Εναν απλό νόμο…
Κύριε διευθυντά
Ο κ. Ηλίας Μόσιαλος στον λογαριασμό του στο Facebook δημοσίευσε φωτογραφία του υπουργού Υγείας, ο οποίος καπνίζει μέσα στη Βουλή. Δεν γνωρίζω από πότε είναι η φωτογραφία και αν είναι πράγματι μέσα στη Βουλή. Πρόσφατα είχαμε και άλλα παραδείγματα υπουργού να καπνίζει (ο κ. Μουζάλας) σε συνέντευξη Τύπου, αλλά και λίγο παλαιότερα το ίδιο έκαναν οι κ. Παυλόπουλος και Μπουτάρης.
Προσπαθώ να σκεφτώ μια πολιτισμένη χώρα στην οποία ο υπουργός, ο δήμαρχος, ο οποιοσδήποτε δεν θα είχε παραιτηθεί λίγες ώρες μετά τη δημοσίευση τέτοιας φωτογραφίας.
Στην Ελλάδα, όμως, έχουμε συνηθίσει σε τέτοια φαινόμενα, ενώ το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους δεν φαίνεται να μας ενοχλεί. Εχουμε συνηθίσει και σε άλλα, πολύ χειρότερα, και τίποτα πια δεν μας κάνει εντύπωση. Κάπως έτσι όμως, χωρίς να το καταλάβουμε επειδή είχαμε συνηθίσει, φτάσαμε ώς εδώ.
Θα πει κανείς: το κάπνισμα είναι το πρόβλημά μας τώρα; Φοβάμαι πως ναι. Αν δεν μπορούμε (ή μάλλον δεν θέλουμε) να εφαρμόσουμε έναν απλό νόμο που ισχύει σε ολόκληρη την Ευρώπη και που έχει προφανή οφέλη για τη δημόσια υγεία, γιατί να περιμένουμε πως θα εφαρμοστεί σωστά οτιδήποτε άλλο;
Αναρωτιέμαι τι αποτέλεσμα θα είχε η δημοσίευση μιας τέτοιας φωτογραφίας στο πρωτοσέλιδο της «Καθημερινής». Φοβάμαι πως δεν θα είχε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, αλλά πολύ θα ήθελα κάποιος να δοκιμάσει. Διαβάζω από ρεπορτάζ σας πως στη Βουλή ουσιαστικά καπνίζουν όλοι. Μήπως να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε έστω αυτό;
Χρηστος Χρυσακης
Απάντηση στον Ρίχτερ
Kύριε διευθυντά
Την ικανοποίησή μας για την πρόσφατη αθώωση του κ. Χάιντς Ρίχτερ –πιστεύουμε σταθερά ότι η ιστορική έρευνα δεν ποινικοποιείται– τη διαδέχτηκε οδυνηρή έκπληξη από ορισμένες διατυπώσεις του για τους Εβραίους της Ελλάδας στην εκπομπή του ΣKAΪ «Ιστορίες», σε συζήτηση μαζί σας, οι οποίες μάλιστα αποτυπώθηκαν με ακόμη δυσμενέστερο τρόπο σε (ανυπόγραφο) ρεπορτάζ της «Καθημερινής» (17.02.2016, «Για όλα φταίει το πελατειακό κράτος», σ. 16). Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο κ. Ρίχτερ φαίνεται να πιστεύει ότι «μεγάλο μέρος των γερμανικών αποζημιώσεων “φαγώθηκε” από το πελατειακό κράτος είτε γιατί πήγε –για παράδειγμα– στους Εβραίους που ψήφισαν το τότε κυβερνών κόμμα […]».
Ο κ. Ρίχτερ θεωρεί ότι για όλα τα δεινά της χώρας μας ευθύνεται το πελατειακό κράτος. Μπορεί να έχει δίκιο. Το ίδιο άλλωστε πιστεύουν και πολλοί άλλοι. Eχει όμως καταφανώς άδικο όποιος, για να θεμελιώσει την πεποίθηση αυτή, ισχυρίζεται ότι οι Eλληνες Εβραίοι «έφαγαν» τις γερμανικές αποζημιώσεις, με αντάλλαγμα την υποστήριξή τους προς το τότε κυβερνών κόμμα.
