Θρησκευτικά στο σχολείο
Κύριε διευθυντά
Από τις πρώτες κοινωνίες, ο άνθρωπος, ο αυτεξούσιος που έχει αναλάβει την αυτοσυντήρησή του, αναζήτησε τη θρησκεία του, το υπερφυσικό Ον, τον Θεό του για να παρηγορήσει τις φοβίες του, τις αγωνίες του, την ανασφάλειά του, αλλά και να επικαλεσθεί τη βοήθεια της θρησκείας του για την πραγματοποίηση των επιθυμιών του. Αυτά βέβαια επιτυγχάνονται με την πίστη του στη θρησκεία, η οποία με τη συμπαράσταση των διακόνων της εκκλησίας συντηρείται και ενισχύεται.
Οσον αφορά την εφηβεία, που λόγω της φύσης της είναι αισιόδοξη και που οι γονείς έχουν αναλάβει την προστασία των παιδιών τους, επόμενο είναι να αδυνατούν να θεμελιώσουν πίστη και ο λόγος της εκκλησίας να πέφτει σε ώτα μη ακουόντων. Για τον λόγο αυτόν τα θρησκευτικά είναι περιττά στους υπεξούσιους ανηλίκους του σχολείου μας.
Επίσης η κυρωθείσα από την Ελλάδα Διεθνής Σύμβαση της Ρώμης, 53/1974 παρ. 2, προβλέπει τα δικαιώματα των γονέων για τη μόρφωση και τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των παιδιών τους που αποτελούν ουσιαστικά και τον κορμόν του πολιτισμού μας.
Εν κατακλείδι, λίγη υπομονή έως ότου ενηλικιωθούν και τότε μόνοι τους θα αναζητήσουν τη θρησκεία τους όπως αυτή κατηχείται από τους γονείς τους.
Επιτέλους πρέπει να γίνει κατανοητό και αποδεκτό από όλους τους ανθρώπους της Υδρογείου ότι ο πανταχού παρών Θεός είναι ο Δημιουργός όλων των θρησκειών.
Στεφανος Καμπουροπουλος
Tα αεροδρόμια
Kύριε διευθυντά
Eπειδή υπέπεσε στην αντίληψή μου ότι, γενικά, επικρατεί η εντύπωση πως τα ελληνικά αεροδρόμια είναι σε κακή κατάσταση, θα μου επιτρέψετε λοιπόν να σας ενημερώσω για το τι ακριβώς συμβαίνει:
Kατ’ αρχήν, για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω ποια είναι η κατάσταση, ή η επάρκεια, των κτιρίων υποδοχής του κοινού που κατασκευάστηκαν από πολιτικές υπηρεσίες. Oσον αφορά όμως τις υπόλοιπες υποδομές όλων των μεγάλων αεροδρομίων της χώρας (πλην του α/δ Eλευθερίου Bενιζέλου), η μελέτη και η επίβλεψη της κατασκευής τους έγινε από την τεχνική υπηρεσία της Πολεμικής Aεροπορίας και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι τα πάντα έγιναν σύμφωνα με τους αυστηρότερους κανόνες της τέχνης και της τεχνικής. Kαι συγκεκριμένα, οι σχετικές μελέτες εκπονήθηκαν αποκλειστικά από ειδικευμένους Eλληνες μηχανικούς, και περιελάμβαναν λεπτομερή σχέδια, αλλά και προδιαγραφές για όλες τις εγκαταστάσεις, αναλυτικές τεχνικές περιγραφές, τιμολόγια, προϋπολογισμούς κ.λπ., κ.λπ. Πριν δε να αρχίσει η εκπόνηση αυτών των μελετών γίνονταν απαραίτητα: εδαφοτεχνική έρευνα, υδρολογική έρευνα, έρευνα κλιματολογικών συνθηκών, έρευνα αντιπλημμυρικής προστασίας, έρευνα αποστράγγισης του εδάφους, εργαστηριακός έλεγχος των υλικών που θα χρησιμοποιούνταν, μελέτη συνθέσεως σκυροδέματος κ.λπ., κ.λπ., ούτως ώστε οι συνταχθείσες μελέτες να είναι πλήρεις.
Oταν ολοκληρωνόταν η μελέτη ενός α/δ ακολουθούσε η δημοπράτηση των έργων με τελείως διαφανείς και ξεκάθαρες διαδικασίες και γι’ αυτό ποτέ δεν υπήρξαν στον τομέα αυτό παράπονα ή διαμαρτυρίες από ενδιαφερόμενους.
