Πτώση μύθων
Κύριε διευθυντά
Θέλω να συγχαρώ την «Καθημερινή» που ακούραστα αναφέρει και σχολιάζει τις πράξεις των μελών των εκάστοτε κυβερνήσεων και ψέγει ούτους για πράξεις που γενικά δεν αρμόζουν και δεν είναι προς το καλό της χώρας. Μερικοί από αυτούς έχουν δικασθεί και είναι στη φυλακή, αλλά δεν επέστρεψαν τα κλοπιμαία.
Με αυτό μου το γράμμα θέλω να επαινέσω τον κ. Παντελή Μπουκάλα για το άρθρο του στην εφημερίδα σας την Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014 με τίτλο «Προσοχή πτώσεις μύθων!» που αναφέρεται σε πολιτικούς αυτής της κατηγορίας.
Δεν πρέπει να παραλείψω να σας συγχαρώ και για το κύριο άρθρο της «Καθημερινής» της 26ης Νοεμβρίου 2014 για την απαίτηση της κοινωνίας για αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου και την επιστροφή κλεμμένων χρημάτων εκεί όπου ανήκουν, στον δημόσιο κορβανά.
Ε. Γεωργιου – Κηφισιά
Rethink γενικώς
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της 28/11/14 ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» κ. Θ. Γεωργακόπουλος ψέγει τους αντιδρώντες στην «Τραμοποίηση» της Πανεπιστημίου και –λανθασμένα– τους βάζει στο ίδιο τσουβάλι με αυτούς (ποιους;) που αντιδρούν στην ανάπλαση του Φαληρικού Ορμου. Να σημειώσουμε ότι η ανάπλαση του Φαληρικού Ορμου είναι κυρίως χρήσιμο αντιπλημμυρικό έργο και ανάπλαση της εγκαταλελειμμένης περιοχής εκεί που το Ιδρυμα Νιάρχου δίνει 500 εκατ. ευρώ για μια σειρά έργων. Η τραμοδρόμηση της Πανεπιστημίου όλα δείχνουν ότι πέρα από τα προβληματικά αποτελέσματα του ίδιου του έργου στη συγκεκριμένη περιοχή θα είχε καταστροφικές συνέπειες σ’ όλη την Αθήνα, η δε μελέτη της στηρίζεται σε προβλέψεις που ήδη διαψεύδονται από την πραγματικότητα. Οσο για τα λεφτά που «δεν θα πάρει» η Ελλάδα ας προσέξουμε ότι η πρόταση προς την Ε.Ε. είχε περί το 30% – 40% «overbooking» – εξ ου και το έκοψαν. Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι θα βρεθεί η δυνατότητα να προχωρήσουν τα έργα στον Φαληρικό Ορμο.
Δρ Σπυρος Καβουνιδης – Πολιτικός Μηχανικός – Πλάκα
Κομματικός οπαδισμός
Κύριε διευθυντά
Η πολιτική ζωή της χώρας διανύει μια περίοδο «οπαδισμού» με ακραίες αναφορές «κομματικού παροξυσμού», όπου η παρομοίωση με παράλληλα γεγονότα που συμβαίνουν στον αθλητισμό στη χώρα μας, αλλά και στα Βαλκάνια, να έχουν ανάλογη επικίνδυνη διάσταση. Αυτό συμβαίνει γιατί, χρόνια τώρα, καλλιεργείται ο «οπαδισμός» με τον ίδιο τρόπο στην πολιτική όπως και στον αθλητισμό, δηλαδή η εικόνα μιας κακής αναφοράς ανταγωνιστικότητας μεταξύ των κομμάτων ως να πρόκειται η επικράτησή τους να στοχεύει στην κατάκτηση ενός τροπαίου. Δηλαδή η κομματική επικράτηση ως πολιτική εξουσία – κυβέρνηση ισοδυναμεί με κατάκτηση «πρωταθλήματος» σε λογική προσωπικής διαχείρισης στο κράτος που είναι το λάφυρο, έτσι η καθημερινή αντιπαράθεση είναι για το σημαίνον και όχι για το σημαινόμενο της πολιτικής αναφοράς. Σε μια χώρα χρεοκοπημένη πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά, πολίτες και πολιτικοί διαπληκτίζονται, προσφέροντας το ανάλογο «οπαδικό θέαμα» και προσπαθώντας όσο καλύτερα μπορούν να παρουσιάσουν «παίκτες και ομάδα» ικανή, αποτελεσματική και με προσδοκία διεθνούς καριέρας. Eτσι αναμένοντας το ντέρμπι στις εκλογές, τα προγνωστικά αποτελούν μέσο στοιχηματισμού με μεγάλες αποδόσεις, αφού είμαστε και σε περίοδο μεταγραφών με αναγνωρισμένους παίκτες άλλων κομμάτων – ομάδων που προσδίδουν κύρος και προοπτική επικράτησης. Η διεξαγωγή του πρωταθλήματος αβέβαιη καθώς και οι αγώνες μεταξύ τους, αφού οι ίδιοι ορίζουν τους κανόνες, τη διάρκεια και τον τρόπο που θα παίξουν, έχοντας τον διττό ρόλο του οργανωτή, τον έλεγχο της ομάδας και των παικτών και με τους πολίτες ως θεατές να υπολογίζονται μόνο ως διαχειρίσιμοι «οπαδοί». Τελικά διεξάγεται πρωτάθλημα, γίνονται αγώνες, υπάρχουν ντέρμπι, αποτελέσματα, βαθμολογία, ή όλα είναι στο φαντασιακό υποσυνείδητο του φαίνεσθαι της πολιτικής ως αναλογία και με το αντίστοιχο που γίνεται στον ελληνικό αθλητισμό; Φυσικά, απαντήσεις δεν αναμένονται, απλά περιμένουν ως πολίτες – οπαδοί το αποτέλεσμα που όπως δείχνει μετά τη χρόνια κόπωση της κυρίαρχης ομάδας – κόμμα, ότι θα υπάρξει αλλαγή που θα δώσει ελπίδα και προοπτική. Κάποια νέα ομάδα άφθαρτη με αριστερή επίθεση εδώ και καιρό σφυροκοπά τους αντιπάλους της, τόσο από δεξιά όσο και στο κέντρο, περιμένοντας είτε να εγκαταλείψουν από την κούραση είτε να υποκύψουν στη νεότητά τους.
