Ο Ζαν Ζωρές και οι πλούσιοι Αριστεροί
Κύριε διευθυντά
Το περιστέρι της Ειρήνης, ο ονειροπόλος σοσιαλιστής Γάλλος ηγέτης, Ζαν Ζωρές είχε απαντήσει στο ερώτημα αυτό που τακτικά επαναλαμβάνεται στη χώρα μας. Ο Αριστερός πρέπει να ταυτίζεται με τη φτώχεια, τη μιζέρια, να μπορεί να απολαμβάνει την ευημερία και του πλούτου μέσα σε μια αστική κοινωνία; Η προπολεμική Γαλλία είχε τα καλύτερα τρένα του κόσμου και ο Ζωρές ταξίδευε πάντα στην πρώτη θέση. Τούτο είχε σκανδαλήσει τους Γάλλους δημοσιογράφους, οι οποίοι και ρώτησαν τον Ζωρές: Κύριε πρόεδρε, εσείς, ένας σοσιαλιστής ηγέτης επιτρέπεται να ταξιδεύετε πάντα στην πρώτη θέση; Και η απάντηση: Το κάνω για να δείξω στον λαό τη θέση του!
Ασφαλώς και σοσιαλισμός δεν σημαίνει φτώχεια, μιζέρια, σημαίνει άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού και ιδίως ποιότητα ζωής η οποία περιλαμβάνει όχι μόνο την υλική ευημερία αλλά και ένα ηθικό και πνευματικό πολιτισμό. Αυτό είναι το νόημα της ωραίας απαντήσεως του Ζωρές. Από του σημείου όμως αυτού μέχρι του σημείου ο τελευταίος πολιτικός Αριστερός στην Ελλάδα να έχει στο Λονδίνο και στο Κολωνάκι διαμερίσματα υπάρχει μεγάλη διαφορά και ασφαλώς ο πλούτος δεν είναι κατακριτέος εάν έχει αποκτηθεί νόμιμα και ηθικά. Κατακριτέος είναι εκείνος ο πλούτος, που έχει αποκτηθεί παράνομα και ανήθικα. Και ο τελευταίος αυτός πλούτος διαπλέκεται με την πολιτική εξουσία, τη διαπλοκή και την αδιαφάνεια. Ολοι οι πολιτικοί μας δεν είναι κλέφτες. Θα ήταν και άδικος και συκοφαντικός ένας τέτοιος γενικόλογος ισχυρισμός. Εκείνο όμως που είναι αληθινό είναι το γεγονός ότι η πολιτική από το 1981 μέχρι σήμερα στεγάζει πολλά… λαμόγια. Σε εποχή που η ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας πλήττει 5 εκατ. Ελληνες. Ο Σοσιαλισμός και ο Μαρξισμός, τουλάχιστον στη διακήρυξη των Αρχών τους, έχουν καλή σχέση με το ηθικό και το νόμιμο. Κάθε πολιτική πράξη και δραστηριότητα του Αριστερού πρέπει να είναι και νόμιμη και ηθική γιατί το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό «πρόσημον» της Αριστεράς, είναι το ηθικό πλεονέκτημα και το φλάμπουρο αυτό μέσα στους 8 μήνες υποστέλλεται… κηλιδωμένο.
Σ. Σταραντζης – Δικηγόρος
Υπέρ πίστεως και πατρίδος
Kύριε διευθυντά
Hταν πολύ ενθαρρυντική η εικόνα της ηγεσίας της χώρας να ψάλλει «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια» μαζί με όλο το εκκλησίασμα κατά τη δοξολογία για την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου. Γιατί η εικόνα αυτή συμβολίζει την ενότητα λαού και ηγεσίας, με την οποία ξυπνάει μέσα μας ο αρχαίος και ακατανίκητος αγωνιστής Eλληνας, που αντιμετωπίζει όλες τις δυσκολίες «με το χαμόγελο στα χείλη», γνωρίζοντας ότι «είμαστε καταδικασμένοι να νικήσουμε», όπως έλεγε στα δύσκολα ο Eλληνας παππούς Ρώσου συναδέλφου μου! Η χώρα χρειάζεται αυτή την ενότητα και αυτή τη σαφήνεια για το από πού ερχόμαστε, ποιοι είμαστε, πού πάμε, τι Θεό πιστεύουμε, τι μυαλό κουβαλάμε. Και η Ευρώπη έχει ανάγκη από αυτή την ενότητα και αυτή τη σαφήνεια, κυρίως σχετικά με τα πρότυπα ζωής και τον πολιτισμό που διασώζει. Oπως πολύ εύστοχα τονίζει ο βραβευμένος με το βραβείο Πούλιτζερ Αμερικανός δημοσιογράφος Bret Louis Stephens στο άρθρο του στη Wall Street Journal της 19.10.2015 με τίτλο «In defense of Christendom» («Για την άμυνα της Χριστιανοσύνης»), «Η Ευρώπη πεθαίνει γιατί έγινε ηθικά αδύναμη… εκπροσωπεί επιφανειακά πράγματα, κατά τρόπο επιφανειακό… Τι είναι η Ευρώπη; Είναι Ελλάδα, όχι Περσία, είναι Ρώμη, όχι Καρχηδόνα, Χριστιανοσύνη, όχι Χαλιφάτο…».
