Περί καθαρευούσης
Κύριε διευθυντά
Ο κ. Ηλ. Κυπραίος κάλλιστα έθεσε το θέμα «Η άτυπη επάνοδος της καθαρεύουσας» με την επιστολή του στο φύλλο σας της 29ης/8/2015. Και η κ. Ελ. Γκέρτσου, επίσης, με την επιστολή της με τίτλο «Η ελληνική γλώσσα» στο ίδιο φύλλο σας. Την όποια όμως καταντήσαμε όπως την παρουσιάζει, και με παραδείγματα.
Οταν είδα τους υπουργούς της υπηρεσιακής κυβέρνησης κουστουμαρισμένους και με γραβάτα, χάρηκα την εμφάνισή τους. Και ξαναδιάβασα το Σχόλιο «Η σημασία του dress code» από τον Αγγελο Στάγκο στην «Καθημερινή» της 8ης/8/2015. Το οποίο τελείωνε με τη φράση: «Δεν είναι πλατείες, καφενεία και παραλίες όλοι οι χώροι, και η ενδυμασία παίζει τον ρόλο της στον σεβασμό και την εμπιστοσύνη». Η επιστολή του κ. Ηλ. Κυπραίου κατέληγε με μια υπόδειξη προς την «Καθημερινή» ώστε «να διεξαχθεί μια συζήτηση μεταξύ ειδημόνων, προκειμένου να αναλυθεί και να εξηγηθεί το εξόχως ενδιαφέρον γεγονός της άτυπης επαναφοράς της καθαρεύουσας».
Η «Καθημερινή», όπως εκ πείρας γνωρίζω, έχει ασχοληθεί πολλές φορές με το κατάντημα στο οποίο έχουμε φέρει τη γλώσσα μας με τις «νεοελληνικούρες» μας. Διαβάζω την «Καθημερινή» και στα 90 μου, αφ’ ότου ο φιλόλογος καθηγητής στο Γυμνάσιο μας την υπέδειξε μεταξύ των πρώτων, «για να μαθαίνουμε την καλή ομιλουμένη ελληνική γλώσσα». Είμαι δε της γνώμης ότι θα έπρεπε να επωμισθεί και την επαναφορά της ελληνικής γλώσσας στην παλιά εκείνη καλή εποχή της.
Αθανασιος Β. Αβραμιδης – Καρδιολόγος, Αμ. καθ. Παθολογίας – Πανεπ. Αθηνών
Η συμπεριφορά
Κύριε διευθυντά
Την Τετάρτη 9/9/2015 παρακολουθήσαμε την «τηλεμαχία» των κυριότερων πολιτικών αρχηγών και ο καθένας από μας, τους κυρίαρχους πολίτες, έβγαλε τα συμπεράσματά του. Κοινός όμως τόπος πως επρόκειτο για «μια από τα ίδια» με κάποιες «αναλαμπές». Ως επί το πλείστον μονόλογοι «διαγγελματικού» χαρακτήρα εντελώς έξω από την καθημερινότητα του πολίτη, τις προοπτικές της πατρίδας, τα πολιτικά οράματα για την πολιτική ένωση της Ενωμένης Ευρώπης, τις σκέψεις για ένα μέλλον που να εδράζεται στη σοβαρότητα σε όλα και όχι στην υποκριτική σοβαροφάνεια, η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στην πτώση που βιώνουμε σαν κοινωνία από τα τέλη του 2009 μέχρι και σήμερα. Πέρα όμως από αυτό έκανε εντύπωση μια προκλητική αγένεια. Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Φώφη Γεννηματά είχε την καλοσύνη να χαιρετήσει «διά χειραψίας» έναν προς έναν τους καθήμενους πολιτικούς αρχηγούς, με εξαίρεση αν δεν απατώμαι τον κ. Μεϊμαράκη που δεν ήταν ακόμη στη θέση του.