Οι πολίτες αγωνιούν για την έκβαση του αγώνα ξεχνώντας την πραγματικότητα της προσωπικής και συλλογικής κατάστασης για την οποία όλοι τους ευθύνονται, και αλλάζοντας υποστήριξη ομάδας, ελπίζουν ότι θα δικαιωθούν αμνήμονες και παθόντες εδώ και σαράντα χρόνια. Oπως σε όλες τις ομάδες οι παίκτες προετοιμάζονται καθημερινά με τον προπονητή και τους παράγοντες να σχεδιάζουν – οργανώνουν τις στρατηγικές διαχείρισης των αγώνων, έτσι και στα κόμματα οι πολιτικοί ευρίσκονται σε διαρκή αφύπνιση μελετώντας τους αντιπάλους και περιμένοντας το ντέρμπι της αναμέτρησης. Oσο για τους πολίτες, με την κουλτούρα του «οπαδισμού» που για χρόνια εκπαιδεύτηκαν, θα προσαρμοστούν χωρίς μεγάλες απαιτήσεις και ελπίδα για κάτι σημαντικό, αφού καταλαβαίνουν ότι το παιχνίδι δεν παίζεται στο γήπεδο αλλά σε χώρους που ούτε λόγο ούτε δυνατότητα συμμετοχής μπορούν να έχουν. Eτσι, χειροκροτητές οπαδοί και σιωπηλοί θεατές όλοι μαζί θα κληθούν απλά να επιβεβαιώσουν με την ψήφο την ανανέωση ή αλλαγή της εμπιστοσύνης σε μία «ομάδα» και σε ένα «πρωτάθλημα» που δεν πιστεύουν πλέον ότι μπορεί να αλλάξει ούτε τον τρόπο, πόσο δε περισσότερο το περιεχόμενο του παιχνιδιού.
Παντελης Κωνσταντινακος – Αναπληρωτής καθηγητής Πανεπιστημίου Πελοποννήσου
Ακαδημία και Λεξικά
Κύριε διευθυντά
Η ιστορία επαναλαμβάνεται μετά από ογδόντα χρόνια: Στη δεκαετία του 1930 εμφανίστηκε στην Ελλάδα μία κορυφαία προσωπικότητα του πνεύματος, ο Ιωάννης Συκουτρής, φιλόλογος που κυριάρχησε στην πνευματική Ελλάδα του Μεσοπολέμου. Την κατέκτησε με το πνεύμα και τη σοφία του. Oμως το ελλαδίτικο κατεστημένο όπως ήταν επόμενο δεν τον ανέχθηκε και προσπάθησε να τον εξοντώσει. Eνα από τα μέσα που χρησιμοποίησε ήταν και το εξής: Η Ακαδημία Αθηνών το 1933 ανέθεσε στον Συκουτρή την κριτική έκδοση του «Συμποσίου» του Πλάτωνος. Το έργο εκδόθηκε τον Ιούνιο του 1934. Hταν αριστούργημα. Ουδείς ειδήμων εφείσθη εγκωμίων τόσο εκτός όσο και εντός Ελλάδος. Οι μοχθηροί όμως που αποτελούσαν το δήθεν πνευματικό παλαιοελλαδίτικο κατεστημένο μη μπορώντας να «κτυπήσουν» το βιβλίο στο επιστημονικό πεδίο ανακάλυψαν ότι ήταν «ανήθικο» γιατί μιλούσε για τον παιδικό έρωτα στην Αρχαία Ελλάδα τον οποίον όμως ο ίδιος ο Πλάτων είχε καταστήσει το βασικό θέμα του συγκεκριμένου έργου του. Και οι κύριοι αυτοί ξεσήκωσαν σωματεία κουλουροπωλών, λεμβούχων και φορτοεκφορτωτών με σκοπό τη συγκρότηση «πανελλήνιας διαδήλωσης» ώστε να εξαναγκασθεί η Ακαδημία να αποκηρύξει το βιβλίο. Και η δυστυχώς ψοφοδεής τότε Ακαδημία Αθηνών, το Ανώτατο Πνευματικό Iδρυμα της χώρας, του οποίου ακριβώς αποστολή είναι η υπεράσπιση της επιστημονικής ελευθερίας έναντι οιουδήποτε τιμήματος, επειδή φοβήθηκε τους αχθοφόρους της Αιδηψού ψέλλισε προφάσεις εν αμαρτίαις αφήνοντας τον Συκουτρή έκθετο. Λίγο καιρό αργότερα ο Συκουτρής έδινε τραγικό τέλος στη ζωή του.