Και ο Ελληνισμός της Διασποράς φυλάει αυτή τη σπίθα του πολιτισμού στην καρδιά του σαν ακριβή κληρονομιά των πατέρων του. Oπου βρέθηκε, μόλις στάθηκε στα πόδια του, έκτισε πρώτα σχολεία και εκκλησίες για να μεταλαμπαδεύσει στα παιδιά του αυτό που αποτελεί τη μεγάλη ελπίδα όχι μόνο της πατρίδας μας, αλλά και της Ευρώπης και του κόσμου όλου, τον ελληνικό και χριστιανικό πολιτισμό. Γιορτάσαμε σαν μεγάλη επιτυχία εδώ στη Βιέννη την αναγνώριση από το αυστριακό κράτος των πιστοποιητικών ελληνικής γλώσσας και Θρησκευτικών που δίνει στους μαθητές της η Ελληνική Εθνική Σχολή της Βιέννης (λειτουργεί χωρίς διακοπή από το 1804). Hδη δε ετοιμάζεται η ανέγερση του πρώτου Ορθόδοξου Μοναστηριού στον γερμανόφωνο κόσμο, που ανακαλύπτει την Ορθοδοξία (όπως και οι ΗΠΑ, η Αγγλία και η Γαλλία). Και τα καντήλια στις ιστορικές εκκλησιές των μεγάλων ευεργετών και αγωνιστών, Σίνα, Δούμπα και Φεραίου, είναι πάντα αναμμένα…
Eτσι, αδυνατούμε να κατανοήσουμε τις απόψεις εκείνων που ευκαίρως ακαίρως συνιστούν την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών, την αναθεώρηση της ιστορίας μας και την κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών στα σχολεία της πατρίδας μας. Πώς είναι δυνατόν εμείς στη Διασπορά να φυλάμε την παράδοση ως κόρη οφθαλμού και να προοδεύουμε, και η πατρίδα μας να την παραμερίζει και να παρακμάζει; Ακόμη θυμάμαι, όταν ως φοιτητής στο Αμβούργο άρχισα να διαβάζω πατερικά κείμενα, την αίσθηση ότι όποιος είχε αποφασίσει να μη διδαχθώ στην ελληνική μέση εκπαίδευση πατερικά κείμενα είχε βάλει το χέρι του στην τσέπη μου και μου είχε αφαιρέσει τον πιο πολύτιμο θησαυρό μου. Πώς γίνεται να διδάσκεται στα σχολεία μας ο παππούς μας ο Πλάτων και όχι ο πατέρας μας ο Ιωάννης ο Χρυσοστόμος;! Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία είναι οικουμενικά μεγέθη που έχουν συνδεθεί τόσο αναπόσπαστα ώστε η Ορθοδοξία να αποτελεί έκφραση όχι μόνο της θρησκευτικής αλλά και της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων. Οι εθνικοί μας αγώνες είναι αγώνες υπέρ πίστεως και πατρίδος. Γι’ αυτό ο σταυρός είναι η ουσία του εθνικού συμβόλου, της σημαίας μας (όπως και άλλων ευρωπαϊκών κρατών). Ας μην πειράζουμε λοιπόν τέτοια μεγάλα οικουμενικά μεγέθη, ιδίως σε μια εποχή τέτοιας κρίσης, αλλά ας επωφελούμαστε από αυτά, ώστε κι εμείς να σωθούμε και άλλους να βοηθήσουμε.
