Κύριε διευθυντά
Το Φένγουικ, ένα μικροσκοπικό δουκάτο στις γαλλικές Αλπεις, χρεοκοπεί και έτσι αποφασίζει να κηρύξει τον πόλεμο στις ΗΠΑ, ώστε να ηττηθεί και να λάβει οικονομική βοήθεια από τη χώρα αυτή. Ομως οι 20 πολεμιστές του δουκάτου που αποβιβάζονται εκεί αποκτούν κατά τύχη μια πυρηνική βόμβα και επιστρέφουν ως νικητές. Με την απειλή της βόμβας, που στην πραγματικότητα είναι ψεύτικη, εξασφαλίζεται το οικονομικό μέλλον του Φένγουικ.
Το σενάριο ανήκει στην κωμωδία του 1959 «Το ποντίκι που βρυχάται», με πρωταγωνιστή τον Πίτερ Σέλερς, που υποδύεται τρεις ρόλους. Οι κωμωδίες είναι για να γελάμε, όπως στην επίκαιρη κωμωδία με το γειτονικό μας κρατίδιο, το οποίο έχει το 1/5 της έκτασης και του πληθυσμού της Ελλάδας και στρατιωτική ισχύ ανάλογη προς αυτήν του Φένγουικ. Τα Σκόπια χρησιμοποιούν την ψευδεπίγραφη αρχαιοελληνική ταυτότητα των κατοίκων τους ως όπλο με ψυχολογική ισχύ που θυμίζει την πυρηνική βόμβα στη βρετανική κωμωδία. Κανονικά θα έπρεπε να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια με τον ισχυρισμό ότι η σλαβική γλώσσα, που μιλάει το 64% του πληθυσμού, κατάγεται από την ελληνιστική κοινή και με την επιλογή των Σκοπιανών να επενδύσουν τα κτίριά τους με γυψοσανίδες, ώστε να αποκτήσουν νεοκλασικές προσόψεις! Αντί όμως να γελάμε, εδώ και 25 χρόνια βρισκόμαστε σε κατάσταση διαρκούς έντασης, οργής και φόβου. Ο λόγος είναι γιατί στην κωμωδία «Το ποντίκι των Σκοπίων που βρυχάται» δεν διασκεδάζουμε ως θεατές αλλά λειτουργούμε ως ηθοποιοί, και έτσι η απειλή που εκπορεύεται από την ψεύτικη βόμβα της μακεδονικής ταυτότητας αποδείχτηκε αποτελεσματική.
Μιχαηλ Πασχαλης, Ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης, Τμήμα Φιλολογίας