Κύριε διευθυντά
Με αφορμή δύο επιστολές που δημοσιεύθηκαν τελευταία στην «Καθημερινή», του επιτίμου αρεοπαγίτη Ευαγγέλου Αδριανού και προ ημερών του δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω Γεωργίου Σταραντζή για το θέμα του Συνταγματικού Δικαστηρίου, ας μου επιτραπεί να κάμω κάποιο σχόλιο, στη δεύτερη επιστολή του κ. Σταραντζή, διότι επί της επιστολής του κ. Αδριανού, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο σχόλιο, αφού καλύπτει πλήρως το θέμα. Βασικά, ούτε ο κ. Σταραντζής διαφωνεί με τον κ. Αδριανό, αλλά παρατηρεί ότι: «Αλλο το κύρος και το ειδικό βάρος μιας δικαστικής αποφάσεως του Συνταγματικού Δικαστηρίου, περί κηρύξεως ενός νόμου ως αντισυνταγματικού, και άλλο μιας αποφάσεως ειρηνοδίκη, π.χ., ο οποίος παρεμπιπτόντως θα ασχοληθεί με την αντισυνταγματικότητα». Προερχόμενος από τη μαχόμενη δικηγορία (επί πενήντα συναπτά έτη), ας μου επιτραπεί να παρατηρήσω ότι οι αποφάσεις των ειρηνοδικών που έκριναν αντισυνταγματικό νόμο του κράτους είναι πολύ ολίγες. Μια τέτοια απόφαση εκδίδουν συνήθως ειρηνοδίκες με άρτια νομική κατάρτιση και πείρα, το δε σκεπτικόν των αποφάσεων που εκδίδουν, θα το εζήλευαν όχι μόνον πρωτοδίκες, αλλά και εφέτες ακόμη. Αλλωστε, σε κάθε περίπτωση, η απόφαση ενός ειρηνοδίκη και δικαστή ουσιαστικού εν γένει δικαστηρίου υπόκειται σε ένδικα μέσα, ενώπιον ανωτέρου δικαστηρίου, υπό ορισμένας δε προϋποθέσεις, μηδέ του Αρείου Πάγου εξαιρουμένου, δικάζοντας ως ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου και όχι ως δικαστηρίου δευτέρου ή τρίτου βαθμού δικαιοδοσίας. Τελειώνω με την παρατήρηση ότι, εκτός από το γράμμα, υπάρχει και το πνεύμα του κάθε Συντάγματος, ώστε με τη λειτουργία του Συνταγματικού Δικαστηρίου, με τις ενώπιον αυτού αναμενόμενες πέραν του μέτρου προσφυγές, να μην καταλήγουμε στην έμμεση αρνησιδικία.
Χριστοδουλος Εμμ. Θεοδωροπουλος, Συνταξιούχος δικηγόρος – Αγρίνιο