Σπυρος Β. Μπαζινας – Βιέννη
Η πλειοψηφία του 45%
Κύριε διευθυντά
Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές πλειοψήφησε το 45% του εκλογικού σώματος, το οποίο απείχε από την κάλπη! Πρόκειται για ασύγκριτα υψηλότερο ποσοστό από αυτό κάθε άλλου πολιτικού σχηματισμού. Ενδεχόμενα αποτελεί ένα πολύ χρήσιμο αντικείμενο από το οποίο πολιτικοί ή κοινωνικοί αναλυτές μπορούν να εξάγουν συμπεράσματα μετά –φυσικά– μια ανάλογη επεξεργασία (π.χ. πώς κατανέμεται στις ηλικιακές ομάδες, ποιοι ήταν οι λόγοι της μη προσέλευσης κ.ά.). Θα ήθελα να επισημάνω τη χρησιμότητα μιας τέτοιας ανάλυσης για τρεις κατηγορίες χρήσης: α) την επίδραση της οικονομικής αδυναμίας των πολιτών για τη μη προσέλευσή τους στον τόπο άσκησης του εκλογικού δικαιώματος, β) την επίδραση της εξαετούς πολιτικής και οικονομικής «περιπέτειας», την οποία υφίσταται μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, η οποία εδραίωσε ενδεχόμενα μια παθητική αδιαφορία ή απογοήτευση, γ) τη χρησιμότητα στην επικείμενη ανοικτή εκλογή του νέου προέδρου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Για καθεμιά από αυτές τις χρήσεις ο σχεδιασμός και η κύρια ερμηνεία της ανάλυσης είναι αντικείμενο των εκάστοτε ειδικών. Oμως τα συμπεράσματα που μπορούν να προκύψουν, χρησιμεύουν στη χάραξη στρατηγικών στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική πορεία της χώρας. Eτσι, εάν το κυρίαρχο αίτιο της μη προσέλευσης στην κάλπη εντοπισθεί ότι οφείλεται σε παθητική αδράνεια ή απογοήτευση του πληθυσμού, θα ήταν σκόπιμο να προσδιορισθούν και οι ηλικιακές ομάδες που έχουν πληγεί κυρίως από αυτά τα σύνδρομα. Ανάλογη μπορεί να είναι η χρησιμότητα της ανάλυσης στην επικείμενη εκλογή προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά όλη την κοινωνία και όχι μόνο τους υποψήφιους ή το συγκεκριμένο κόμμα.
Τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα εκλεγεί, είναι καταλυτικά στη διαμόρφωση μιας εύστοχης και παραγωγικής αντιπολιτευτικής στρατηγικής, ώστε να έχουν ανάλογη αξία στην ανάδειξη μιας ουσιαστικής και σοβαρής διακυβέρνησης από την παρούσα πλειοψηφία (δεν υπάρχουν πλέον χρονικά περιθώρια άσκησης ερασιτεχνισμού ή πειραματισμοί με ιδεολογικά στερεότυπα). Aρα μας αφορούν όλους και χρησιμεύουν στην ίδια τη χώρα μας! Ανάλογα τυχόν ανεύρεση χαρακτηριστικών κόπωσης και αδιαφορίας στο ποσοστό του 45% που απείχε, μετά την εξαετή απίστευτη «περιπέτεια» που βιώνει η κοινωνία, εξυπηρετεί και τον ίδιο τον κυβερνητικό σχηματισμό για τον τρόπο που μπορεί να διαμορφώσει αποτελεσματικά την κυβερνητική στρατηγική και το νομοθετικό έργο του. Αναφορικά με τη δεύτερη χρησιμότητα ομολογώ ότι δεν είμαι αισιόδοξη ως προς τη χρήσιμη αξιοποίησή της. Το έως σήμερα δείγμα πολιτικής του υπουργείου Παιδείας με ουσιαστική κατάργηση των Δ.Σ. στα ΑΕΙ από τους δύο υπουργούς Παιδείας, η επαναφορά της φοιτητικής ψήφου στις εκλογές ηγεσίας των ΑΕΙ, τα ονόματα των υποψηφίων πρυτάνεων στα έξι ΑΕΙ για το 2015 όπως έχουν διαρρεύσει στα ΜΜΕ δημιουργούν συνειρμούς ότι πρόκειται για πλήρη επαναφορά στο ίδιο σημείο εκκίνησης του 1974 ή του 1982. Μόνο που σήμερα αφορά φοιτητές, κοινωνία και παγκόσμιο γίγνεσθαι 40 χρόνια μετά! Αυτό χαρακτηρίζεται προοδευτικό;
Μαιρη Γ. Δουφεξοπουλου
Eπιλογές
Κύριε διευθυντά
Oσοι από εμάς τους Eλληνες της Διασποράς παρακολουθούμε από κοντά και απ’ την αρχή την Ελλάδα της κρίσης δεν μπορούμε παρά να αισθανόμαστε απογοήτευση για την ανικανότητα του ελληνικού κοινού να διαλέγει αυτούς που τον αντιπροσωπεύουν.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτό συμβαίνει σε όλες τις βαθμίδες, απ’ τους βουλευτές και την Τοπική Αυτοδιοίκηση μέχρι τη συνδικαλιστική ηγεσία και τους επαγγελματικούς συλλόγους. Οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις δεν φαίνεται να έχουν βελτιώσει το ανθρώπινο δυναμικό που καταφέρνει να εκλέγεται.
Στελιος Περρακης – Καθηγητής Χρηματοοικονομικών Πανεπιστήμιο Concordia Montreal