Κύριε διευθυντά
Είθισται τα τελευταία χρόνια μία από τις πρώτες μέρες του Δεκεμβρίου να είναι αφιερωμένη στα ΑμεΑ (Ατομα με Ειδικές Ανάγκες, με διάφορα προβλήματα δηλαδή, ή αλλιώς με διάφορες ιδιαιτερότητες). Κατέβηκα εκείνη τη μέρα στο κέντρο της πόλης για να συμπαρασταθώ στους αδελφούς που βγήκαν στους δρόμους για να κάνουν εμφανέστερα τα αιτήματά τους.
Συγκινητική όντως η διαδήλωση. Ανθρωποι πονεμένοι, σωματεία, οργανισμοί, σύλλογοι, τεράστιες επιγραφές με μηνύματα, ανθρώπινα και έξυπνα διατυπωμένα.
Παρακολουθούσα με σεβασμό την πορεία, άκουσα, μίλησα, προβληματίστηκα, συγκινήθηκα. Πολλές οι απόψεις, πολλές οι αντιδράσεις. Ενα είναι βέβαιο: Στο σημείο της κοινωνικής αποδόμησης που έχουμε περιέλθει και της ουσιαστικής κατεδάφισης θεσμών και αξιών, ούτε «υγιές» σύστημα υγείας μπορούμε να έχουμε ούτε κοινωνική ασφάλεια αξιοπρεπούς επιπέδου.
Οι ευρωπαϊκοί πακτωλοί δυστυχώς δεν έφθασαν στον αληθινό προορισμό τους. Καταλήγουμε επομένως στην κυνική αδιαφορία του «και ιδών αυτόν, αντιπαρήλθε», αν και θα πρέπει να διευκρινιστεί εδώ ότι όσοι δοκιμασθούν σκληρά, συνήθως κατανοούν περισσότερο τον συμπάσχοντα.
Βέβαια θα ήταν άδικο να μην ομολογήσουμε ότι από τον αρχαίο Καιάδα και τα προ ολίγων ετών «Κωσταλέξια», κάτι κατάφερε να προσφέρει η επίσημη πολιτεία στα άτομα με ειδικές ανάγκες, τουλάχιστον ως προς τις εξωτερικές δομές και το επίπεδο διαβίωσης. Σίγουρα επήλθε κάποια αναβάθμιση σ’ αυτόν τον τομέα, καθώς επίσης και στην ονομασία. Ως προς την ουσία όμως, δεν νομίζω ότι άλλαξαν και πολλά πράγματα.
Ο μεγάλος Ρώσος συγγραφέας Ντοστογιέφσκι έλεγε πως όταν αγωνίζεται κανείς για το ψωμί του, ο αγώνας είναι υλικός. Μόνον όταν αγωνίζεται για το ψωμί του άλλου γίνεται πνευματικός.
Δυστυχώς και σαν άτομα και σαν κοινωνία έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι να φτάσουμε να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματα των άλλων και να συνειδητοποιήσουμε πως η προστασία-φροντίδα του «ελάχιστου αδελφού» όχι μόνο είναι θεάρεστη πράξη, αλλά διευρύνει όντως την ανθρώπινη ψυχή και «υψώνει τη στάθμη της ανθρωπότητας».
Σημείωση: Το παρόν σημείωμα αφιερώνεται στη μνήμη του Αντώνη Καρκαγιάννη που, με την ευαίσθητη ψυχή και τα ευήκοα ώτα που διέθετε, αγωνιζόταν μια ζωή για τα δικαιώματα των άλλων.
Κατερινα Παπαθωμα – Μαστοροπουλου