχεδιασμός με συγκεκριμένους στόχους, ενώ στη δική μας Ελλάδα η «συνταγή» της επινόησης τακτικισμών και επιφανειακών εντυπώσεων εξακολουθεί να κυριαρχεί στους αρμόδιους φορείς που διαχειρίζονται ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο παραμένει το ίδιο για δεκαετίες. Σε απλά Ελληνικά, εξακολουθούμε να εφαρμόζουμε την κουτοπόνηρη και συντηρητική νοοτροπία με χρήματα του κάθε φορολογουμένου, ο οποίος εξακολουθεί να έχει την ψευδαίσθηση ότι έχουμε δημόσια και «δωρεάν» παιδεία!
Μ. Γ. Δουφεξοπουλου
Η δικαστική εξουσία
Κύριε διευθυντά
Είναι αυτονόητο ότι οι μισθολογικές δαπάνες του Δημοσίου πρέπει να καλύπτονται από τους εθνικούς πόρους. Υπέρβαση των δαπανών αυτών καταλήγει σε υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας του Κράτους.
Οι εθνικοί πόροι, κυρίως, προέρχονται από τη φορολογία των πολιτών, η οποία φορολογία υπόκειται στον περιορισμό ότι δεν πρέπει να βλάπτει την ανάπτυξη αλλά αντιθέτως να την ενθαρρύνει. Εμείς, δυστυχώς, για να καλύψουμε τις υπέρογκες δαπάνες του Δημοσίου (και αυτό εν καιρώ ειρήνης) φτάσαμε να έχουμε ένα τεράστιο χρέος, με συρρίκνωση της οικονομικής δραστηριότητας, με κατάληξη μια τεράστια ανεργία. Επί σειρά ετών είχαμε ελλειμματικούς προϋπολογισμούς. Είχαμε νόμους που παραβιάζονταν κατά την εκτέλεσή των (αλλά η δικαστική εξουσία ήταν απούσα).
Συμπερασματικά, στις δημοκρατίες υπάρχει ένας άγραφος νόμος, οι κρατικές δαπάνες δεν πρέπει να υπερβαίνουν τους εθνικούς πόρους. Και ω δυστυχία μας, η νομοθετική εξουσία, αγκαλιά με την εκτελεστική, προκειμένου να γίνονται αρεστές στους πολίτες προς εξασφάλιση της επόμενης εκλογής των, παραβίαζαν προκλητικά τον άγραφο αυτό νόμο.
Η δε δικαστική εξουσία, που συνταγματικώς, έχει την εντολή να ακυρώνει νόμους που παραβιάζονται, ολιγώρησε και έτσι βρεθήκαμε γρηγορότερα στη χρεοκοπία.
Στεφανος Σ. Καμπουροπουλος
Κρίμα
Κύριε διευθυντά
Την περασμένη εβδομάδα, μια ομάδα νεαρών οδηγούμενη και κηδεμονευόμενη από τρεις βουλευτές του ΣYPIZA εισέβαλε βιαίως στο γραφείο του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών και το κατέλαβε.
Η περιφρόνηση στην περιουσία και στα χρήματα του ελληνικού λαού από αυτήν την ομάδα ήταν εμφανής. Ζητούν να μπαίνουν, όποιος θέλει, όποτε θέλει, να καταλαμβάνουν και να διακόπτουν μαθήματα, εξετάσεις και να συμμετέχουν στις συνεδριάσεις της Συγκλήτου, χωρίς να έχουν νόμιμο δικαίωμα. Ο κόπος των φοιτητών, οι προσπάθειές τους, οι στερήσεις των γονέων τους να τους σπουδάσουν αφήνουν αυτούς τους ανθρώπους αδιάφορους. Ο πρύτανης ευγενικά τους εξήγησε ότι από τούδε και στο εξής πρέπει να τηρούνται οι νόμοι και οι κανονισμοί. Η ομάδα –μαζί με τους βουλευτές– ήταν ανένδοτη.
Η απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά άφησε τον ΣYPIZA αδιάφορο. Αντί να διαγράψει τους τρεις βουλευτές ή έστω να τους επιτιμήσει για τη συμπεριφορά τους, αγνόησε το συμβάν.
Κρίμα, του δόθηκε η ευκαιρία.
Αθανασιος Ι. Νικολιτσας