Κύριε διευθυντά
Από τα ΜΜΕ πληροφορηθήκαμε ότι ο νέος πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης προτίθεται να προβεί σε διορθώσεις στους μισθούς των βουλευτών, που περιλαμβάνουν μειώσεις, κατάργηση του αφορολογήτου κ.λπ. Λόγω της οικονομικής κρίσης, έχουν μειωθεί σημαντικά όλοι οι μισθοί και οι συντάξεις των πολιτών, επομένως όποια μέτρα και αν ληφθούν και για τις αποδοχές των κ.κ. βουλευτών, αυτά θα είναι λογικά, δίκαια και αντικειμενικά σωστά.
Παράλληλα πολλοί πολίτες πιστεύουν ότι ο πρόεδρος θα πρέπει να εξετάσει και το θέμα της αντιμισθίας του προσωπικού της Βουλής, όπου υφίστανται κραυγαλέες αδικίες. Γιατί είναι απαράδεκτο να υπάρχει γι’ αυτό το προσωπικό ειδική μεταχείριση. Οι υπάλληλοι αυτοί είναι δημόσιοι υπάλληλοι και επομένως θα πρέπει να πληρώνονται και αυτοί, όπως όλοι οι άλλοι με το νέο ενιαίο μισθολόγιο. Η δικαιολογία ότι αυτοί εργάζονται περισσότερο από τους άλλους υπαλλήλους δεν είναι επαρκής ούτε ορθή, γιατί εάν (και όποτε) κάποιοι από αυτούς δουλεύουν υπερωριακά, είναι μεν σωστό να αμείβονται επιπλέον, αλλά μόνο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αμείβονται για τυχόν υπερωριακή εργασία και οι υπόλοιποι δημόσιοι υπάλληλοι. Ελπίζουμε ο πρόεδρος να διορθώσει αυτή την αδικία που εκκρεμεί από πολλά χρόνια.
Νικος Δυοβουνιωτης – Πολιτικός μηχανικός – Κηφισιά
Το Ασφαλιστικό
Κύριε διευθυντά
«Οι Ελληνες θελήσαντες να διαβούν την Αίμον επιτροπήν συνέστησαν Τσάτσον, Κρασσάν και Κρέμον».
Πουθενά αλλού δεν ταιριάζει περισσότερο το στιχούργημα αυτό του Αχ. Παράσχου όσο στις προσπάθειες που καταβάλλονται εκάστοτε για τη βελτίωση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας μας. Γέμει ο ιστορικός του βίος από παρόμοιες διαδικασίες. Αλλες απέθνησκαν εν τη γενέσει τους, άλλοι επιβάρυναν τους επιχειρήσαντες (Μητσοτάκης, Γιαννίτσης), όλες ατελέσφορες.
Σήμερα γίνεται παρόμοια προσπάθεια, οι οιωνοί για αποτελεσματικότητα ευνοϊκοί.
Πράγματι οι ανακοινωθείσες απόψεις, με την επιφύλαξη της ασύμμετρης σύζευξης επικουρικής – κυρίας ασφάλισης (δομικές οι διαφορές τους), έχουν το τεκμήριο της ορθότητας: οδηγούν στην ενιαία αντιμετώπιση του πληθυσμού, λυδία λίθο της κοινωνικότητας του συστήματος, που υπήρξε θύμα της συντεχνιακής προελεύσεώς του.
Ισως μάλιστα η παρούσα οικονομική κρίση να είναι ευκαιρία δημιουργικότητας γιατί περιορίζει σημαντικά ιδιοτελείς αντιρρήσεις.
Δρ Π. Κυριακουλακος, Αθήνα