Κύριε διευθυντά
Επειδή η παιδεία είναι η γιγαντιαία εισπνοή παρελθόντος και εμπνοή μέλλοντος, θα περίμενε κανεις μιαν καλομελετημένη (μακροπρόθεσμη και δημοκρατική) συναίνεση, αντί για το ασθματικό γαϊτανάκι των εκάστοτε υπουργών Παιδείας – και τις μάλλον ασύμμετρες «αντιδράσεις» των πολιτών. Η σημαία, λόγου χάρη, πράγματι δεν θα έπρεπε να είναι βραβείο για τον ευφυέστερο, αλλα για τον πιο καλόκαρδο ή για τον φτωχότερο μαθητή που τα καταφέρνει. Προς τι λοιπόν οι αποπροσανατολισμένες φωνές μας; Την ίδια στιγμή, όπου ο λαός μας κατάπιε ξανά αμάσητο το δήθεν άσυλο που του υπονομεύει το μέλλον του. Διοτι, σε καιρούς δημοκρατίας, ουδείς ουδέποτε απείλησε τις πανεπιστημιακές ιδέες – εκτός απ’ τον χθεσινό λυκειόπαιδα που εξωπετάει αντιδημοκρατικότατα απ’ τους χώρους εργασίας των όλα τα «άλλα» μέλη της πανεπιστημιακής μη κοινότητας («κατάληψη», σου λέει). Σαράντα χρόνια πέρασαν, κι ακόμα ν’ αντιδράσουν οι συμπολίτες μας…
Θ. Π. Τασιος, Πεντέλη