Ας μας επιτραπεί λοιπόν να κάνουμε, προς χάριν των αναγνωστών σας, τις ακόλουθες επισημάνσεις: Πρώτον: Oποιος αποφασίζει να μιλήσει για τις γερμανικές αποζημιώσεις προς τους Eλληνες Εβραίους πρέπει να θέτει ως αφετηρία της σκέψης και του λόγου του ότι οι Εβραίοι της χώρας μας εξοντώθηκαν από τους Γερμανούς Ναζί σε ποσοστό που εγγίζει το 90%, ένα από τα μεγαλύτερα όλης της Ευρώπης. Δεν επέζησαν δηλαδή και τόσοι πολλοί, ώστε να λάβουν ή να «φάνε» αποζημιώσεις. Δεύτερον: Το συνολικό ποσό των 115 εκατομμυρίων μάρκων, που κατέβαλε ως επανορθωτική αποζημίωση η Γερμανία προς την Ελλάδα, βάσει της συμφωνίας του 1960, δεν προοριζόταν μόνο για τους λιγοστούς Eλληνες Εβραίους, αλλά για όλους τους πληγέντες από τη ναζιστική θηριωδία Eλληνες πολίτες. Τρίτον: Τα ποσά που δικαιούνταν οι Eλληνες Εβραίοι διανεμήθηκαν σε αυτούς μέσω του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος (ΚΙΣΕ), χωρίς πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων και κομματικών προτιμήσεων.
Τέταρτον: Πόσο ενδιαφέρον είχαν, άραγε, για το όποιο κυβερνών κόμμα οι δυο-τρεις χιλιάδες ψήφοι των Εβραίων, ώστε να έρθει σε συναλλαγή μαζί τους και να τους διευκολύνει να «φάνε» τις γερμανικές αποζημιώσεις; Δεν είναι πρόθεσή μας να κάνουμε λόγο εδώ για το μεγάλο ζήτημα των γερμανικών επανορθώσεων, ούτε θα θίξουμε το σταθερό αίτημα του ΚΙΣΕ να μας αποδοθεί ο αρπαγείς από τους Ναζί νομισματικός χρυσός των Εβραίων, μαζί με άλλες δίκαιες αξιώσεις των ελληνικών εβραϊκών κοινοτήτων. Με την επιστολή αυτή θέλουμε απλώς να τονίσουμε, για άλλη μια φορά, ότι είναι επιστημονικά και ηθικά απαράδεκτο να σπιλώνεται, συλλήβδην και ατεκμηρίωτα, μια κοινωνική ομάδα, οποιαδήποτε και αν είναι αυτή.
Ο Πρόεδρος Μωϋσης Κωνσταντινης
Ο Γεν. Γραμματέας Μορδοχαϊ (Μαρσελ) Σολομων
Στην παγίδα
Kύριε διευθυντά
Σχεδόν σε κάθε χώρα έχουν αναδειχθεί κάποια άτομα με εξαιρετικά, άνω του μετρίου, χαρίσματα. Kάποιων η φήμη έχει ξεπεράσει τα εθνικά τους σύνορα. Στη λογοτεχνία, στη μουσική, στη ζωγραφική, στη γλυπτική. Γνωστοί μας και άγνωστοι, ζώντες τε και τεθνεώτες. Λογοτέχνες μουσικοί, ζωγράφοι, γλύπτες, τραγουδοποιοί κ.ά. Aξιοι όλοι τους δημιουργοί μέχρι τη στιγμή που η ύλη και η έμπνευση στερεύουν. Φθάνουν στο τέλος των δημιουργικών τους ικανοτήτων. Προφανώς κάτι φυσιολογικό. H δεξιοτεχνία τους για συνέχιση παραγωγικού έργου δεν βοηθάει πια.
