Κύριε διευθυντά
Στο πλαίσιο του οικονομικού κλίματος που έχει διαμορφωθεί, η κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα είναι αναπόφευκτη. Η οικονομική πολιτική των τελευταίων ετών έχει λειτουργήσει κατά της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας. Οι λόγοι είναι γνωστοί. Πολιτική ανεπάρκεια, έλλειψη βούλησης για μεταρρυθμίσεις, υψηλή φορολογία σε συνδυασμό με χαμηλής ποιότητας κρατικές υπηρεσίες, και βέβαια ένας κομματικά ελεγχόμενος κρατικός μηχανισμός.
Eύλογα έχουμε δει την αντίδραση του ιδιωτικού τομέα και των ελεύθερων επαγγελματιών, που είναι άλλωστε και η σπονδυλική στήλη μιας οικονομίας. Εκείνο όμως που παραμένει, και αυτό είναι και το παράδοξο, είναι η χειραγώγηση του ιδιωτικού τομέα από τα πολιτικά κόμματα, που συνάδει με την ανεπάρκειά του να λειτουργήσει ανεξάρτητα και ως εκ τούτου είναι άξιος της τύχης του. Kαι η χειραγώγηση αυτή συμπεριλαμβάνει και πολιτικά κόμματα, που είναι «φιλελεύθερης» κατεύθυνσης.
Το θέμα εστιάζεται στην αντιπροσώπευση των φορέων που εκπροσωπούν τον ιδιωτικό τομέα και ελεύθερους επαγγελματίες, όπως τεχνικά και εμπορικά επιμελητήρια, βιομηχανικά και βιοτεχνικά επιμελητήρια και τα διάφορα συλλογικά όργανα. Η αντιπροσώπευση των φορέων αυτών είναι από παρατάξεις και υποψηφίouς που στηρίζονται από τα διάφορα κόμματα, με αποτέλεσμα να εκλέγονται οι δημοφιλέστεροι σε κάθε κοματική παράταξη, και όχι απαραίτητα οι καλύτεροι, οπότε αυτοί συμετέχουν στις διάφορες επιτροπές, και έχουμε μια επανάληψη της βουλής, που αντικατοπτρίζει τα τεκταινόμενα της ελληνικής βουλής, ή και συμβιβάζεται με την πολιτική βούληση της χώρας. Οι φορείς αυτοί θα έπρεπε να είναι αυτόνομοι και ανεξάρτητοι, και όχι να αποτελούν μια μικρογραφία της τραγικής πολιτικής κατάστασης της χώρας.
Δρ Στιβ Μπακαλης – Μελβούρνη, Αυστραλία
H δραστηριότητα της κ. Λυδίας Κονιόρδου
Kύριε διευθυντά
Στην εφημερίδα «Καθημερινή» του Σαββάτου 12 Νοεμβρίου 2016 (βλ. Απόστ. Λακασά, «Δεν απολογούμαι για τις επιλογές μου», στο ένθετο «Ζωή», σελ. 3) αναφέρεται, σχετικά με τη νέα υπουργό Πολιτισμού, την εξαίρετη ηθοποιό κ. Λυδία Κονιόρδου που πρωταγωνιστεί στο θεατρικό έργο «Και τώρα οι δυο μας», ότι «οι παραστάσεις συνεχίζονται και μετά την υπουργοποίησή της, “αμισθί πλέον”, όπως [η ηθοποιός] τονίζει». Βλ. και συνέντευξή της στο «ΒΗΜΑ» (13.11.2016) στο ένθετο «Πολιτισμός». Ομως η συμμετοχή τής υπουργού στις παραστάσεις αυτές, και μετά την υπουργοποίησή της, είναι παράνομη για τους κάτωθι λόγους: Στην παράγρ. 3 του άρθρου 81 του Συντάγματος ορίζεται ότι: «Οποιαδήποτε επαγγελματική δραστηριότητα των μελών της Κυβέρνησης, των Υφυπουργών και του Προέδρου της Βουλής αναστέλλεται κατά τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων τους». Γίνεται δεκτό ότι με τη διάταξη αυτή καθιερώνεται το λεγόμενο ασυμβίβαστο (Inkompatibilität) της ιδιότητας του μέλους της κυβέρνησης με την άσκηση κάθε επαγγελματικής δραστηριότητας, η οποία και αναστέλλεται ευθύς με την ανάληψη των καθηκόντων του υπουργού. Ο δικαιολογητικός λόγος, για τον οποίο καθιερώθηκε η απαγόρευση