Κύριε διευθυντά
Ο επιστολογράφος σας κ. Δημήτριος Γεωργαντάς («Κ», Τρίτη 1.11.16) πιστεύει ότι οι απόψεις του προέδρου Ομπάμα για επανδρωμένη αποστολή στον Αρη (μετ’ επιστροφής) προκαλούν δέος «σε κάθε εχέφρονα άνθρωπο» λόγω του αστρονομικού κόστους.
Εν συνεχεία αναφέρει ότι «κάθε λογικός άνθρωπος» θα προέτασσε «τα πρακτικά επιτεύγματα της επιστήμης» που θα μπορούσαν να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων.
Καίριο πλήγμα της «λογικής» κατά της αφηρημένης έρευνας. Θα μπορούσε κανείς να προσθέσει τα δισεκατομμύρια δολάρια (και ανθρώπινα θύματα) που ξοδεύτηκαν για να πάμε στη Σελήνη, και ακόμη εκείνα που ξοδεύονται στο CERN και άλλα αντίστοιχα κέντρα. Δεν αρκεί μία επιστολή –από έναν μη ειδικό– για να απαριθμήσουμε τα «παράπλευρα» ευεργετικά αποτελέσματα, στην καθημερινή μας ζωή, από τις «άσκοπες» έρευνες.
Οπως π.χ. η σμίκρυνση των υπολογιστών, το GPS κτλ. Σκοπός της παρούσης είναι άλλος. Δεν υπάρχουν πεταμένα λεφτά. Τα δισεκατομμύρια που κοστίζουν τα διαστημικά προγράμματα δεν πετιούνται στον αέρα για να δούμε τι υπάρχει στον Αρη. Στον Αρη υπάρχουν πέτρες και το ξέρουμε όλοι, εκτός από εκείνους που πιστεύουν στην Αστρολογία και αποδίδουν σε αυτές τις πέτρες φιλοπόλεμες ιδιότητες. Τα χρήματα αυτά ξοδεύονται σε αμοιβές επιστημόνων και άλλων εργαζομένων, σε αγορές πρώτων υλών, σε δεκάδες υπεργολάβους που κατασκευάζουν τα «εργαλεία» που συγκροτούν τους πυραύλους και δορυφόρους κ.ο.κ. για να καταλήξουν στην κοινωνία και σε κάθε είδους εργαζόμενους και σούπερ μάρκετ. (Και εν συνεχεία στο κράτος μέσω της διαδοχικής φορολογήσεως κάθε συναλλαγής.)
Ολόκληρες πόλεις συντηρούνται από αυτά τα προγράμματα.
Ενα ακραίο παράδειγμα είναι το προκλητικό πέταμα λουλουδιών ή το χυδαίο άναμμα πούρου με μεγάλο χαρτονόμισμα.
Ακόμη και τότε τα λεφτά δεν είναι πεταμένα, δεδομένου ότι τα χαρτονομίσματα είναι χρεόγραφα του Δημοσίου και όποιος τα καίει ελαττώνει το δημόσιο χρέος.
Τηλεμαχος Μαρατος
Το έργο που επιτελεί το Ινστιτούτο Βενετίας
Κύριε διευθυντά
Είχα την τύχη –και την τιμή– να φιλοξενηθώ για λίγες εβδομάδες, πριν από κάμποσα χρόνια, στο Ελληνικό Ινστιτούτο Βυζαντινών Σπουδών της Βενετίας –του μόνου ελληνικού επιστημονικού Ιδρύματος που λειτουργεί εκτός Ελλάδος– και να διαπιστώσω έτσι το υψηλό επίπεδο του έργου που επιτελεί και, ιδιαιτέρως, το έργο της υπεύθυνης για τη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος κ. Δέσποινας Βλάσση για τις γνώσεις της, για την ευπρέπεια και την προθυμία της, για την όλη της, τέλος πάντων, παρουσία και συμβολή στο έργο του Ινστιτούτου αλλά και για τη βοήθειά της προς τους επιστήμονες που απευθύνονται σε αυτό.
Θα ήθελα έτσι να προσυπογράψω τα όσα γράφει ο καθηγητής Antonio Rigo στην επιστολή του που δημοσιεύθηκε στο φύλλο της «Κ» την 1η Οκτωβρίου και να διατυπώσω μια αφελή απορία. Επιτέλους, μέχρι πότε θα συνεχίζουμε να βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια;
Ας το αφήσουν ήσυχο το Ινστιτούτο. Ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά του, να τιμά τη χώρα μας και να έχει την εκτίμηση και τον σεβασμό των ξένων συναδέλφων.
Δεν χρειάζεται έξωθεν παρέμβαση και μάλιστα του είδους που διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό.
Διονυσης Α. Ζηβας – Αρχιτέκτων, ομότιμος καθηγητής Ε.Μ. Πολυτεχνείου
Αλλο καταστροφικός, άλλο προβληματικός
Κύριε διευθυντά
Με ιδιαίτερη έκπληξη άκουσα τον Αρχιεπίσκοπο να χαρακτηρίζει, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής συνέντευξής του σε εσάς, «προβληματικό» τον υπουργό Παιδείας. Ο προσδιορισμός αυτός είναι μάλλον επιεικής, κρίνοντας από το καταστροφικό έργο του κ. Φίλη.
Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός ότι είναι ανεπίτρεπτο να ακούγονται τέτοια λόγια από τα χείλη του Προκαθημένου της Εκκλησίας, ο οποίος καθημερινά επιβεβαιώνει την επιτακτική ανάγκη πλήρους διαχωρισμού αυτής από το κράτος. Ο ίδιος είπε άλλωστε ότι «υπάρχει μια μητρική σχέση μεταξύ της Εκκλησίας και του λαού μας», στην οποία προφανώς ένα σύγχρονο κράτος δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο διαμεσολάβησης.
Η «αποκρατικοποίηση» της Εκκλησίας της Ελλάδος θα της επιτρέψει να ασχοληθεί απερίσπαστη με το έργο της, μακριά από την πολιτική και πιο κοντά στον απλό λαό, μητέρα του οποίου αισθάνεται.
Βασιλης Μασσελος – Ψυχικό