Διαφαίνεται, λοιπόν, ότι το αόρατο εσωτερικό γήρας προηγείται του σωματικού. Iσως, όμως, να συμβαδίζει με τις πρώτες ρυτίδες της άνω επιφανείας της παλάμης. Aν αυτό ισχύει, είναι χρήσιμο. Bοηθάει τον δημιουργό να αποσυρθεί ένδοξος, παρά να επιμείνει να δημιουργεί μακιγιαρισμένες αποτυχίες. Περισσότερο από όλους θα μπορούσε να βοηθήσει έναν κορυφαίο στο είδος του, τον Eλληνα-φαινόμενο με το πολυσχιδές ταλέντο. H υβριστική θεατρική επιθεώρηση χαμηλής πλέον ποιότητας που τώρα μετέρχεται δεν του ταιριάζει. Δεν είναι της δικής του πρότερης χωρητικότητας. Aν, όμως, ανεβαίνει στο σανίδι για λόγους οικονομικούς το πράγμα αλλάζει, αλλά και ντροπή του. Δυστυχώς, όλοι σχεδόν οι επιφανείς εργάτες του λόγου και των καλών τεχνών στο δειλινό της ζωής τους πέφτουν στην παγίδα που εξαρχής τους είχε στήσει το ένδοξο και δημιουργικό παρελθόν τους.
Γεωργ. N. Xαρμαντας – Mεταμόρφωση
Περί του κ. Βαρουφάκη
Kύριε διευθυντά
Στο φύλλο σας της 16ης Φεβρουαρίου δημοσιεύθηκε επιστολή του κ. Φαίδωνος Στράτου ο οποίος θεωρεί την κριτική κατά του Γιάνη Βαρουφάκη υπερβολική διότι, όπως παρατηρεί ο ως άνω επιστολογράφος, είχε καλές και αγαθές προθέσεις όταν ανέλαβε υπουργός Oικονομικών. Είναι βέβαια ανθρώπινη και κατανοητή η προσπάθεια του κ. Στράτου να υπερασπιστεί τον γαμπρό του (σύζυγο θυγατέρας του) και έχει την πλήρη και ειλικρινή συμπάθειά μου ως προς αυτό. Δυσκολεύομαι όμως να συμφωνήσω κατά τα λοιπά με την τοποθέτησή του. Ο κ. Βαρουφάκης, όταν ανέλαβε υπουργός Οικονομικών, γνώριζε τις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και τις μεγάλες πιέσεις που είχαν ασκηθεί έως τότε για την απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Αντί να ασχοληθεί με αυτά, όμως, επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου ενσυνείδητη κοροϊδία των δανειστών μας (δημιουργική ασφάλεια κ.λπ.) ελπίζοντας ότι «σπάζοντάς τους τα νεύρα» για 6 μήνες, στο τέλος θα υπαναχωρήσουν από τις απαιτήσεις τους για σκληρές μεταρρυθμίσεις. Στο διάστημα αυτό (αλλά και πριν από τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015) ο κ. Βαρουφάκης είπε επανειλημμένως μεγάλες ανακρίβειες έως και ψέματα, τόσο στους δανειστές μας όσο και στον ελληνικό λαό (π.χ. ότι επρόκειτο να υπογραφεί συμφωνία από βδομάδα σε βδομάδα), αφαίμαξε οικονομικά όλους τους δημόσιους οργανισμούς (δήμους, νοσοκομεία, μουσεία κ.λπ.), προκάλεσε οικονομικό πανικό και στο τέλος διέλυσε και έκλεισε τις τράπεζες επιβάλλοντας ελέγχους κυκλοφορίας κεφαλαίων. Ουσιαστικά στοιχημάτισε και έχασε τη χώρα σε ένα παιχνίδι μπλόφας, μη χάνοντας ευκαιρία να προκαλεί τους συνομιλητές του (εντός και εκτός Ελλάδας) ακόμα και σε στυλιστικό επίπεδο, εξαφανίζοντας κάθε ίχνος αξιοπιστίας της χώρας, κάτι που βρίσκομε τώρα μπροστά μας ακόμα και σε μη οικονομικά ζητήματα (όπως π.