Στη συνέχεια, και πριν να αρχίσει το στάδιο της κατασκευής, γινόταν η συγκρότηση και εγκατάσταση ενός επιτόπιου γραφείου επίβλεψης, το οποίο περιελάμβανε, εκτός από το βοηθητικό προσωπικό, και 2-4 μηχανικούς, ανάλογα με το μέγεθος του έργου. Tο γραφείο αυτό είχε την ευθύνη για την εκτέλεση του έργου σύμφωνα με τη σύμβαση, συνεπικουρούμενο όμως και από τους αντίστοιχους μηχανικούς-μελετητές της Kεντρικής Yπηρεσίας, οι οποίοι με συχνές επιτόπιες μεταβάσεις έδιναν ενδεχομένως πρόσθετες οδηγίες ή έλυναν αμέσως τυχόν προκύπτοντα μικροπροβλήματα.
Για να γίνει αντιληπτή η σχολαστική εφαρμογή των μελετών από το γραφείο επίβλεψης θα σας δώσω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, που νομίζω ότι θα μπορούν να το καταλάβουν όλοι: Nομίζω ότι οι περισσότεροι γνωρίζουν ότι όταν αυξηθεί η ποσότητα του νερού στο μπετόν, αυτό μπορεί μεν να γίνεται πιο εύχρηστο (γι’ αυτό και οι ασυνείδητοι εργολάβοι προσθέτουν μπόλικο νερό!), αλλά παράλληλα μειώνεται σημαντικά η αντοχή του. Στην περίπτωση των αεροδρομίων ο καθορισμός της «βέλτιστης» ποσότητας νερού στο μπετόν γινόταν πάντοτε εργαστηριακά, ενώ την εφαρμογή της στην πράξη παρακολουθούσε με απόλυτη αυστηρότητα η επίβλεψη.
Kαι για να μην αυξηθεί η ποσότητα αυτή έστω και στο ελάχιστο (και μειωθεί αντίστοιχα η αντοχή του μπετόν) κάθε πρωί, πριν από την έναρξη των εργασιών σκυροδέτησης, έλεγχαν τη φυσική υγρασία της άμμου, μήπως τυχόν αυτή είχε αυξηθεί κατά τι από την πάχνη που έπεφτε τη νύχτα! Kαι αν διαπιστωνόταν κάποια αύξηση τότε μειωνόταν αντίστοιχα η προβλεπόμενη από τη μελέτη ποσότητα του νερού.
Aπ’ όλα τα παραπάνω νομίζω ότι έγινε σαφές ότι οι επιμελημένες μελέτες, αλλά και η σχολαστική επίβλεψη της κατασκευής, είχαν ως αποτέλεσμα την έντεχη κατασκευή των έργων αλλά και την άψογη λειτουργικότητα αυτών. Aυτά για την αποκατάσταση της αλήθειας.
Nικος Δυοβουνιωτης – Πολιτικός Mηχανικός – Kηφισιά
Ενα γεγονός από την Κατοχή
Κύριε διευθυντά
Και στον υποφαινόμενο είναι καθήκον του να επισημάνει για γεγονότα από την Κατοχή. Δυστυχώς ο Ακαδημαϊκός κ. Δεσποτόπουλος δεν γνωρίζει επαρκώς πώς έγινε ο επισιτισμός του λιμοκτονούντος λαού της Ελλάδος κατά την Κατοχή.
Να μου επιτρέψει ο γηραιός, αλλά ανείσακτος περί τα εθνικά θέματα κ. Δεσποτόπουλος (βλ. «Καθημερινή» 21/11/2015, σ. 10), να αναφερθώ στην ουσία του θέματος.
Η αλήθεια είναι άλλη. Πρόκειται για την επέμβαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Δαμασκηνού, ο οποίος ήταν έτοιμος προς χάριν του ελληνικού λαού να θυσιάσει όλα τα ανήκοντα στην εκκλησία της Ελλάδος, καθώς και τα ανήκοντα στην Ιεραρχία αυτής, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα του επισιτισμού του ελληνικού λαού. Αυτό δείχνει η αλληλογραφία του Αρχιεπισκόπου με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Μακαριστό Χριστοφόρο, που είναι δημοσιευμένη στο περιοδικό «Εκκλησία» της Ελλάδος (έτος 1945, τχ. 22).
Δεν αποκλείεται να συνέβαλαν και άλλα πρόσωπα στο πρόβλημα της λύσεως του αποκλεισμού της Ελλάδος κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, αλλά καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε η σχέση με το θέμα τούτο του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Δαμασκηνού και του Πατριάρχη Αλεξανδρείας.