Ογδόντα χρόνια αργότερα προοδεύσαμε! Τους αναλφάβητους κουλουροπώλες έχουν τώρα αντικαταστήσει άτομα κάποιας κουλτούρας: Επί δέκα και πλέον χρόνια ένας επιφανής σύγχρονος γλωσσολόγος, ο Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, επικεφαλής ευάριθμης ομάδας ομοτέχνων του, κατ’ εντολήν πάλι της Ακαδημίας, κατήρτισε ένα εξαίρετο χρηστικό λεξικό της Νεοελληνικής. Ελάτε όμως που το λεξικό αυτό από την πρώτη κιόλας ημέρα της έκδοσής του αντιμετωπίζει μία ανίερη εκστρατεία ανάλογη εκείνης που αντιμετώπισε άλλοτε το «Συμπόσιον»; Θέλετε δείγματα των επιχειρημάτων; Το λεξικό, λέει, έχει σοβαρό ελάττωμα διότι είναι βαρύ, ζυγίζει 3,5 κιλά! Είναι άχρηστο διότι κάποιο λατινικό ρητό το αποδίδει εσφαλμένα (λανθασμένος ισχυρισμός). Το λεξικό περιέχει, λέει… κακές λέξεις. Ερωτώ: Ποιο λεξικό δεν περιέχει επιλογή από τις (υπό των ηλιθίων και μόνο θεωρούμενες ως) χυδαίες λέξεις, εφόσον χυδαίες λέξεις στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν;
Τα επιχειρήματα των διαβολέων του Χαραλαμπάκη και του λεξικού είναι από εντελώς αβάσιμα έως κωμικά. Υποψιάζομαι ότι την όλη εκστρατεία υποκινεί και συντονίζει ο εκπεσών ψευδοκαισαρισμός του Πανεπιστημίου Αθηνών αυτός που μετέπλαθε τους οπαδούς του από λέκτορες σε καθηγητές εν μια νυκτί. Και σκοπός της εκστρατείας δεν είναι η αποκατάσταση της επιστημονικής αλήθειας αλλά η μείωση ή και εξόντωση του συντάκτη με μόνο κίνητρο τον φθόνο. Πρέπει λοιπόν η Ακαδημία να μη γίνει παιχνιδάκι στα χέρια αυτών των διαβολέων. Θα έκανε μεγάλο λάθος αν τους έδινε σημασία ξεπέφτοντας έτσι στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Αντιθέτως, έχει τη μεγάλη ευκαιρία σήμερα, στηρίζοντας το λεξικό, να ξεπλύνει το όνειδος ότι από της ιδρύσεώς της δεν μπόρεσε το Ιστορικό Λεξικό που ξεκίνησε ο Χατζιδάκις να το φτάσει ούτε στο Ε.
Δρ Διον. Π. Αλικανιωτης
Ο σταθμός του μετρό «Σύνταγμα»
Κύριε διευθυντά
Εχει πια από καιρό καθιερωθεί, όποτε πραγματοποιούνται συλλαλητήρια και κάθε είδους συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος, να κλείνει προληπτικά ο σταθμός του μετρό που βρίσκεται εκεί, ώστε να αποφεύγονται ενδεχόμενοι βανδαλισμοί του από ανεξέλεγκτους και οργισμένους διαδηλωτές. Ετσι οι πολίτες δεν μπορούν σε αυτές τις περιστάσεις να τον χρησιμοποιήσουν ούτε για να αποβιβαστούν αλλά και ούτε να επιβιβαστούν στους διερχόμενους συρμούς. Τούτο είναι κάπως κατανοητό. Εκείνο ωστόσο που είναι ολωσδιόλου ακατανόητο είναι γιατί να καταργείται εντελώς η χρήση του εσωτερικού του σταθμού, ενός κομβικού σταθμού μετεπιβίβασης, και οι συρμοί να διέρχονται απλώς απ’ αυτόν χωρίς να σταματούν. Με αυτό τον τρόπο αυξάνεται αφάνταστα η ταλαιπωρία και δυσχεραίνεται βλακωδώς η μετακίνηση των επιβατών που δεν θέλουν να βγουν στο Σύνταγμα, αλλά θέλουν απλώς να κάνουν ανταπόκριση εντός του σταθμού, προκειμένου να πάρουν άλλη γραμμή και να συνεχίσουν προς άλλη κατεύθυνση.
Φοιβος Ι. Πιομπινος – Αθήνα