Κύριε διευθυντά
Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε με πολύ σκεπτικισμό τις αναφορές στον Τύπο εκπροσώπων ενώσεων δικαστών αναφορικά με την αντισυνταγματική, κατά την άποψή τους πάντα, στάση της κυβέρνησης να μη χορηγήσει αναδρομικά και στο ακέραιο όλες τις αποδοχές τους που το Ανώτατο Δικαστήριο επεδίκασε σ’ αυτούς.
Μπορούν όμως οι ως άνω εκπρόσωποι να διερωτηθούν: 1ον) Αν το 2012 η χώρα είχε περιέλθει σε κατάσταση χρεοκοπίας, αδυνατούσα επομένως να εξυπηρετήσει το χρέος (default), με άμεση συνέπεια τη διακοπή καταβολής μισθών και συντάξεων όχι μόνο των δικαστών αλλά και όλων των Ελλήνων πολιτών, τότε εναντίον ποίου θα εστρέφοντο για να διεκδικήσουν τις απολαβές τους; 2ον) Η χρεοκοπία τότε, απόρροια της οποίας θα ήταν όλα τα παραπάνω, θα ήταν συνταγματική πράξη ή όχι;
Σήμερα που η χώρα μολονότι ασθμαίνουσα δύναται έστω με τις γνωστές δυσκολίες να αναπληρώσει σημαντικό τμήμα απολεσθέντος εισοδήματος των δικαστών, την ίδια στιγμή που εκατομμύρια συνταξιούχων και εν γένει μισθωτών υπομένουν καρτερικά τις περικοπές στο ακέραιο, δεν αποτελεί η στάση τους πρόκληση;
Δεν γνωρίζω αν στο Σύνταγμα της ελληνικής Πολιτείας, για τέτοιου είδους διεκδικήσεις και δικαιώματα, υπάρχει διάκριση σε προνομιούχο σκληρό πυρήνα και δευτερεύουσας προτεραιότητας απαλό.
Δρ Μηχ. Χρηστος Καστωρης