Κύριε διευθυντά
Ο Ιούλιος είναι ένας μήνας φορτωμένος με πολλές πικρές αναμνήσεις για την Κύπρο.
Ο φετινός Ιούλιος όμως ξεχώρισε από την αδελφοποίηση των Συλλόγων «Ελπίδα», για παιδιά με καρκίνο, Ελλάδος και Κύπρου.
Η εκδήλωση έγινε στο προεδρικό μέγαρο της Λευκωσίας παρόντων των προέδρων των δύο κρατών, οι οποίοι προσέδωσαν βέβαια θεσμικό κύρος. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές και άξιοι θαυμασμού, όμως, είναι οι ιδιώτες που αφιέρωσαν τη ζωή τους εθελοντικά για το θεάρεστο έργο των αδελφοποιημένων συλλόγων. Με το έργο τους απέδειξαν ότι για να ανθήσει η «Ελπίδα» θέλει όραμα, αυτοπροορισμό και σκληρή δουλειά. Στο περιθώριο της βραχείας παραμονής του στη Λευκωσία, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας ανηγορεύθη επίτιμος δημότης Μόρφου και του παρεδόθη το χρυσό κλειδί της πόλεως. Ομολογουμένως ένιωσα αιφνιδιασμό από τις αντινομίες που περιείχε αυτή η κίνησις. Ο υπ’ αριθμόν ένα πολίτης της Ελλάδος γίνεται, υποτίθεται, αποδέκτης μιας τιμής, αλλά αδυνατεί να επισκεφθεί ελεύθερα αυτήν την πόλη άρα αυτομάτως χρήζεται και εκτοπισμένος πρόσφυγας! Δεν είναι παράδοξο που προέκυψαν αντιδικίες και φιλυποψία μεταξύ των προσφύγων, μήπως με αυτόν τον τρόπο γίνεται απόπειρα να «Μορφοποιηθεί» η κυοφορούμενη λύσις κατ’ αναλογίαν κινήσεως που έγινε παλαιότερα, να «Αμμοχωστοποιηθεί». Ο κ. Παυλόπουλος, βέβαια, στην ομιλία του ετόνισε ότι δεν νοείται λύση χωρίς επιστροφή όλων των Κατεχομένων, φοβούμαι όμως ότι στις ειδήσεις πέρασε το μήνυμα ότι η απόδοση της Μόρφου μπορεί να καθορίσει την ευόδωση των λεγομένων δικοινοτικών συνομιλιών.
Μια άλλη πιθανή παρενέργεια αυτής της πρωτοβουλίας του δημάρχου Μόρφου θα ήταν να αρχίσουν αλυσιδωτές προτάσεις κατεχόμενων πόλεων να χρίσουν επίτιμο δημότη τον κ. Πρόεδρο, μήπως με αυτόν τον τρόπο πάρουν προτεραιότητα για προνομιακή αντιμετώπιση… Δεν πέρασε πολύς καιρός και ήδη διαπιστούται κλιμάκωση των απαιτήσεων της Τουρκίας εις βάρος όχι μόνον της Κύπρου αλλά του ελληνισμού στο σύνολό του. Φαίνεται ότι η διάλυση των ψευδαισθήσεων για «επί θύραις λύσιν» γίνεται από τον υπαίτιο του προβλήματος. Φτάνει να το αντιληφθούν όσοι τρέφουν φρούδες ελπίδες για ευόδωση του διαλόγου κωφών για τη θνησιγενή Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Νικος Ερρικου Ιωαννου – Καρδιολόγος
Από τον Κικέρωνα στον Δημάρατο
Κύριε διευθυντά
Περιηγούμενη μια μέρα την πόλη της Κω βρέθηκα στην πλατεία του ιστορικού πλατάνου, όπου και το Διοικητήριο (το επιβλητικότερο κτιριακό συγκρότημα της Ιταλοκρατίας 1912 – 1947) στο οποίο συστεγάζονται διάφορες υπηρεσίες του νησιού, όπως τα Δικαστήρια, η Αστυνομία, το Δασαρχείο κ.ά. Στη δυτική όψη του Δικαστηρίου δεσπόζει η μεγάλη εγχάρακτη επί του τοίχου λατινική επιγραφή: «Legum Omnes Servi Sumus» (= όλοι είμαστε δούλοι των νόμων). Ο σοφός αυτός λόγος, όπως διατυπώθηκε στα ρωμαϊκά χρόνια από τον Κικέρωνα (ας μου επιτραπεί εδώ μία διευκρίνιση ότι ο Κικέρων «βροντοφώνησε» μεν, όπως διάβασα κάπου, αλλά επαναλαμβάνοντας την Ελληνική Αρχαιότητα), μου θύμισε συνειρμικά τον περίφημο διάλογο Δημάρατου – Ξέρξη που μας διασώζει ο ιστορικός Ηρόδοτος στο Η΄ βιβλίο του: «Ελεύθεροι γαρ εόντες ου πάντα ελεύθεροι εισι· έπεστι γαρ σφι δεσπότης νόμος, τον υποδειμαίνουσι πολλώ έτι μάλλον ή οι σοι σε». (Και με το να είν’ ελεύθεροι, δεν σημαίνει ότι είναι και σε όλα γενικώς· έχουν και αυτοί έναν αφέντη, τον νόμο, που τον φοβούνται πολύ περισσότερο απ’ ό,τι φοβούνται οι δικοί σου εσένα). Καυχάται λοιπόν, «καμαρώνει» ο βασιλιάς της Σπάρτης, μιλώντας με τον Πέρση βασιλιά, για τον σεβασμό και την υπακοή στον νόμο που τηρούσαν οι πολίτες-υπήκοοί του. Αναπόφευκτη είναι, πιστεύω, η αντιπαράθεση με τη σημερινή πραγματικότητα: η πατρίδα μας εαλωμένη για άλλα εκατό χρόνια. Η χώρα μας αποικιοποιήθηκε με τη μεθοδευμένη χρεοκοπία στην οποία την οδήγησαν οι «ανίκανοι κυβερνήτες» της, όπως έγραψε το 1891 ο Παπαδιαμάντης. Το πολιτειακό μας σύστημα σεσηπός και δομημένο, δυστυχώς εξαρχής, πάνω στην αδικία και την ανισότητα, ευνοεί παντού την «έννομον αδικίαν», τη νομιμοφάνεια και ουχί τη νομιμότητα, τη δικαιοσύνη. Κορωνίς λοιπόν, θα λέγαμε, στη γενική παρακμή των πάντων που ζούμε σήμερα, η ουσιαστική ανυπαρξία της ισχύος των νόμων. Με αυτές τις οικτρές διαπιστώσεις διερωτάται κανείς με πόνο ψυχής: Ποιος και για ποιον (άρχοντες και αρχόμενοι) μπορεί να καυχάται πλέον σήμερα;
Κατερινα Παπαθωμα – Μαστοροπουλου – Φιλόλογος – αρχαιολόγος, λέκτωρ Φιλοσ. Σχ. Πανεπιστημίου Αθηνών