Κύριε διευθυντά
Σε ένα παλιό θεατρικό πρόγραμμα διάβασα πως όταν πρωτοπαίχτηκαν οι Απάχηδες των Αθηνών το 1920 έκαναν πάνω από 600 παραστάσεις. Θα πρέπει να είναι το πιο πολυπαιγμένο και πιο αγαπημένο μουσικό έργο των Αθηναίων και δικό μου. Τους έχω δει τρεις φορές: πολύ παλιά στη Λυρική Σκηνή, και ξανά το 2001 σε παραγωγή πάλι της Λυρικής σε σκηνοθεσία Γ. Ρεμούνδου, όταν παίζονταν στο Ακροπόλ επί δύο συνεχή χρόνια με 60.000 θεατές τη σεζόν, ρεκόρ ανεπανάληπτο. Και τώρα πάλι, που παίζονται στο θέατρο Κνωσός στα Πατήσια, σε σκηνοθεσία και πάλι Γ. Ρεμούνδου και μουσική διεύθυνση των Γ. Αραβίδη και Κ. Δρακάκη, πήγα και τους ξαναείδα την περασμένη Κυριακή, εν μέσω ενός ενθουσιώδους κοινού. Εμαθα πως κάποιοι έχουν πάει, λέει, να τους δουν τέσσερις και πέντε φορές! Αναρωτήθηκα πώς γίνεται μέσα στην κρίση, 24 τραγουδιστές και ηθοποιοί, 17 μουσικοί και δύο μαέστροι να παράγουν ένα τέτοιο υπερθέαμα; Μίλησα με κάποιους απ’ αυτούς και πληροφορήθηκα πως έγινε χωρίς παραγωγό, χωρίς επιχειρηματία και χωρίς να έχει ξοδευτεί ούτε ένα ευρώ! «Από αγάπη για τη μουσική και για το θέατρο», «από ανάγκη να εκφραστούμε», λένε. «Ετσι για πείσμα, με αυταπάρνηση και αλληλεγγύη»… «σαν αγώνας, σαν αντίσταση ενάντια στην κοινωνική κατάθλιψη»… «να κάνουμε τον κόσμο να γελάσει λιγάκι», μου είπαν. Τόσο απλά: πενήντα καλλιτέχνες (οι περισσότεροι απολυμένοι και άνεργοι) δούλεψαν σκληρά και ανιδιοτελώς για έναν ολόκληρο χρόνο, για να προσφέρουν ένα ποιοτικό μουσικό θέαμα σε αισθητικές προδιαγραφές Λυρικής Σκηνής (με δανεισμένα λαμπερά κοστούμια και σκηνικά από τη Λυρική), στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας. Και ο κόσμος συρρέει από όλο το λεκανοπέδιο, αναζητώντας και βρίσκοντας το δρομάκι της οδού Κνωσού! Οι θεατές ζητωκραύγαζαν όρθιοι και στο τέλος είδα πολλούς, και ηλικιωμένους σαν εμένα, να μη φεύγουν, να τους περιμένουν, να τους αγκαλιάζουν και να τους ευχαριστούν συγκινημένοι! Ηταν η καλύτερη παράσταση των Απάχηδων που έχω δει. Σας βεβαιώνω: το θεατρικό κατόρθωμα των Απάχηδων στο θέατρο Κνωσός είναι το πιο λαμπρό παράδειγμα πολιτιστικής αντίστασης στην κρίση!
Παντελης Ερμηλιος – τέως δικηγόρος
Ομηροι οι νοσηλευτές
Κύριε διευθυντά
Η έλλειψη πολιτικής βούλησης για την πρόσληψη νοσηλευτικού προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία κρατά πολλούς νοσηλευτές μακριά από τις οικογένειές τους (μόνο στον Ευαγγελισμό 52 νοσηλευτές!). Υπουργείο Υγείας, ΥΠΕ και διοικήσεις νοσοκομείων πράττουν παράβαση καθήκοντος, παραβιάζοντας τους νόμους για τις τρίμηνες μετακινήσεις και τις μετατάξεις, ΦΕΚ 176/Α/1-8-2007 και ΦΕΚ 129/Α/3-8-2010. Και η παράβαση καθήκοντος όλων αυτών συνεχίζεται με «εντολή» διαταγή να επικαλούνται την πρόταση «Ελλειψη προσωπικού» για αυτή τη διαταγή, δεν υπάρχει νόμος (ΦΕΚ)! Και εδώ πράττουν το αδίκημα της παράβασης καθήκοντος! Και σωστά κάνουν οι όμηροι νοσηλευτές που προσφεύγουν όχι μόνο στην ελληνική Δικαιοσύνη, αλλά και στα αρμόδια ευρωπαϊκά όργανα, για παράβαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για παράβαση νόμων υπέρ της οικογένειας, για παράβαση νόμων υπέρ της εργαζόμενης γυναίκας (νοσηλεύτριας).
Είναι καιρός οι κυβερνήσεις και αυτή τώρα να κάνουν τις σωστές και αναγκαίες προσλήψεις στην υγεία και όχι μόνο προσλήψεις με ανταποδοτικό όφελος την ψήφο.
Αντωνης Μπολος – Αθήνα