Κύριε διευθυντά
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον ανέγνωσα στο φύλλο της 17-9-2017 το εξόχως ενημερωτικό και, κατά την άποψή μου, «προειδοποιητικό» άρθρο του κ. Κ. Τασούλα «Με πλατφόρμα Κουτσόγιωργα…». Η αρτιότητα του λόγου του κ. Τασούλα, ο οποίος εκθέτει τις πολιτικές του απόψεις χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς βερμπαλισμούς και ανεμώλια έπη, με αίσθηση καθήκοντος και με «δωρική» γλωσσική λιτότητα, πάντοτε με ενθουσιάζει.
Ειλικρινώς όμως στο άρθρο του αυτό με εντυπωσίασε, η «προφητική και προειδοποιητική» αναφορά του στο ότι… «δεν είναι η Ν.Δ. το κόμμα που μπορεί να βγάλει τη χώρα και πάλι από την κρίση και να την οδηγήσει σε μια κανονικότητα ευρωπαϊκού επιπέδου, αλλά είναι και το κόμμα που από τώρα και μέχρι τις εκλογές μπορεί και πρέπει να “κάψει” κάθε σενάριο διχασμού και λάσπης…». Προφανώς ο Κ. Τασούλας, αν και δεν βίωσε το «μονόπλευρο διχάζεσθαι» των Ελλήνων, κατά την περίοδο του εμφυλίου σπαραγμού, το διδάχθηκε όμως την περίοδο του 1985-1989, στην οποία και αναφέρεται, γι’ αυτό και τονίζει αυτό το οποίο μας διδάσκει η αρχαιοελληνική γραμματεία, διά στόματος του Πλάτωνος. «Πάσα δη κοινωνία ευρυθμίας τε και ευαρμοστίας δείται». Και συνεχίζει:
«Η Ν.Δ. πρώτα θα αναμετρηθεί με τον επικείμενο διχασμό της λάσπης και μετά κυβερνώντας με τα προβλήματα της χώρας». Προφητεύει δε ότι μπορεί «η Ν.Δ. να βγάλει πέρα νικηφόρα και τις δύο αναμετρήσεις». Το «προφητεύει», αλλά και το πιστεύει. Και η πίστη του αυτή εδράζεται σε αυτό το οποίον επισημαίνει ο συνεργάτης σας κ. Αθαν. Ελλις (19-9-2017), ότι δηλαδή ο οιακοστρόφος της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκος Μητσοτάκης… «Ηταν στιγμές που εξέπεμπε τη σιγουριά και την αυτοπεποίθεση του πατέρα του…» και όχι «κακέκτυπο» μιμητισμού!
Είναι παρήγορον ότι, στις ανεύθυνες ημέρες μας, στα «πέτρινα» αυτά χρόνια της πορείας της πατρίδας μας, κατά τα οποία παρατηρείται η εισβολή στο ελληνικό Κοινοβούλιο της μετριότητας, της ελαφρότητας, της αμάθειας, αλλά και της «πτυχιούχου ημιμάθειας» και ασημαντότητας, είναι παρήγορο, επαναλαμβάνω, ότι υπάρχουν και πολιτικοί άνδρες, οι οποίοι με την εμμέριμνη συνείδησή τους και την αίσθηση του καθήκοντός τους έχουν αναγορεύσει σε πολιτικό τους «πιστεύω» το δόγμα ότι το αποφασιστικό στοιχείο για την «ισχυρή Ελλάδα» είναι ο εσωτερικός, κοινωνικός και οικονομικός εκσυγχρονισμός. Χωριστή δε θέση μεταξύ αυτών κατέχει και ο Κ. Τασούλας. Και ας μην ακουσθεί ο λόγος μου αυτός ως «λόγος φιλικού επαίνου». Γιατί ο προικισμένος και σεμνός άνθρωπος, ο δομημένος από διαπρεπή ύλη, βρίσκεται εκείθεν των επαίνων. Και τούτο γιατί έχει έργο του την αρετή και διαθέτει την αναγκαία αυτοβεβαίωση.
Δημητριος Κων. Ριζος, Εφέτης ε.τ.