Οι καθήμενοι έδωσαν το χέρι τους, «σαν πασάδες», και δεν σηκώθηκε κανείς. Ευγενής η εν λόγω κυρία, πέρναγε και όρθια έδινε το χέρι στους καθήμενους, που… δεν τους δίδαξε κανείς πως όταν μία κυρία αλλά και ο οιοσδήποτε άνθρωπος μας δίνει το χέρι, σηκωνόμαστε όρθιοι, ανταποδίδοντας την τιμή; Ανάμεσα στα πολλά που δίκαια περιμένει κανείς από πολιτικούς είναι και η άψογη συμπεριφορά, τόσο η έμφυτη όσο και σαν παράδειγμα προς τους πολίτες.
Αν ο πολιτικός δεν δίνει το κατά πάντα εξαίρετο παράδειγμα, να μην αναμένει τίποτα απ’ τους λοιπούς των πολιτών. Αυτή η νέα, όχι μόνο ελληνική, μόδα να κάθονται όλοι αναιδέστατα όταν κάποιος/α τους χαιρετάει με χειραψία, μόνο γνώρισμα ευγενών ανθρώπων δεν είναι. Πολύ πιθανόν μάλιστα να υποκρύπτει τάσεις «ηγεμονικές, ελέω Θεού», υπερφίαλες και αλαζονικές που πιθανόν να χαρακτηριστούν «ανάγωγες». Φυσικά σε καιρούς που δεν τα πάμε καθόλου καλά σχεδόν στα πάντα, ίσως να ’ναι αναμενόμενο η «πάλαι ποτέ διαλάμψασα καλή συμπεριφορά» να θεωρείται πολυτέλεια. Λάθος! Στην υφιστάμενη πτώση συνέβαλε και η απαξίωση, η περιφρόνηση και ο εμπαιγμός προς κάθε «τυπικό» που εξασφάλιζε τον αλληλοσεβασμό και την αλληλοεκτίμηση, την καλή συμπεριφορά «εν παντί και πάντοτε». Αν αυτό είναι το προβεβλημένο «νέο», σαν τύπος συμπεριφοράς και παραστάσεως, τότε υπάρχει πρόβλημα, και ας γίνει σαφές ότι όποιος δεν προσφέρει σεβασμό, να μην περιμένει σεβασμό. Είθε να διορθωθεί αυτή η απαράδεκτη «τακτική» και ας πούμε πως ήταν μια κατά λάθος έκπτωση σε θέματα «καλής συμπεριφοράς και διαγωγής».
Ιωαννης Α. Μελισσειδης – Δρ Νομικής-Συγγραφέας – Αθήνα
Ορθογραφία
Κύριε διευθυντά
Απευθύνομαι προς εσάς, με την ελπίδα να δημοσιευθεί το γράμμα μου για να τύχει ευρείας δημοσιότητας και να διορθωθεί ένα εμφανές λάθος σε πινακίδα στάσης των ΗΣΑΠ.
Στον σταθμό του Ηλεκτρικού στη θέση «Νεραντζιώτισσα» η πινακίδα είναι γραμμένη ανορθόγραφα. Η λέξη «Νεραντζιώτισσα» θέλει «ντζ» και όχι «τζ» όπως είναι γραμμένη.
Είναι απορίας άξιον πώς από το 2004 που τοποθετήθηκε η πινακίδα δεν έγινε ούτε ένα σχόλιο ή παρατήρηση για να διορθωθεί!
Πιστεύω ότι είναι καθαρά αβλεψία και όχι σκοπιμότητα. Το «ντζ» είναι σύμπλεγμα της γλώσσας μας και δεν αντικαθίσταται από το «τζ». Πιστεύω, επίσης, ότι δεν έγινε στο πλαίσιο απλοποίησης της γλώσσας μας και δεν αποσκοπεί στην κατάργηση του «ντζ».
Ευκαιρία, λοιπόν, να προβεί η εταιρεία στη διόρθωση όχι για το τυπικό μέρος αλλά για τη σωστή γραφή της γλώσσας μας.