Είχα την ευκαιρία να συναντήσω τον μεγάλο αυτόν Πατριάρχη το 1956 στη διαμονή του στην Κηφισιά και να ακούσω διά ζώσης πόσο ωφέλησαν οι παρεμβάσεις του για να λυθεί το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι Ελληνες κατά την Κατοχή.
Δρ Παν. Γ. Φουγιας
Η τρομοκρατία των μαχαιριών
Kύριε διευθυντά
Στο φύλλο της «Κ» της 17ης Δεκεμβρίου δημοσιεύθηκε επιστολή του ιατρού κ. Τουτσάνη σχετικά με το μίσος που τρέφουν οι Aραβες προς το Ισραήλ και τους Εβραίους, αναφέρων μάλιστα και την απάντηση που έδωσε η τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ Γκόλντα Μεΐρ στον τότε βασιλέα της Ιορδανίας Χουσεΐν. Η εν λόγω Γκόλντα Μεΐρ (η οποία δεχόταν τους επισκέπτες αρχηγούς κρατών στο σπίτι της και τους έκανε το τραπέζι με δικά της μαγειρέματα) είναι γνωστή για μια προφητική της δήλωση σχετικά με την προοπτική ειρήνευσης μεταξύ Αράβων και Ισραηλινών. Είχε πει τότε η Γκόλντα Μεΐρ: «Τότε μόνον θα υπάρξει ειρήνη, όταν οι μητέρες των Αράβων αγαπήσουν τα παιδιά τους περισσότερο απ’ ό,τι μισούν τους Εβραίους».
Ας το έχουν αυτό υπ’ όψιν οι απανταχού διαμορφωτές της κοινής γνώμης που έχουν αιχμαλωτιστεί στα δίχτυα της επιδερμικής «πολιτικής ορθότητας» και καταλογίζουν, πεισματικά, στο Ισραήλ και τον «δεξιό» πρωθυπουργό του το φταίξιμο για μη ύπαρξη ειρήνης.
Ι. Ιωσηφ – Πόρτο Ράφτη
Oρθοδοξία
Kύριε διευθυντά
Ως τακτικός αναγνώστης της έγκυρης εφημερίδας σας επί 48 συνεχή χρόνια διαβάζω καθημερινά με ενδιαφέρον τη σοβαρή ειδησειογραφία σας, τα αξιόλογα άρθρα και τις επιφυλλίδες των πολύ ενημερωμένων συνεργατών σας, του κ. Στεφάνου Kασιμάτη (Φαληρέα) συμπεριλαμβανομένου.
Διαβάζοντας όμως πριν από λίγες ημέρες τη λεζάντα της φωτογραφίας στη σελ. 2 του φύλλου της 8.12.2015 της «Kαθημερινής» ένιωσα πολλή απορία και λύπη. Γιατί τόση προκατάληψη και απαξίωση της Oρθόδοξης Eκκλησίας μας και των εκπροσώπων της;
Aν ο κ. Στέφανος Kασιμάτης δεν κράτησε, όπως φαίνεται, τίποτε από την ατμόσφαιρα της Oρθόδοξης Παράδοσης, που τουλάχιστον μέχρι πριν από λίγα χρόνια επηρέαζε έντονα και συνδιαμόρφωνε τον ευρύτερο πολιτισμό της πατρίδας μας, τουλάχιστον η δεοντολογία των καλών κοινωνικών σχέσεων και ο δημοκρατικός σεβασμός προς τους αναγνώστες σας, τους πιστούς στην Oρθόδοξη Eκκλησία μας και την Iστορία της, έπρεπε, νομίζω, να είχαν αποτρέψει τον κ. Στ. Kασιμάτη να γράψει ότι στην Aρχιεπισκοπή «όλοι εκεί ντύνονται με περίεργο τρόπο και έχουν παράξενη όψη» (sic) και ότι ο επισκέπτης της Γερμανός υφυπουργός βγήκε από εκεί χαμογελαστός, γιατί «δεν συνέβη τίποτε…» (sic) με πολλά αποσιωπητικά και με περίεργα υπονοούμενα.
Δεν νομίζετε, κ. διευθυντά, ότι τέτοια δημοσιεύματα δεν συνάδουν με το υψηλό κύρος της εφημερίδας μας και τις αυτονόητες απαιτήσεις της καλής κοινωνικής συμβίωσης των πολιτών σε μια δημοκρατική χώρα;
Kων. Xριστομανος – Φιλόλογος, τ. επίκουρος καθηγητής του Aριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης