Κύριε διευθυντά
Είμαι ένας ιατρός παραμεθορίου νοσοκομείου σε αγανάκτηση και απογοήτευση για τη δραματική υποστελέχωση σε ιατρούς, το brain drain και τις συνθήκες εργασίας –burn out– που βρισκόμαστε. Αυτό είναι το ευχαριστώ της πολιτείας για τον αγώνα μας να κρατήσουμε όρθιο το ταλαίπωρο ΕΣΥ και δεν πήραμε τα ξένα ή δεν γίναμε ιδιώτες. Μας υποχρεώνουν να εφημερεύουμε μόνοι μας με αρχάριους ειδικευόμενους, 24 ώρες το 24ωρο, σε καθημερινή εφημερία και να παίρνουμε τα ψίχουλα των 500 ευρώ –πλαφόν εφημερίας– με τον εισαγγελέα να καραδοκεί για τυχόν λάθος. Ούτε ιδιωτικά ιατρεία έχουμε, ούτε φοιτητές και μεταπτυχιακούς υποτρόφους για βοήθεια και δεν παίρνουμε και ρεπό λόγω φόρτου εργασίας στην κλινική το πρωί. Ακούω με οργή τις υποσχέσεις από το υπουργείο Υγείας για επικουρικούς (με το σταγονόμετρο), για πρωτοβάθμια (πιλοτικά σε Αθήνα-Θεσ/νίκη, Πάτρα και με ΕΣΠΑ) και βλέπω να έχουμε ολοένα και λιγότερους ειδικευόμενους (μείναμε με 3 από 12 τον Γενάρη του 2015). Επιτέλους, ας κυβερνήσει αυτή η κυβέρνηση και ας φέρει πίσω στα νοσοκομεία τους ιατρούς για ειδίκευση που έστειλε να κάνουν αγροτικό (λες και δεν φτάνουν οι χιλιάδες γενικοί ιατροί που συνεχώς διορίζονται κάτω από τη μύτη της τρόικας) και ας δώσει οικονομικά και θεσμικά κίνητρα για να έλθουν στην επαρχία οι ιατροί (επιδότηση στο ενοίκιο, δωρεάν συνέδρια, παραπάνω άδειες) και ας πάψει να ψάχνει το θαύμα στο ΕΣΥ χωρίς χρήματα, αλλιώς αντίο ΕΣΥ και ετοιμάσου κόσμε για κατάρρευση και άλλων κλινικών στην επαρχία και στην Αθήνα. Κραυγάζω προς κάθε υπεύθυνο: διορίστε τώρα επικουρικούς, καταργήστε το αγροτικό και πείτε στους νέους ιατρούς να μην ξενιτεύονται γιατί εάν όλοι οι καλοί φύγουν, ποιος θα φροντίζει τους γονείς και συγγενείς που αφήνουν πίσω;
Ανδρεας Ξανθης – Γραμματέας Eνωσης Ιατρών Γ.Ν. Δράμας
Η επίσκεψη Ολάντ
I
Κύριε διευθυντά
Ολοι οι Ελληνες, αλλά και οι ξένοι βέβαια, παρακολούθησαν από την τηλεόραση με προσοχή και ενδιαφέρον την τελετή της κατάθεσης στεφάνου από τον μεγάλο και αληθινό φίλο της Ελλάδας, πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρ. Ολάντ. Τους ξένισε όμως η «ανεμελιά», κατά την ανάκρουση του Εθνικού Υμνου της Γαλλίας και στη συνέχεια της Ελλάδας, του Ελληνα πρωθυπουργού! Ενώ ο Γάλλος πρόεδρος και ο Ελληνας ΥΕΘΑ Π. Καμμένος στέκονταν, όπως αρμόζει σ’ αυτές τις περιστάσεις, σε άψογη στάση προσοχής, ο κ. Αλ. Τσίπρας είχε τα πόδια ανοιχτά, τα χέρια σταυρωμένα μπροστά και κούναγε το σώμα του πέρα-δώθε… Δεν φτάνει να τιμάμε και να σεβόμαστε έναν αρχηγό κράτους ή κάποιον λαό, πρέπει να το δείχνουμε κιόλας κι όταν μάλιστα πρόκειται για τον καλύτερο φίλο της χώρας μας.
Φριξος Δημου – Πλοίαρχος Ε.Ν
II
Κύριε διευθυντά
Δεν θα πρωτοτυπήσω, αναφερομένη στην ντροπιαστική στάση του πρωθυπουργού κατά τη διήμερη επίσκεψη του Γάλλου προέδρου Φρ. Ολάντ, εστιάζοντας στην παρουσία τους στο μνημείο του Aγνωστου Στρατιώτη.
Βρίσκω άτοπους τους χαρακτηρισμούς «βλάχος», «άξεστος» και άλλα πολύ χειρότερα. Στο κάτω κάτω, δεν γεννήθηκε στις Βερσαλλίες ή στο Μπάκιγχαμ ώστε εξ απαλών ονύχων να κατέχει το πρωτόκολλο, πλην όμως, με στοιχειώδη λογική, ή μάλλον αίσθημα σεμνότητος και πατριωτισμού, όφειλε να αφήσει το «χαλαρό και χύμα» ύφος με το χαμόγελο, κυρίως όταν παιάνιζε ο Εθνικός Yμνος, με κλειστά πόδια και σε στάση προσοχής. Τον ξεκούμπωτο γιακά τον συνηθίσαμε, πάει στο καλό, το ίδιο και οι Ευρωπαίοι ως προς αυτό, που ζυμώνονται μαζί μας. Δεν μπορώ να μην παρεμβάλλω κάτι που προσωπικά έζησα πριν από λίγο καιρό, σε ένα τραμ στο κέντρο των Βρυξελλών: Ο ελεγκτής-εισπράκτορας του οχήματος, πλησιάζοντας το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη, μας πληροφόρησε σχετικά δείχνοντάς το και έβγαλε το πηλήκιό του εις ένδειξη σεβασμού. Σάστισα και συγκινήθηκα.
Οι υπόλοιποι συνεπιβάτες βρήκαν πολύ φυσική αυτή την αντίδραση, πολιτισμένοι γαρ. Μερικά γεροντάκια δε, σηκώθηκαν στιγμιαία.
Και ναι μεν δεν «γεννήθηκε μαθημένος» ο κ. Τσίπρας, αλλά παρόλο που όλα τα κατέχει καλύτερα από τους πάντες (συμπεριλαμβανομένων και των Αγγλικών), ας στραφεί στην Εθιμοτυπία – Πρωτόκολο που ε, κάτι ξέρουν παραπάνω(!) για να αποφύγουμε και στο μέλλον τέτοια ρεζιλέματα που προστίθενται στα μύρια όσα (δικαίως) μας καταμαρτυρούν στη διαχείριση – χρειαζόμαστε επιπρόσθετη γελοιοποίηση και στη συμπεριφορά; Θα ήταν χρήσιμο ο κ. Τσίπρας να διαβάσει το άριστο βιβλίο του… συναδέλφου του δρος Ντέιβιντ Oουεν (Βρετανού πολιτικού – νευρολόγου – ψυχιάτρου) που αναλύει το σύνδρομο της ύβρεως (αρχαϊκός όρος) στοχεύοντας και κατονομάζοντας παγκόσμιους κορυφαίους πολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών που το διέθεταν.
Για να το απλουστεύσουμε στην καθομιλουμένη: «Καβαλώντας το καλάμι»…
Μαιρη Αγαθοκλη – Βρυξέλλες