Κύριε διευθυντά
Κάποτε μαθαίναμε ότι πρέπει να νιώθουμε υπερήφανοι για την καταγωγή μας, για την πίστη μας, για τις άριστες επιδόσεις μας κατά περίπτωση στις επιστήμες, στις τέχνες, στην έντιμη εργασία μας. Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα όσοι καυχώνται για την ελληνικότητά τους θεωρούνται επίσημα «ρατσιστές» και όσοι είναι περήφανοι για την πίστη τους «φανατικοί», ενώ η αριστεία είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος της δημόσιας ζωής. Κοντά σε τόσες άλλες λέξεις έχασε και η υπερηφάνεια το νόημά της, και κατάντησε να σημαίνει συγκεκριμένο σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό. Κι έτσι, σε μια εποχή που γίνονται επίσημες εισηγήσεις για κατάργηση των σχολικών παρελάσεων, ακούμε να διαφημίζεται και στα κρατικά δελτία ειδήσεων η ετήσια «παρέλαση υπερηφάνειας» των ομοφυλοφίλων. Στο τέλος του «Επιταφίου» ο Θουκυδίδης βάζει στο στόμα του Περικλή τη φράση: «άθλα γαρ οις κείται αρετής μέγιστα, τοις δε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσιν» («Εκεί όπου ορίζονται σπουδαία έπαθλα για την ανδρεία, εκεί υπάρχουν και οι άριστοι πολίτες» [μτφρ. Α. Βλάχου]). Αντίστροφα βέβαια, αν η πολιτεία δεν τιμά την ανδρεία, την πίστη, την αρετή, την τιμιότητα, τη σωφροσύνη, αλλά αντίθετα αναδεικνύει και προβάλλει την ψευδεπίγραφη σεξουαλική «υπερηφάνεια», κατεβάζει τον κοινωνικό πήχυ στο κατώτερο δυνατό σημείο. Κι αυτό δεν είναι απλώς κρίμα, αλλά αφορμή για κατάκριμα.
Αντωνιος Παπαγιαννης – Ιατρός, Θεσσαλονίκη