Κύριε διευθυντά
Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά / κάποιοι δεν έχουνε δουλειά / ούτε φαΐ να φάνε / και εμείς να το πετάμε. Υπάρχουν κι άρρωστοι βαριά / δεν έχουν καν παρηγοριά / μες στα νοσοκομεία / και μες στα γηροκομεία. Είναι και τ’ άμοιρα παιδιά / με μαραμένη την καρδιά / μες στα ορφανοτροφεία / συντροφιά την δυστυχία. Εχουνε θλίψη στην ψυχή / που μείναν μόνα στη ζωή / από μάνα και πατέρα / και δε βλέπουν άσπρη μέρα. Το πιο χειρότερο είν’ αυτό / οι άρρωστοι από μυαλό / μες στο τρελοκομείο / και γι’ αυτούς νεκροταφείο. Δεμένοι με την άλυσο / σκιές μέσα στην άβυσσο / τα μεσάνυχτα ουρλιάζουν / κάποιοι ακούν κι ανατριχιάζουν. Για τη δική τους συμφορά / δεν δίνουμε έναν παρά / μέχρι να τους ξεχνούμε / και δεν πάμε να τους δούμε. Αλλά κι αυτοί οι πολιτικοί / και προπαντός πρωθυπουργοί / ούτε που συγκινούνται / για να τους επισκεφτούνε. Και δέηση με το καλό / γι’ αυτούς να κάνουν στο Θεό / την υγεία τους να βρούνε / κι απ’ την κόλαση να βγούνε. Αρχιμηνιά και αρχιχρονιά / για τη δική μας απονιά / δεν θα μας συγχωρήσει / ο Θεός αν το θελήσει.
Αντε και του χρόνου με υγεία.
Κων/νος Παπανδρεου – Φαραί Πατρών