Αθ. Τεμπελης – Περιστέρι
Κλειστά σχολεία
Κύριε διευθυντά
Ζω και εργάζομαι σε νησί των Κυκλάδων. Είμαι παντρεμένος με δύο παιδιά που φοιτούν στο Δημοτικό (δημόσιο!!). Εχθές ήταν η πρώτη ημέρα στο σχολείο και μας ανακοινώθηκε ότι για την επόμενη εβδομάδα τουλάχιστον, δεν θα λειτουργήσει το σχολείο (δημόσιο!!) λόγω έλλειψης δασκάλων.
Γύρω στα 100 παιδιά, στο σχολείο μας, δεν έχουν δάσκαλο το 2015!!!
Και αυτό, μόνο στο σχολείο που φοιτούν τα παιδιά μου. Aλλα τόσα παιδιά δεν έχουν δάσκαλο και στα άλλα σχολεία του νησιού. Αντίθετα, εχθές ανακοινώθηκε ότι ο πρωτότοκος υιός του κ. Τσίπρα ξεκίνησε να φοιτά σε ιδιωτικό (κακή λέξη κατά τον ΣΥΡΙΖΑ!!) σχολείο (Σχολή Χιλλ αν δεν απατώμαι) στην Πλάκα και ο δευτερότοκος υιός σε αντίστοιχο ιδιωτικό (πάλι κακή λέξη κατά τον ΣΥΡΙΖΑ!!) παιδικό σταθμό στην ίδια περιοχή. Δεν με απασχολεί πού θα φοιτούν τα παιδιά του κ. Τσίπρα και του κάθε άλλου πολιτικού. Και καλά κάνει και τα πηγαίνει στο ιδιωτικό, αφού μπορεί οικονομικά(!!!).
Aλλά όμως όφειλε αυτός και ο πρώην υπουργός Παιδείας, αντί να περιφέρονται και να σπρώχνουν τον καιρό με «δημιουργικές ασάφειες» κάνοντας το απόλυτο τίποτα, να εξασφαλίσουν τις προϋποθέσεις ώστε τα δημόσια σχολεία να ανοίξουν όπως πρέπει (η ημερομηνία που ανοίγουν τα σχολεία είναι ίδια εδώ και πολλές δεκαετίες, οπότε είναι μια ανελαστική υποχρέωση που την γνωρίζεις ως πρωθυπουργός και υπουργός Παιδείας από την αρχή της θητείας σου). Eυαγγελίζονταν και υπερασπίζονταν τον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης τη στιγμή που υπάρχουν χιλιάδες κενά στα δημόσια σχολεία και δεν έκαναν απολύτως τίποτα γι’ αυτό.
Εμείς, ως οικογένεια, πώς θα πορευτούμε; Τα παιδιά που φοιτούν στα ιδιωτικά ξεκινούν κανονικά και τα δικά μας θα κάθονται στο σπίτι άπραγα περιμένοντας πότε θα υπάρξουν οι αναγκαίες πιστώσεις, για να τοποθετηθούν οι εκπαιδευτικοί, για να παρουσιαστούν στην υπηρεσία τους, για να αναλάβουν υπηρεσία κ.λπ., κ.λπ. Χωρίς να υπολογίζω το πότε και πού θα εγκατασταθούν στο νησί, κ.λπ., κ.λπ.
Συγγνώμη αν σας κούρασα, αλλά είμαι ένας οργισμένος γονιός που, για πρώτη φορά στα χρονικά και σε καιρό ειρήνης, βλέπει τα σχολεία κλειστά τον Σεπτέμβριο λόγω ανικανότητας της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας.
Νικολαος Πανταρωτας
Η «ταπεινή» τους γνώμη
Κύριε διευθυντά
Εχει καταντήσει κοινοτοπία ο χαρακτηρισμός από πάμπολλους δημοσιογράφους, κυρίως από τους πολιτικούς αναλυτές και σχολιαστές, της γνώμης τους ως ταπεινής. Ετσι, συχνά πυκνά, ακούμε να λέγεται: «κατά την ταπεινή μου γνώμη…», λες και δεν αρκεί η δήλωση: «κατά τη γνώμη μου…», αλλά θα πρέπει επιπλέον και να χαρακτηριστεί, και μάλιστα ως ταπεινή. Τι αραχνοΰφαντος εγωισμός κρύβεται πίσω από αυτόν τον χαρακτηρισμό, αφού μόνο ταπεινότητα δεν υποκρύπτεται! Είναι απολύτως γελοίο να αυτοχαρακτηρίζεται κάποιος ταπεινός, πόσο μάλλον όταν είναι αληθινά ταπεινός.
Φοιβος Ι. Πιομπινος – Αθήνα
Aσκηση;
Kύριε διευθυντά
Οι εκλογές τον Ιανουάριο του 2015 είχαν χαρακτηρισθεί ως οι πιο κρίσιμες εθνικές εκλογές της μεταπολίτευσης. Κρίσιμο είχε χαρακτηρισθεί και το δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου παρά το γεγονός ότι το ερώτημα δεν ήταν σαφές και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δεν θα είχε κάποια άμεση συνέπεια (εντός – εκτός Ευρώπης, εντός – εκτός ευρώ κ.λπ.). Οι εκλογές όμως που διεξάγονται σε λίγες ημέρες, μόλις οκτώ μήνες μετά τις προηγούμενες, δεν υπάρχει η τάση να χαρακτηρίζονται το ίδιο κρίσιμες. Αντίθετα ορισμένοι μάλιστα –ακόμα και στο εξωτερικό– λένε ότι είναι και εκλογές χωρίς διακύβευμα. Προφανώς αυτό δεν ισχύει. Aλλο το εάν έπρεπε να γίνουν ή όχι (όπως και τον Ιανουάριο του 2015) και άλλο το εάν είναι κρίσιμες ή όχι. Το γεγονός ότι πέρασε η εποχή των μονοκομματικών κυβερνήσεων και των μεγάλων πλειοψηφιών, προφανώς δεν καθιστούν τις εκλογές μη κρίσιμες. Το γεγονός ότι το 74% των βουλευτών (από 5 κόμματα) στην προηγούμενη Βουλή ψήφισαν το λεγόμενο τρίτο μνημόνιο, επίσης. Εξίσου κι αν οι πολίτες αισθανόμαστε μονομερώς απογοητευμένοι από τα κόμματα. Αν πιστεύουμε κάτι τέτοιο, προέρχεται προφανώς από το ότι η «κοινοβουλευτική παιδεία» μας δεν έχει πεισθεί για την ανάγκη εκουσίως σχηματιζόμενων κυβερνήσεων συνεργασίας τριετίας και τετραετίας. Αν οι εκλογές ήταν μία άσκηση, θα ήταν δυνατόν να υπάρχει μόνον ένα ψηφοδέλτιο με περισσότερες επιλογές, από τις οποίες θα επιλέγαμε μία: ι) κυβέρνηση συνεργασίας του Α κόμματος με το Β, ιι) κυβέρνηση συνεργασίας του Α κόμματος με το Γ και το Δ, ιιι) κυβέρνηση συνεργασίας του Β κόμματος με το Γ και το Ε κ.ο.κ. Δεν είναι όμως. Το πώς θα μπορέσουμε να αποφύγουμε να πηγαίνει το «μπαλάκι» από τα κόμματα στους ψηφοφόρους και από τους ψηφοφόρους στα κόμματα και να μην έχουμε επαναλαμβανόμενες εκλογές, άγνωστο. Καλό όμως θα ήταν –ό,τι κι αν λέμε– η επόμενη κυβέρνηση συνεργασίας να σχηματισθεί εκουσίως και όχι αναγκαστικά.
Κωνσταντινος Μ. Λιδωρικης