Κύριε διευθυντά
Πολλά λέγονται, γράφονται και γίνονται το τελευταίο διάστημα σχετικά με τους πλειστηριασμούς της μοναδικής (και όχι απλώς πρώτης) κατοικίας. Επιτρέψτε μου να αναφέρω μία ενδεικτική περίπτωση γειτονικής μου οικογενείας. Το 2003 το διαμέρισμα στο οποίον κατοικούσαν επί οκταετία επωλείτο και υπό τον φόβον ότι ο νέος ιδιοκτήτης θα απαιτούσε την απόδοση του μισθίου, απεφάσισαν να αγοράσουν το διαμέρισμα. Προς τούτο κατέβαλαν στον πωλητή το 20% της αξίας από κάποιο απόθεμα το οποίον είχαν σχηματίσει, το δε υπόλοιπον 80% από τραπεζική δανειοδότηση δεκαπενταετούς διάρκειας με επιτόκιο το οποίον ήταν περίπου ίσο με το καταβαλλόμενο μέχρι τότε ενοίκιο. Η εξόφληση της δόσεως εγένετο κανονικά και εμπροθέσμως, μέχρι το 2014. Το 2014 η εταιρεία στην οποία εργάζονταν και οι δύο σύζυγοι διέκοψε τις εργασίες της λόγω πτωχεύσεως (;). Εκτοτε ο μεν σύζυγος (σήμερα 49 ετών) παραμένει άνεργος, ενώ η σύζυγος απασχολείται περιστασιακά, με ελαττωμένο ωράριο σε διάφορα λογιστικά/φοροτεχνικά γραφεία, με απολαβές οι οποίες μόλις και μετά βίας επαρκούν για την αντιμετώπιση των ανελαστικών δαπανών της οικογενείας (λογαριασμοί ΔΕΚΟ, κοινόχρηστα, ΕΝΦΙΑ, τρόφιμα), αδυνατούντες φυσικά να πληρώνουν τη δόση του δανείου. Κατόπιν των προαναφερθέντων ερωτώ τους αρμοδίους. Είναι λογικό η οικογένεια αυτή να χάσει το σπίτι της και στην ουσία να μείνει άστεγη, όταν μάλιστα έχει ήδη αποπληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του δανείου, χάνοντας μάλιστα και το ίδιον κεφάλαιο που διέθεσε για την αγορά του διαμερίσματος;
Παναγιωτης Μουστακας, Αθήνα