Κύριε διευθυντά
Ξεφυλλίζοντας, στη φιλόξενη Παπαχαραλάμπειο Bιβλιοθήκη της Ναυπάκτου, την αθηναϊκή εφημερίδα «ΑΙΩΝ», βρήκα στο φύλλο αυτής της 14-1-1887 ένα «ελεγείον» αφιερωμένο σε προσφάτως –τότε – αποθανόντα Βρετανό πολιτικό. Το πορτρέτο είναι προφανές ότι πόρρω απέχει από την εικόνα του Ελληνα πολιτικού. Ανευ περαιτέρω σχολίων το παραθέτω, όχι στο σύνολό του αλλά τα κυριότερα σημεία του. Λόγος πυκνός, αλλά πλήρης και εύστοχος, λαμπρό δείγμα μιας «νεκρής» πια γλώσσας και ενός πολιτικού ήθους που εδίδαξε πρώτος o αθάνατος Πλούταρχος, αλλά που δεν βρήκε πρόσφορο έδαφος στη νεοελληνική πραγματικότητα.
ΑΙΩΝ, 14-1-1887 – Εν Daily News του Λονδίνου, κατεχωρίσθη ελεγείον προς τον άρτι θανόντα τόσω αιφνιδίως λόρδον Ιδδεσλεΰ, γεγραμμένου βεβαίως, ου μόνον παρά δεξιού και γλαφυρού ποιητού, αλλά και ικανού γνώστου και βαθέος ψυχολόγου των χαρακτήρων των πολιτευομένων. […] Το ελεγείν, επί λέξει ελληνιστί μεθερμηνευόμενον έχει, ως εξής:
«Εφερεν επαξίως το αρχαίον ένδοξον όνομα του gentleman» (Tennyson).
«Ο ιπποτικός χαρακτήρ του τον άφινε να επιδειχθή εν τη αγροίκω και ποταπή μάχην των κομμάτων· η δε γενναιότης της καρδίας του δεν τον άφινε να αρπάση την επιτυχίαν μεταξύ ευτελών λογομάχων, αφροντιστούντων περί του δικαίου και ορθού· ή είχεν ειρηνοποιόν αποστολήν, ή έμενε μακράν της πάλης, εν γαληνίω υπομονή και σιωπηλή υπερηφανεία».
«Την αγρίαν και ορμητικήν επίθεσιν της ποταπής φιλοδοξίας περιφρονητικώς απεδοκίμαζε. Του επιδεικτικού κομπορρήμονος την πανοπλίαν ουδέποτε ενεδύετο ούτε έπαλλε ποτε ξίφος, όπερ το αίσχος είχεν μολύνει. Ηγνόει την ανόσιον φλόγα του μίσους και ουδέποτε κατήνεγκεν δολοφόνον τραύμα». […].
Αντωνης Ν. Βενετης