αυτή, είναι η εκατέρωθεν εξασφάλιση πλήρους ανεξαρτησίας. Ο υπουργός δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται τη θέση του για να αποκομίζει ιδιαίτερα οφέλη από το ασκούμενο επάγγελμα, ούτε και μπορεί, στην όποια θέση και αν είναι, να επικαλείται την υπουργική του ιδιότητα και να ασκεί έτσι πιέσεις προς κάθε κατεύθυνση. Το Σύνταγμα θέλει να μην υπάρχει σύγχυση μεταξύ δημοσίου συμφέροντος, που μόνον οφείλει να υπηρετεί ο υπουργός, και ιδιωτικών ή επαγγελματικών συμφερόντων του. Στην έννοια δε της επαγγελματικής δραστηριότητας εμπίπτουν η άσκηση κάθε ελεύθερου επαγγέλματος, π.χ. δικηγόρου, ιατρού κ.λπ., καθώς και η παροχή εξαρτημένης εργασίας με κατοχή θέσεως στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα. Πέρα των ως άνω που αναλυτικότερα εκτίθενται στο βιβλίο μου «Σύνταγμα 1975-Corpus, III, άρθρα 81-92, Αντ. Ν. Σάκκ. 1999, σελ. 51 επ.», υποστηρίζω επί λέξει και τα εξής: «το ασυμβίβαστον υπάρχει, έστω και αν για την συγκεκριμένη δραστηριότητα δεν καταβάλλεται αμοιβή. Ο δικηγόρος ή ο ηθοποιός που έγινε υπουργός δεν μπορεί να εξακολουθήσει να ασκεί το επάγγελμά του, έστω κι αν ισχυρίζεται ότι έχει συμφωνηθεί να μην του καταβληθεί αμοιβή για οποιονδήποτε λόγο. Η ερμηνεία αυτή εξυπηρετεί καλύτερα τον σκοπό της απαγορεύσεως, έτσι άλλωστε αποφεύγονται και οι καταστρατηγήσεις της» (σελ. 53). Προφανώς, η απαγορευτική διάταξη στο Σύνταγμα τέθηκε όχι για να μην πλουτίσουν οι υπουργοί, αλλά για να εξασφαλιστεί ότι θα ασκήσουν τα καθήκοντά τους με πλήρη αμεροληψία, υπηρετώντας αποκλειστικά το δημόσιο συμφέρον και μακράν παντός, άμεσα ή έμμεσα, ιδιωτικού οφέλους. Δεν νοείται υπουργός-δικηγόρος να υπογράφει δικόγραφα και να παρίσταται στα δικαστήρια δωρεάν! Είναι, εντεύθεν, αναμφισβήτητο ότι η μη συμμόρφωση στους προεκτεθέντες απαγορευτικούς κανόνες γεννά ποινική ευθύνη του υπουργού λόγω παραβιάσεως του άρθρου 81 παράγρ. 3 του Συντάγματος και, ενδεχομένως, ανοίγει η οδός για τις διαδικασίες του άρθρου 86 Σ. Συνεπώς, εφόσον η κ. Κονιόρδου θέλει να παραμείνει υπουργός, οφείλει να αναστείλει πάραυτα τις όποιες επαγγελματικές δραστηριότητές της, έστω και αν αυτές συνίστανται σε μερική μόνον απασχόληση. Διαφορετικά είναι «υπόλογος για την επιλογή της». Η Μελίνα, ως υπουργός, ουδέποτε έπαιξε θέατρο.
Πετρος Ι. Παραρας – Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, επίτιμος αντιπρόεδρος ΣτΕ
Κραυγή αγωνίας από τη Χίο
Κύριε διευθυντά
Η κατάσταση στο νησί μας είναι απελπιστική. Η αδιαφορία, αναλγησία, ανικανότητα της κυβερνήσεως και των φορέων της, μας έχουν εξαντλήσει και καταστρέψει την οικονομία του νησιού μας. Μοναδική λύση του προσφυγικού προβλήματος στο Αιγαίο είναι η «λύση Αυστραλίας» – ένα ή δυο στρατιωτικοποιημένα νησιά, όπου όλες οι προσφυγικές ροές κατευθύνονται, σταθεροποιούνται και διεκπεραιώνονται από γραφειοκρατία της Ε.Ε. και του ΟΗΕ.
Ταυτόχρονα η λύση αυτή απομονώνει την Τουρκία και της αφαιρεί τη δυνατότητα να εξασκήσει εκβιαστική πολιτική. Τέλος, αποδυναμώνει πλήρως τα ερείσματα της Χρυσής Αυγής…
Μιχαλης και Δεσποινα Μοσχου – Χίος