χ. το μεταναστευτικό). Το γεγονός ότι αυτή η αντίληψη πολιτικής και οικονομικής διαπραγμάτευσης αποτελούσε την επίσημη κυβερνητική πολιτική και τύγχανε της εγκρίσεως του κ. Τσίπρα, ο οποίος βρέθηκε, ο ατυχής, από τα αμφιθέατρα και τις καταλήψεις γυμνασίων, να καθορίζει τις τύχες της χώρας, δεν απαλλάσσει των ευθυνών του τον κ. Βαρουφάκη. Ούτε βέβαια αρκούν οι καλές του προθέσεις για να μετριασθεί η κριτική που του ασκείται για την καταστροφή που προκάλεσε σε 5 μόνο μήνες (είναι γνωστό ότι τα μεγαλύτερα εγκλήματα έχουν τελεσθεί με τις αγαθότερες προθέσεις). Ο ίδιος ο κ. Βαρουφάκης παραμένει αμετανόητος αφού, όταν δηλώνει ότι απέτυχε, δεν δέχεται την αποτυχία της πολιτικής του αλλά εννοεί ότι απέτυχε να πείσει τον κ. Τσίπρα να παίξει το παιχνίδι της μπλόφας έως το τέλος, ανεξαρτήτως συνεπειών. Για όλους αυτούς τους λόγους και παρά το ότι η συμπάθειά μου είναι δεδομένη για τον ίδιο τον ως άνω επιστολογράφο, πιστεύω ότι ο κ. Βαρουφάκης θα μείνει στη μνήμη μας ως προκλητικός, αντιπαθής και αποτυχημένος και εύχομαι κάποτε να του αποδοθούν οι πολύ μεγάλες ευθύνες που φέρει για τις μεγάλες ζημίες που προκάλεσε.
Ιωαννης Μαρκιανος Δανιολος
Eντός ή εκτός;
Kύριε διευθυντά
Νόμοι, ψηφίσματα, συντάξεις, επιδόματα, φορολογίες κ.λπ. κ.λπ. Τα ακούμε εμείς οι ανίδεοι περί τα οικονομικά και δεν μπορούμε να βγάλουμε άκρη. Θα αυξηθούν, θα μειωθούν; Αποδείξεις για την εφορία, θα χρειαστούν ή όχι; Παλινωδίες καθημερινές.
Οι πολιτικοί δεν φαίνεται να κατασταλάζουν κάπου και οι πολίτες δεν φαίνεται να κατανοούν τα λεγόμενα και τα πραττόμενα. Δεν κατέχω τα οικονομικά. Νιώθω όμως τη βαθμιαία, σταδιακή και ουσιαστικά μόνιμη απομείωση των εσόδων μας. Αισθάνομαι ότι όσα επί δεκαετίες μάς κρατούσαν πήγαν αλλού. Σε άλλες ομάδες; Σε άλλους σκοπούς; Δεν γνωρίζω. Πιστεύω όμως ότι μόνη ελπίδα της χώρας είναι η έξοδος από το ευρώ. Μετά τόσα χρόνια λιτότητας και τόσα μέτρα, ίσως η λύση είναι αυτή.
Δεν πολιτικολογώ, δεν γνωρίζω αν το «εκτός» υποστηρίζεται από μία ή περισσότερες πολιτικές ομάδες και κινήσεις. Το «εντός ή εκτός του ευρώ» πρέπει να είναι ανεξάρτητο κομματικών πεποιθήσεων. Είναι μια οικονομική θέση. Και είναι απλή λογική. Αφού δεν καταφέραμε τόσα χρόνια να κάνουμε κάτι εντός ευρώ (όπως οι άλλες χώρες που βγήκαν από την κρίση), τι απομένει; Λογικά το «εκτός ευρώ». Η άλλη λύση, δηλαδή να αλλάξει νοοτροπία ο Eλληνας εντός της χώρας, απεδείχθη ανέφικτη.
Δρ Ι. Θ. Καβαλιωτης – Παιδίατρος – Λοιμωξιολόγος