Κύριε διευθυντά
Στην «Καθημερινή» της 6ης-8-2017 ο κ. Ν. Κωνσταντάρας έγραψε άρθρο με τίτλο «Ο διχασμός ως ιδεολογία» και αργότερα το «Κύριο Αρθρο» («Καθημερινή» 27-8-2017) φέρει τον τίτλο «Η τακτική του διχασμού». Τα αίτια του διχασμού και την ανάγκη της ενότητας των Ελλήνων επισημαίνει ο Ευριπίδης στην τραγωδία «Φοίνισσαι». Γράφεται κατά τα τελευταία χρόνια του πελοποννησιακού πολέμου, όπου είναι έκδηλα τα καταστροφικά αποτελέσματα στις αντιμαχόμενες πόλεις. Ειδικότερα, τα αίτια παρουσιάζονται στον διάλογο μητέρας (Ιοκάστη) και του γιου της (Ετεοκλής) – «Γιατί παιδί μου την χειρότερη θεά, τη θεά της φιλαρχίας προτιμάς;». Ο γιος απαντά: «Εάν πρέπει για κάτι ν’ αδικείς, το καλύτερο είναι ν’ αδικείς για την εξουσία, κατά τ’ άλλα δε χρηστός και δίκαιος να ‘σαι». Η Ιστορία όμως μαρτυρεί ότι, όποιος αδικεί για την απόκτηση της εξουσίας, στη συνέχεια αδικεί περισσότερο για τη διατήρησή της. «Χαλεπώτερον το φυλάττειν του κτήσασθαι». Η συνεχής επανεμφάνιση του διχασμού ως κύριου χαρακτηριστικού της νεότερης ιστορίας μας δύναται να αποτελέσει αντικείμενο μελέτης της στατιστικής επιστήμης. Ειδικότερα, με την εφαρμογή της θεωρίας των «Χρονολογικών Σειρών». Τούτο δε, για τον προσδιορισμό των ενδογενών κυρίως, αλλά και τυχόν εξωγενών παραμέτρων, άλλοτε μεν ως συχνότητα άρρυθμη ως προς τον χρόνον κατανομής και άλλοτε δε ως περιοδική εμφάνιση (κίνηση) σε ίσα χρονικά διαστήματα.
1ος Διχασμός: τέλος 1914, αρχή 1915, η διαφωνία πρωθυπουργού και βασιλέα ως προς την τηρητέα εξωτερική πολιτική οδηγεί σε διχασμό. Βενιζελικοί, αντιβενιζελικοί. Επτά χρόνια μετά, η Μικρασιατική Καταστροφή. 2ος Διχασμός: τριάντα χρόνια μετά, Δεκέμβριος 1944 – Φεβρουάριος 1945. Κομμουνιστές, αντικομμουνιστές. Επτά χρόνια μετά, η πατρίδα μας, η Ελλάδα μας, αναδύεται από ερείπια, καπνούς, ρακένδυτη και αιμορροούσα. 3ος Διχασμός: Τριάντα χρόνια μετά. Ιούλιος 1974. Μακαριακοί, αντιμακαριακοί. Νέα συμφορά. Εδώ η επταετία έχει προηγηθεί. «Προς γαρ το τελευταίον συμβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται». Ο ιστορικός, οπαδός της «θεωρίας ανακυκλήσεως της ιστορίας», δικαιώνεται. 4. Το 2004 –τριάντα χρόνια μετά το 1974– δεν έχουμε διχασμό, έχουμε διαπιστώσεις. Δυσχέρειες στη λειτουργία του κράτους. Επανίδρυση του κράτους; Φοροδιαφυγή; Πάταξη της φοροδιαφυγής κ.λπ. Ο ιστορικός, οπαδός της θεωρίας της προόδου –από του ατελεστέρου επί το τελειότερον–, ενθαρρύνεται προς στιγμήν, ότι τώρα αυτός θα δικαιωθεί. Δυστυχώς όμως μόνο για μια στιγμή, όσο κρατεί η ασημένια γραμμή του αστεριού που σβήνει στον ορίζοντα. Ολίγον τι πριν παρέλθει επταετία, καλούμε το ΔΝΤ… 5. Τριάντα χρόνια μετά, το 2034 τι; Το ερώτημα θέτει και ο πρόεδρος της Ν.Δ. «Πώς θα είναι τότε η Ελλάδα; Μια ευημερούσα χώρα με προκοπή, αυτοπεποίθηση και αξιοπρέπεια, μια χώρα που θα έχει βρει τη θέση της σ’ ένα κόσμο που αλλάζει ταχύτητα; Ή μια Ελλάδα σε μόνιμη κρίση με οικονομία καχεκτική, θεσμούς αδύνατους, μια χώρα στην οποία θα κυριαρχούν ο φόβος, η ανασφάλεια, η ντροπή και η απογοήτευση; («Καθημερινή». 27-8-17). Για να επιτευχθεί το πρώτο, «χώρα ευημερούσα κ.λπ.», πρέπει να συμβούν δύο τινά: Α. Ο πολίτης να κατανοήσει τη δύναμη της ψήφου του, να μη δελεάζεται από προεκλογικές υποσχέσεις, να ψηφίζει τους άξιους. Β. Οι άξια εκλεγόμενοι να συμφωνούν για το συμφέρον της πατρίδος, να συναινούν στα κρίσιμα θέματα. Αλλως, θα επαναληφθεί, για ακόμη μία φορά, ο Ισοκράτης, ο οποίος στον πανηγυρικό του αναφέρει «όποιος νομίζει ότι οι Ελληνες θα πετύχουν κάτι αξιόλογον, εάν δεν συμφωνήσουν οι διευθύνοντες αυτούς, είναι πολιτικά αφελής».
Χαραλ. Παναγιωταρεας, Ταξίαρχος (Μ. Χ) ε.α. – Παπάγου